Gisteren hebben we afscheid genomen van mijn vader. Ik heb geen papa meer

Ik word wakker en de zon schijnt me tegemoet. Wat een stralende nieuwe dag! Een schril contrast met de afgelopen nacht waarin ik steeds wakker werd, omdat het onheilspellende gevoel, van nare dromen en donkere gedachten die op de loer liggen, overheerste.

Gisteren hebben we afscheid genomen van mijn vader. Ik heb geen papa meer. 87 is hij geworden. Een mooie leeftijd, zeggen mensen dan. En dat is ook zo. Hij heeft een rijk en waardevol leven gehad. En het was een waardig afscheid met muziek en mooie woorden. Hij lag er prachtig bij met beeldschone bloemen en rozenblaadjes. Bijna als een sprookje. Het hoort allemaal bij het leven, zeggen ze. Een begin en een einde.

Begin en eind

Ergens is dat ook wel lekker overzichtelijk. Oneindigheid is een begrip waar ik moeilijk mijn hoofd omheen kan vouwen. Alles begint ergens en eindigt dan na een tijdje. Zelfs de wereld waarop wij leven is ooit begonnen door samentrekking van materiaal uit de zonnenevel en zal ooit vergaan. Als Poetin geen uitweg meer weet zonder gezichtsverlies lijkt een nucleair armageddon dichterbij dan ooit. Snel druk ik deze gedachte weg.

Laat ik focussen op deze nieuwe dag. Want het leven gaat verder. Alsof er niets gebeurd is. De vogeltjes fluiten nog net zo hard. Er komen alweer mailtjes binnen over werk en van de school van mijn jongste. Volgende week vier toetsen. Of ik een bepaald boek heb gelezen voor de uitzending van Khalid en Sophie aanstaande dinsdag. Een uitnodiging voor een première… Het leven gaat door…

Weer balans vinden

Nu moet ik alleen nog bedenken hoe ik dat ga doen, doorgaan. Want er is wél iets gebeurd. Mijn vader is dood. Ik zal hem nooit meer zien. Nooit meer zijn warme handen voelen, nooit meer zijn vertrouwde geur opsnuiven… Er is gezaagd aan de poten onder mijn stoel en nu ontbreekt er een. Die onmisbare… Ik zal opnieuw mijn balans moeten vinden. Op drie poten. Of zelf een nieuwe poot timmeren, met in mijn achterhoofd hoe mijn vader dat gedaan zou hebben, gedaan heeft. Want het is iets wat we vroeg of laat allemaal gaan meemaken. Tenzij we een vroege dood sterven zullen we onze ouders overleven. Het is eigenlijk de normaalste zaak van het leven…

Ik betrap mezelf op iets dat ik altijd doe wanneer ik iets te ingewikkeld en pijnlijk vind. Dan ga ik het rationaliseren en liefs ook bagatelliseren zodat het kleiner lijkt en logisch. Zodat ik het aan kan. Maar dit keer lukt dat niet. In ieder geval niet voor lang…

Onmisbare stoelpoot

‘Sit with your shit’, zeggen de lifegoeroes en therapeuten… Misschien moet ik dat maar gaan doen. Gewoon even ermee gaan zitten, met mijn verdriet, mijn verwarring en mijn gemis… En dit zonnetje zal me helpen. Zou hij het gestuurd hebben? We hielden allebei niet van de herfst en die donkere wolken.

En de kinderen die straks wakker worden, zullen van alles aan me vragen. Of ik wil helpen met een Duitse spreekbeurt. Of ze chips mogen. Waarschijnlijk willen ze even kletsen over perikelen met vrienden. En dan zal ik er zijn. Want ik ben hun stoelpoot, die onmisbare…

Pippa, onze hond komt naast me zitten en krabt me met haar pootje. Kom je me uitlaten, hoor ik haar denken. We gaan een blokje om.

Over Tanja Jess

Tanja Jess is actrice en presentatrice. Ze is al zo’n dertig jaar te zien in allerlei films, op het toneel en in series en programma’s op tv. Ook heeft ze uitstapjes gemaakt naar radio en schreef ze een boek (De Mama Match). Intussen schrijft zij al vijftien jaar columns voor diverse magazines en heeft ze haar eigen podcast, Kaarten Op Tafel. Ze is moeder van twee pubers, heeft een hond en twee katten en is getrouwd met zanger Charly Luske.

Wil je Tanja volgen? Dat doe je natuurlijk tweewekelijks op vrijdag bij Margriet. Daarnaast kan dat ook via haar eigen website Tanjajess.nl, via Instagram of Facebook.