De tienminutengesprekken zorgden ervoor dat ik onmiddellijk weer in de recalcitrante puberrol van vroeger schoot

Doordat ik laat met kinderen ben begonnen (mijn jongste werd geboren toen ik nog net veertig was), zijn mijn spruiten nog relatief jong. Mijn jongste is vijftien en dat betekent dat ik nog regelmatig bij van die tienminutengesprekken zit op de middelbare school.

Middelbareschooltijd

De middelbareschooltijd was voor mezelf echt een klotetijd. Wat een stress met al die proefwerkweken en examens! Bovendien vond ik de lessen (net als mijn zoon) extreem saai. Dat ik vreselijk aan het puberen was en mijn ouders in scheiding lagen hielp natuurlijk ook niet mee. Overal wilde ik me tegen afzetten.

Halverwege de derde klas op het vwo ben ik van school veranderd. Een leraar zei in een discussie: “Als je het niet eens bent met het systeem, is het een kwestie van vijf minuten en dan ben je van school af.” Mooi, dacht ik. Na de Paasvakantie zat ik op een nieuwe school, maar naar school gaan bleef wat mij betreft behoorlijk duf en enorm doorbijten.

Als ik nu als ouder bij zo’n schoolgesprek zit, bekruipt me bizar genoeg datzelfde gevoel. Alsof ik terug in de tijd ben. Op dit moment is het ook wel erg behelpen door dat lerarentekort. Wat er nu voor de klas staat is, met alle respect, niet altijd het grootste didactische licht.

Moeilijk beroep

Begrijp me niet verkeerd, ik heb echt respect voor het leraarschap en vind het een mooi, belangrijk maar ook moeilijk beroep. Ik zou zelf een ramp zijn in die rol, want ik heb totaal geen natuurlijk overwicht en met mijn gierende overgangshormonen zijn pubers en ik momenteel niet de ideale combi. Maar scholen moeten nu echt schrapen om überhaupt nog iemand voor de klas te krijgen. Dus dan krijg je vaker mensen die daar, net als ik, totaal niet geschikt voor zijn.

Bovendien mogen de gesprekken over onze kinderen tegenwoordig, net als bij de huisarts, maar tien minuten duren. Bij de huisarts vind ik dat al extreem irritant. Vooral als diens eerste vraag is: “Wat denk je zelf dat het is?” Nou mevrouw de huisarts, als ik dat wist dan zat ik hier niet! En nu kom ik op zo’n tienminutengesprek op school en vraagt die leraar aan mij: “Hoe vind je zelf dat het gaat?” Dan ben ik al klaar en krijg ik zin om, net als vroeger, een beetje te gaan rellen. Daarbij zijn de docenten die je dringend wilde spreken omdat daar gedoe mee is natuurlijk weer niet beschikbaar, want daar is dus gedoe mee.

Propjes gooien

Op de school van mijn oudste waren er ouderavonden waarbij je met alle ouders in een klaslokaal op de plekken van de kinderen moest gaan zitten. Dat zorgde ervoor dat ik onmiddellijk weer in de recalcitrante puberrol van vroeger schoot. Vooral omdat die klassenleraar zijn verhaal vaak onverstaanbaar afdraaide. Het zal wel beroepsdeformatie zijn, maar ik denk dan; ze moeten toch op de pabo leren om luid en duidelijk te praten en een verhaal een beetje smeuïg vertellen, liefst ook met een beetje humor?

Ik snap best dat die kids afhaken als er iemand voor de klas monotoon staat te mompelen. Ik haak dan ook af, met enorme jeuk om provocerende vragen te gaan stellen of met propjes te gooien, ofzo. En die aandrang neemt op een gegeven moment bijna tourette-achtige vormen aan. Met het gevolg dat ik na een tijdje dezelfde afkeer (of is het angst?) in de ogen van de leerkrachten zie zoals die vroeger ook naar mij keken.

Intens blij met ‘nooit’

Ik weet nog precies hoe gelukkig ik was toen ik hoorde dat ik geslaagd was voor mijn eindexamen. Het was de enige keer in mijn leven dat ik intens blij was met het woordje ‘nooit’. Nooit meer naar school! Dat zeg ik natuurlijk niet tegen mijn zoon, want ik wil mijn schooltrauma niet op hem projecteren. Maar ik begrijp heel goed dat hij er geen zak aan vindt.

Ik realiseer me dat de puberteit niet bepaald de leeftijd is waarop je het breedste interesseveld hebt. Een heleboel dingen die mijn zoon moet leren, vind ik nú superinteressant, terwijl die onderwerpen me als tiener ook totaal niet konden boeien. Dus een klas vol pubers aan je weten te kluisteren is misschien wel een kansloze opdracht. En de beste stuurlui staan aan wal. Maar jemig, wat ben ik blij dat ik die tijd achter de rug heb. Nu mijn kinderen nog!

Over Tanja Jess

Tanja Jess is actrice en presentatrice. Ze is al zo’n dertig jaar te zien in allerlei films, op het toneel en in series en programma’s op tv. Ook heeft ze uitstapjes gemaakt naar radio en schreef ze een boek (De Mama Match). Intussen schrijft zij al vijftien jaar columns voor diverse magazines en heeft ze haar eigen podcast, Kaarten Op Tafel. Ze is moeder van twee pubers, heeft een hond en twee katten en is getrouwd met zanger Charly Luske.

Wil je Tanja volgen? Dat doe je natuurlijk tweewekelijks op vrijdag bij Margriet. Daarnaast kan dat ook via haar eigen website Tanjajess.nl, via Instagram of Facebook.

Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.