Desiree: ‘Mijn lieve broers en zus waren ineens vijanden geworden’

Dit artikel is afkomstig uit Nouveau Magazine. Elke dag verschijnt een selectie van de beste artikelen uit de tijdschriften op margriet.nl. Daar lees je hier meer over.

Desiree wist dat ze de lieveling van haar nogal excentrieke oudtante was, maar dat ze het grootste deel van haar fortuin zou erven, was nooit bij haar opgekomen en al helemaal niet dat dat zou leiden tot een breuk met haar familie.

“Je leest wel over familieruzies die ontstaan door onenigheid over een erfenis, maar ik kon me niet voorstellen dat zoiets bij ons zou kunnen gebeuren. De schok was dan ook groot toen het wel degelijk een feit was. Mijn eigen familieleden waren onherkenbaar voor me.”

Kapitale huis tante Engelien

Desiree erfde het kapitale huis van haar tante Engelien, de oudste zus van haar vader, met alle bezittingen erbij. Maar de vreugde over het grote geschenk werd al snel overschaduwd door de afgunst van haar twee broers en zus.

“Mark, Frans en Nicole hadden als kind al geen goede band met tante Engelien en toen ze eenmaal oud was, hadden ze helemaal geen contact meer met haar. Geen van drieën hadden ze haar in de afgelopen tien jaar opgezocht of zelfs maar gebeld.

Mijn ouders hadden hartelijk contact met tante Engelien en zij erfden een aanzienlijke som geld van haar. Mijn vader besloot alle vier de kinderen een flink bedrag te schenken. Ook mij. Ik wist niet wat me overkwam toen ik te horen kreeg dat mijn broers en zus daar alle drie hevig tegen protesteerden omdat ik al meer dan genoeg had ‘opgestreken’. Het kwetste me echt dat zij het zo zagen, maar ik dacht dat ze wel zouden bijdraaien. Helaas gebeurde dat niet, integendeel.

Aan geld geen gebrek

Ik was in die periode de enige van ons vieren die het geld echt heel goed kon gebruiken, Mark en Frans hadden topfuncties in het bedrijfsleven en Nicole’s echtgenoot zat in de farmaceutische industrie, aan geld was ook bij haar geen gebrek. Ik was nog bezig te promoveren en woonde, in tegenstelling tot de anderen in een simpel huurhuis.

Ik wilde ondanks dat afzien van het erfdeel dat mijn vader en moeder mij wilden schenken, maar daar wilden zij niets van weten. Maar het voelde allemaal niet prettig en zat het oprechte verdriet om de dood van mijn tante in de weg.

Voor mij had zij veel betekend. Ik was in ons gezin de enige die als kind elke zomer bij haar ging logeren. De anderen vonden het niet leuk in haar volgepakte huis, waarin je struikelde over haar verzamelingen, het vele antiek en de oude boeken…

Een soort Pippi Langkous

Griezelig vonden ze haar geweldige zolder waar ik dagenlang zoet was, om over haar kelder nog maar te zwijgen. Voor mij was er geen mooiere plek dan het huis van tante Engelien. Het was een soort Villa Kakelbont, waar zij als een soort Pippi Langkous haar eigen fantasiewereld vorm gaf.

Als ik kwam logeren, mocht is steeds weer in een andere kamer met andere spullen slapen. We deden samen speurtochten, hielden verkleedpartijen en speelden dat we reizen maakten door Indonesië, India, Marokko. Zij vertelde over haar eigen vaak indrukwekkende reiservaringen terwijl we dronken uit zilveren theeserviezen en taartjes aten van vergulde bordjes op kussens van brokaat…

Weinig volwassenen hebben in mijn kindertijd zo echt en vol overgave met mij gespeeld als zij. Ik was dol op deze bijzondere vrouw die door mijn ouders fluisterend ‘oude vrijster’ werd genoemd. Mannen hadden haar nooit kunnen bekoren begreep ik later, ze had zich vol overgave gewijd aan haar eigen bedrijf en zich eigenlijk nooit eenzaam gevoeld. Tot haar werkende leven voorbij was en het steeds stiller werd in haar wereldje.

'Bijdrage aan de wetenschap’

Toen ik eenmaal geschiedenis ging studeren en in een kleine huurwoning mijn intrek nam, maakte zij – zonder dat iemand anders ervan wist – maandelijks een bedrag over op mijn bankrekening.

‘Mijn bijdrage aan de wetenschap’, noemde zij dat. En ook zei ze: ‘Dan heb je straks geen studieschuld en kun je de wereld veroveren.’

Ik was haar diep dankbaar voor de bijdragen die mij inderdaad schuldenvrij door mijn studietijd hebben geloodst. Ik zocht haar zo vaak als ik kon op, maar naarmate de jaren verstreken, zag ik haar niet vaker dan een keer of zes per jaar, wel belde ik haar vaak op.

De laatste jaren was zij eenzaam, zwak, haar huis leek voller en stoffiger. Na een beroerte stierf ze uiteindelijk in het ziekenhuis, 92 jaar oud. Een dag voor haar dood had ik haar, met mijn vriend, met wie ik toen net samen was – opgezocht. Een schimmetje was ze en ik wist toen ik haar ten afscheid kuste, dat ik haar niet terug zou zien.

‘Dat kon toch niet allemaal zomaar naar mij gaan’

En toen zat ik ineens met mijn ouders, mijn broers en zus, nog een broer van mijn vader en de notaris in het oude huis van tante Engelien, zoals testamentair was bepaald.

Daar, tussen de snuisterijen, de souvenirs en de oude meubeltjes en vazen van tante, zag ik Mark, Frans en Nicole zoals ik ze nooit eerder had gezien. Mijn zus had het over horloges, ringen en broches. Dat kon toch niet allemaal zomaar naar mij gaan? Ook mijn broers vonden de spullen die zij altijd hadden afgedaan als ‘ouwe meuk’ ineens interessant. Zij wilden ook wel een spiegel, iets van het kostbare kristal of een stukje antiek. ‘Hoezo had ik daar ineens alleen recht op?’

De notaris had zijn hielen nog niet gelicht of er werden door mijn broers en zus ongegeneerd spullen uit huis gehaald. Ze liepen alsof het de gewoonste zaak van de wereld was naar buiten met antieke klokken, spiegels, servies, zilverwerk. Mijn broers en zus waren ineens mijn vijanden geworden.

Dement en krankzinnig

Ik was met stomheid geslagen, evenals mijn ouders. Toen mijn moeder voorzichtig opmerkte dat het niet kon wat ze deden, dat dat niet de wens van tante Engelien was geweest, ontstaken ze alle drie in woede. Tante Engelien zou dement zijn geweest, krankzinnig en, en dat vond ik nog het ergste: een gemene oude heks.

In plaats van haar te gedenken en om haar te rouwen werd ze uitgescholden omdat men zich misdeeld voelde. Dat deed voor mij de deur dicht. Letterlijk en figuurlijk. Ik heb mijn broers en zus het huis uitgezet. Wat ze zich hadden toegeëigend heb ik ze laten houden. Ik wilde het niet eens meer hebben.

Korte tijd heb ik overwogen het huis en de bezittingen te laten veilen en de opbrengst aan een goed doel te schenken, maar mijn vader en mijn vriend, inmiddels mijn echtgenoot, hebben mij op andere gedachten weten te brengen. Het was immers de wens van mijn tante dat ik in haar huis zou gaan wonen en zou zorgen voor al die spullen die ze gedurende haar leven had gekoesterd, spullen waarvan ze wist dat ik er van hield.

Ik realiseerde me dat ik de verwijdering die tussen mij en mijn broers en zus was ontstaan niet ongedaan kon maken door van mijn erfenis af te zien. Ik had alles kunnen verkopen en verdelen, maar dat zou respectloos zijn geweest jegens mijn tante.

‘Mijn Villa Kakelbont’

Dolgelukkig ben ik inmiddels met mijn gezin in mijn Villa Kakelbont, die we uiteraard enigszins hebben aangepast naar onze eigen maatstaven en smaak. Veel spullen van tante zijn er echter gewoon nog, sommige dingen staan op zolder, waar onze kinderen er intens van genieten.

De band met mijn broers is nooit meer zo geworden als voorheen, maar er is gelukkig wel contact. Met mijn zus is dat een stuk minder en daar heb ik veel verdriet van. Toch heb ik er geen spijt van dat ik mijn erfenis heb geaccepteerd en mijn broers en zus destijds de deur heb gewezen, ik zou het mezelf nooit hebben vergeven als ik het prachtige geschenk van mijn tante had weggedaan.

Een van de zonen van mijn oudste broer logeert graag bij ons in het grote huis, net als ik vroeger… wie weet…”

De namen in dit artikel zijn gefingeerd.

Dit artikel komt uit Nouveau magazine, de toegankelijke glossy voor vrouwen met smaak, stijl en substantie. Meer lezen? Ga naar Nouveau.nl.