Natuurlijk is het fijn om er mooi en verzorgd uit te zien. Maar tegen welke prijs?

Strak, strakker, strakst… ik trek het niet meer sinds ik de vijftig ben gepasseerd. Alles wat knelt of insnoert wordt me al gauw te veel. Echt, als ik ’s avonds op de bank plof moet als eerste die bh uit. Ook al draag ik tegenwoordig goed afgemeten en perfect passende bh’s, daar kan ik dan ineens helemaal genoeg van hebben. En dat terwijl ik vroeger moeiteloos in zo’n opduwende push-up bh op de bank in slaap kon vallen.

Ingeperst

Of zo’n skinny jeans; hartstikke leuk en ik vind dat ik hem nog prima kan hebben, maar wat een verschrikking om zo ingeperst te zijn. Ja, voor een sta-feestje gaat het nog wel, dan fungeert-ie als een soort steunkous, maar als je er langer mee moet zitten – bijvoorbeeld in het theater of tijdens een etentje – word ik gek. Dan voel ik dat mijn knieholtes helemaal worden afgekneld, krijg ik het Spaans benauwd en last van wiebelbenen. Mijn benen komen dan echt in opstand en willen ontsnappen. Bizar, want vroeger liep ik moeiteloos lange dagen in die superstrakke jeans die je alleen maar dichtgeritst kreeg als je ging liggen. Van stretch spijkerstof hadden ze toen nog niet gehoord.

En wat dacht je van die kekke puntige pumps met stilettohakken? Ja tuurlijk: het ziet er heel sexy uit, maar ik kan er niet meer op lopen. Het lukt me gewoon niet meer, alles doet zeer. Geen idee hoe ik dit vroeger volhield.

Als ik heel eerlijk ben zou ik het liefst de hele dag in huispakken lopen. Je weet wel; zo’n lekker zacht pak van joggingstof of zo’n onesie van fleece (hoewel die een crime zijn als je naar de wc moet). Oftewel: lekker comfortabel en praktisch. En ik merk dat ik niet de enige ben. Een vriendin van mij heeft zelfs al haar bh’s weggegooid. Niet vanwege één of andere feministische overtuiging, hoor. Ze trok die knellende dingen gewoon niet meer. Dat haar borsten nu halverwege haar buik bungelen kan haar niks schelen, ze is er gewoon klaar mee en geef haar eens ongelijk.

Klaar met de maatstaven

En daarmee komen we denk ik tot de kern van dit fenomeen. Want waarom hebben we ons in vredesnaam al die jaren wél in deze keurslijven laten dwingen? Ik denk echt dat ik, weliswaar onbewust, helemaal klaar ben met al die maatstaven waar je aan moet voldoen om een lekker wijf gevonden te worden. Mijn lijf vertelt mij gewoon: Het is genoeg! Het is in onze maatschappij, waarin ageism nog welig tiert, nauwelijks haalbaar om als 50+-vrouw überhaupt nog in aanmerking te komen voor dat predicaat. Dus misschien ben ik nu onbewust heel opportunistisch en geef ik het eigenlijk op. Maar zelf geloof ik veel meer dat het een serieus inzicht is. Dat het te maken heeft met dat je je op een bepaald moment steeds meer losmaakt van al die verwachtingen en maatstaven waar je zogenaamd aan moet voldoen. Zeker in mijn vak ligt de nadruk zó op het uiterlijk. En natuurlijk is het fijn om er mooi en verzorgd uit te zien. Maar tegen welke prijs?

Bullshit-meter

Ik denk dat ik tegenwoordig een veel betere balans heb gevonden tussen er mooi uit willen zien voor anderen (bijvoorbeeld mijn partner of op mijn werk) en dicht bij mezelf blijven en dragen wat ik fijn en leuk vind. En mijn lichaam is daarin echt een soort ‘bullshit-meter’ geworden dat perfect aangeeft wanneer ik mezelf iets aandoe wat niet goed voelt en me in een of andere klemmende outfit probeer te persen. Want mensen, het is toch niet te doen?

We spreken schande van de afgebonden lotusvoetjes uit het oude China, maar hoe ver staan we daar nu eigenlijk zelf vanaf ? Die stilettohakken bezorgen je een hernia, knieslijtage en ja hoor; misvorming van je voeten. En van die puntschoenen kun je een hallux valgus krijgen. Ook las ik op internet dat te strakke kleding je zenuwbeschadigingen kan opleveren of kan het leiden tot problemen met de bloedsomloop (denk aan spataderen), het lymfatisch systeem (sneller verouderende cellen) en de spieren (zuurreflux). Zelfs ademhalingsproblemen en constipatie kunnen een gevolg zijn van knellende kleding. We gaan in onze pogingen om aan het schoonheidsideaal te voldoen behoorlijk ver, dus dit soort inzichten kunnen eigenlijk niet vroeg genoeg komen. Kortom, ik gun elke vrouw een ‘bullshit-meter’ en liefst al ver voor haar vijftigste.

Over Tanja Jess

Tanja Jess is actrice en presentatrice. Ze is al zo’n dertig jaar te zien in allerlei films, op het toneel en in series en programma’s op tv. Ook heeft ze uitstapjes gemaakt naar radio en schreef ze een boek (De Mama Match). Intussen schrijft zij al vijftien jaar columns voor diverse magazines en heeft ze haar eigen podcast, Kaarten Op Tafel. Ze is moeder van twee pubers, heeft een hond en twee katten en is getrouwd met zanger Charly Luske.

Wil je Tanja volgen? Dat doe je natuurlijk tweewekelijks op vrijdag bij Margriet. Daarnaast kan dat ook via haar eigen website Tanjajess.nl, via Instagram of Facebook.

Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.