PREMIUM
‘We gaan naar haar toe!’ zegt Jaap, met grote ogen van verbazing. ‘Ze woont hier dus vlakbij!’
Inmiddels is de eigenaar van de eettent aangeschoven. Hij zet een plastic jerrycan op tafel, die met gejuich wordt begroet. In zijn andere hand heeft hij een dienblaadje met daarop kleine glaasjes.
Vorige week: In een restaurantje raken Sanne en Jaap aan de praat met wat locals.
“Is special,” zegt Kostas. Hij legt zijn knokige hand op de knie van Sanne en knijpt er even in, terwijl hij haar met een gelukzalige blik aankijkt. “Special from Kokkari! For bjoeoeoetifoeoel Sanna!”
“Hé, hé,” roept Jaap. Kostas krijgt een tik op zijn vingers en onder luid gelach van Dimitri neemt hij zijn hand weg.
“You taste,” zegt de eigenaar, terwijl hij ook zichzelf inschenkt. Jaap en Sanne pakken hun glas en proosten naar de Grieken. Ze wachten even af. Maar als ze zien dat iedereen de drank in één slok wegtikt, knikken ze elkaar toe en slaan dan in één keer de inhoud achterover.
“Allemachtig,” zegt Sanne schor. Ze voelt hoe de drank brandend door haar slokdarm gaat. “Dat is niet mis.” Jaap schatert. “Ik proef niks door de alcohol. Straf spul.” De Griekse mannen barsten los in applaus en de eigenaar tapt meteen weer in. “Nog eentje dan,” grijnst Jaap.
“Als ik er nog eentje pak, spreek ik vast vloeiend Grieks,” zucht Sanne. Jaap schiet hardop in de lach. De baas van de eettent blijft tappen. Na twee borrels heeft Sanne haar glas omgekeerd. Jaap doet nog een rondje mee, terwijl hij vertelt wie hij zoekt. Met handen en voeten en Google translate wordt het steeds duidelijker.
“Leoni,” zegt Kostas. “Bjoeoeoetifoeoeoel Leoni! Izak dead. In grave. Here! Kokkari!” Hij wijst, daar ergens dus. Waarschijnlijk is daar de begraafplaats. En Leontien, die kennen ze. Jaap vraagt door. Waar woont zij? Hier? Ja! Kostas en Dimitri knikken heftig. Nog een borrel en we brengen je erheen! Nou ja, nog eentje... misschien twee. Toch? De bareigenaar blijkt Mateo te heten. Zijn moeder stookt die alcohol en zij komt ook even kijken of het allemaal naar wens is. Ze is helemaal in het zwart gekleed, met een strenge lage knot in haar zwart met grijze haren. En natuurlijk proost zij ook een keer met de nieuwe en de oude gasten. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht als Jaap opstaat en een paar buigingen voor haar maakt met zijn handen devoot tegen elkaar. “We gaan naar haar toe!” zegt Jaap, met grote ogen van verbazing. “Ze woont hier dus vlakbij!” Sanne kijkt bedenkelijk. “Ik weet niet of dat nu wel een goed idee is, na al die drank.”
“You show us where she lives,” zegt Jaap tegen Dimitri, die nog steeds zó’n nuchtere indruk maakt dat Sanne concludeert dat die jerrycan wel vaker op tafel komt.
“Yes! We show. And she comes,” knikt Dimitri.
“No!” Jaap zwaait afwerend met zijn handen. “You show. And tomorrow we visit her.”
“Really?!” Dimitri kijkt heel teleurgesteld. Hij wisselt wat woorden met Kostas die in een soort wanhoop zijn armen omhoog gooit, maar dan zijn hand in de neergaande beweging weer op Sannes knie laat landen, haar verliefd aankijkt en zegt: “You tell us tomorrow. Yes?”
“Yes,” zegt Sanne. Ze staat op. Het wordt nu wel al te gezellig met al die drank. “Jaap, betaal jij? Dan lopen we naar de plek waar Leontien woont. Ik heb geen zin om straks twee bezopen mannen door de straten te slepen.”
“Je hebt groot gelijk.” Jaap staat ook op. De eigenaar schiet omhoog en gaat de rekening halen en het pinapparaat. Kostas en Dimitri laten zich door de moeder nog een keer inschenken. “Last one,” zegt Kostas, met wijs- en middelvinger omhoog in het gebaar van: ‘Ik verklaar en beloof...’ Hij knipoogt naar Sanne én naar de strenge moeder die toegeeflijk glimlachend de dop op de jerrycan schroeft en goedenacht wenst.
De moeder vertrekt, Jaap rekent af en Kostas roept: “Yes! We go! To Leoni!”
Volgende week: Sanne en Jaap twijfelen of het wel verstandig is nu al aan te bellen bij Leontien.
