‘Ik weet dat ik ze moet loslaten, maar laat ik dat nou één van de moeilijkste dingen in het leven vinden’
Scrollend door de foto’s in mijn telefoon, omdat ik weer allemaal meldingen krijg dat mijn geheugen te vol zit, waardoor allerlei functies niet meer goed werken (herkenbaar?), stuit ik op allemaal plaatjes die ik bijna was vergeten; oude foto’s en filmpjes van de kinderen toen ze nog onbezorgd en spekkig waren. Met van die schattige kuiltjes in hun handen en van die zoete stemmetjes.
Terug in de tijd
Bizar hoe een foto je in één klap terug in de tijd kan werpen. Ik weet nog hoe moe ik toen vaak was. Kleine kinderen en lekker slapen is een zeldzame combinatie. Toch kan ik er soms zo naar terugverlangen. Het pre-toetsweek-examens-jeugdpuistjes-puberzweet-tijdperk.
Loslaten
Die zoektocht naar zichzelf die mijn kinderen nu doormaken is enerzijds zo prachtig en spannend, maar tegelijkertijd ook een periode van veel onzekerheid en angst. Ik wil dat allemaal zó graag voor ze oplossen en invullen, maar ik weet dat ik ze moet loslaten. En laat ik dat nou één van de moeilijkste dingen in het leven vinden. Ik ben er gewoon niet zo goed in.
Eindeloze clichés
En ik heb nog mazzel, want mijn kinderen zijn vooralsnog niet aan de drugs (op een keertje blowen na), ze drinken geen alcohol, ze gaan zelfs (nog) niet uit. Maar dat wanhopig zoeken naar een richting, vriendschappen, wie ben ik, een bestemming, een doel, dat vind ik als moeder soms zo pijnlijk. Dan roep ik eindeloos clichés als ‘je bent geweldig zoals je bent’ en ‘nee, je voorhoofd is niet te groot’ en ‘jouw krullen zijn juist hartstikke leuk’ en ‘alles komt goed’.
Eerst voelen
Maar ja, ze moeten het eerst voelen voordat het beklijft. Dat weet ik nu, na 55 jaar het leven leven. Dus ik weet dat ik moet loslaten. En dat laten ze me overigens ook geregeld weten. Ook al zo’n ‘leuke’ bijkomstigheid van deze fase, dat ‘afzetten tegen je ouders’: ‘Mam, bemoei je er niet mee’, ‘Pffff, jij snapt er niks van, dat is tegenwoordig allemaal anders’ (Ik vond mezelf juist zo’n leuke up-to-date moeder, auw!).
Scheurtjes in de band
Of de allerergste: ‘Jij bakt er echt niks van als moeder’. Ook al vallen ze me een halfuur na die opmerking in de armen met ‘Ik hou van jou, mama’ , voel je de scheurtjes in die symbiotische band ontstaan. En ook al weet je dat het nodig is dat die breekt en omgevormd wordt tot een meer autonome verbinding, zodat ze straks hun vleugels kunnen uitslaan, breekt daarmee ook een beetje je moederhart.
Ik ben er nou eenmaal niet zo goed in
Ik wis allerlei andere plaatjes en screenshots uit mijn telefoon, maar die oude fotootjes van de kinderen laat ik nog even staan. Straks gaan ze naar een mooi mapje in the cloud, waar je dan sporadisch op feestdagen ofzo nog eens naar kijkt. Maar voor nu houd ik ze nog even in mijn telefoon bij me. Loslaten, ik ben er nou eenmaal niet zo goed in.
Over Tanja Jess
Tanja Jess is actrice en presentatrice. Ze is al zo’n dertig jaar te zien in allerlei films, op het toneel en in series en programma’s op tv. Ook heeft ze uitstapjes gemaakt naar radio en schreef ze een boek (De Mama Match). Intussen schrijft zij al vijftien jaar columns voor diverse magazines en heeft ze haar eigen podcast Kaarten Op Tafel. Ze is moeder van twee pubers, heeft een hond en twee katten en is getrouwd met zanger Charly Luske.
Wil je Tanja volgen? Dat doe je natuurlijk tweewekelijks op vrijdag bij Margriet. Daarnaast kan dat ook via haar eigen website Tanjajess.nl, via Instagram of Facebook
styling brigitte kramer visagie Carmen Zomers
