‘Van Jaap mag de hele wereld het wel weten; hij wil gewoon zijn kind vinden’

Vorige week: Sanne vertelt juffrouw Schaap over de zoektocht naar het kind van Jaap.

“En toen, ineens, dat licht! Iedereen hield even zijn adem in. Het was zo groots. Dan besef je ineens ten volle hoe nietig we zijn. Hoe klein. En hoe dankbaar dat we zoiets moois mogen zien!”

Coronabeperkingen

“Wat heerlijk dat je die reis mocht maken, ondanks alle beperkingen,” verzucht Sanne. Ze zit met haar vriendin op een terras onder de verwarming. Er is alweer warme chocolademelk met slagroom en ze hebben gewinkeld, mondkapjes op, gehoorzaam aan alle regels. Maar het went nog steeds niet. Die corona‑check, alle regels eromheen, Sanne blijft het ongemakkelijk vinden. Als ze een winkel binnenkomt waar pijlen op de vloer staan, maakt ze het liefst meteen rechtsomkeert, zo opgejaagd voelt ze zich op slag.

Hier zitten ze heerlijk. Alleen de snelle check van hun app herinnert eraan. En de afstand die Marleen en zij bewaren. Want normaal had ze haar vriendin even stevig geknuffeld bij het weerzien. Nu stonden ze zo-even tegenover elkaar te knikken en te buigen met hun handen tegen elkaar. Maar het is evengoed gezellig en vertrouwd.

‘Het is nu anders’

En er is veel te vertellen. Marleen over haar reis met Paul, waar ze zo enorm van heeft genoten en Sanne die over alle familieleden en hun wel en wee vertelt.“En hoe is het met Jaap?” vraagt Marleen.“Ja, top!” Sanne zegt het zonder aarzelen. Het gaat ook heel goed met Jaap.“Het is net alsof hij nu ­helemaal ontspant. Eindelijk. Er zat altijd een soort opgedraaide veer in Jaap. Net als in een ouderwetse wekker. Weet je wel? Iets te strak opgedraaid. En als-ie dan losschiet, staat die hele wekker te trillen op zijn pootjes. Zo voelde Jaap altijd. Maar nu, nu is het anders.”

‘Je maakt het zo spannend!’

“Weet je ook hoe dat komt?” vraagt Marleen. Sanne knikt. “Ik denk het wel. Het begon allemaal op het politiebureau. Dat heb ik je verteld, toch? Van die arrestatie vorig jaar? Nou, Jaap kreeg daarna een enorme angstaanval. Hij had geen idee waar het vandaan kwam. Maar het maakte wel iets los. Hij besefte dat hij me iets moest vertellen. Iets wat hij zo veel jaar had weggestopt, maar dat hem altijd bleef achtervolgen. En nu moest het eruit.”

Marleen zit op het puntje van haar stoel.“Je maakt het zo spannend! Ik kan wel merken dat je een echte actrice bent geworden, zo langzamerhand!” Sanne laat zich meteen in haar terrasstoel zakken en kreunt: “O, begin daar nu niet over! Dat staat allemaal op zo’n laag pitje door corona. Het is een drama met theater. Antoinette, onze regisseur en manager, probeert nog wel een speellijst te boeken, maar het is zo ingewikkeld! Echt ontzettend jammer.”“Ja, ja,” wuift Marleen ongeduldig.

‘Hij wil gewoon zijn kind vinden’

“Vertel nu verder over Jaap!” Sanne zit weer rechtop.“O ja. Nou, Jaap besloot eindelijk te gaan praten. Hij heeft nog lang niet alles verteld, maar we hebben een hele speurtocht voor de boeg.” Sanne neemt een slokje. Ze veegt de slagroom van haar bovenlip.“Ja?” Marleen wappert met haar handen het gebaar van: ga door!

“Jaap had een vriendin. Heel lang geleden. Ze waren allebei nog bloedjong. En die is bij hem weggelopen. Ze was zwanger. Jaap heeft zijn hele leven gehoopt daar ooit nog iets van te horen. Maar niets. Helemaal niets. Noch van de moeder, noch van het kind.”“Jemig,” zegt Marleen. “Heeft hij gezocht?”“Ja. Zoals je destijds kon zoeken. Er was natuurlijk nog geen internet. En hij heeft aangifte proberen te doen van vermissing. Maar dat is op zo’n teleurstelling uitgelopen, dat daarmee meteen die angstaanval is verklaard. Dat was zo’n triest verhaal!”“Wil je het me vertellen?” vraagt Marleen. “Of zou Jaap dat niet fijn vinden?”“Van Jaap mag de hele wereld het wel weten. Hij wil ­gewoon zijn kind vinden.”

Volgende week: Marleen krijgt helemaal zin om mee te gaan zoeken naar Jaaps kind