Sanne houdt haar glas in de hoogte en ziet hier en daar een traan glinsteren in een ooghoek

Vorige week: Zoals elk jaar is iedereen met kerst weer bij Sanne, en die geniet volop.

Hier heft Jaap twee handen in de lucht en zegt: “Zelfs mij niet? Je knuffelbeer? Je allerliefste? Ja,ja, dat zei je laatst tegen me. Ontken het maar niet!” Iedereen lacht, ook Sanne.

Zélfs Jaap en Jeppe Jan niet

Ze schudt haar hoofd. “Nee, zelfs jou niet, lieve Jaap. En zelfs Jeppe Jan niet, die, als hij zijn armpjes om me heen slaat en zijn koppie op mijn schouder legt, een geluksgevoel doet opwellen dat zijn weerga niet kent! Zélfs Saar niet, de trouwste hondenvriendin die een mens zich kan wensen! En ook Pilou, eigenzinnige Franse kat, en zelfs….eh…” Ze lachen samen en Sanne sluit af.

Een traan in een ooghoek

“Ik noem jullie allemaal. Bij elkaar. Als de leukste, liefste, eigenaardigste, meest bijzondere club mensen die ik zó graag om me heen heb en die ik voor geen goud van de wereld zou willen missen. Laten we proosten op elkaar en laten we beloven dat we elkaar vasthouden! Zo lang we kunnen!” Ze houdt haar glas in de hoogte en ziet hier en daar een traan glinsteren in een ooghoek.

“Zo lang we kunnen!” herhaalt iedereen. Nu loopt er bij Abel een dikke traan over zijn wang. Hij mompelt: “Ik ben altijd een wrak als het gevoelig wordt! Wat is dit bijzonder.” Daan omhelst hem en wiegt even met hem heen en weer. Dan zegt hij: “Ik ben blij dat jij begon te janken. Dan kalmeer ik zelf altijd acuut. Dank je wel!”

Van corona­ontkenner naar corona­politie

Daarna is er eten. Sanne serveert alles in buffetvorm. Maar zo is er ruimte voor mensen om ergens rustig te gaan zitten en te genieten van het eten, zonder dat iedereen aan één plek is gebonden. En het geeft ruimte aan Cathy, die een ommezwaai heeft gemaakt van corona­ontkenner naar corona­politie: zij wil dicht bij de open keukendeur zitten, vanwege de frisse lucht.

“Ik loop liever geen risico. Zo is alles oké en zo heb je weer een echovariant of een foxtrotmutatie. Ik loop er over te denken om een booster te halen. Zo’n derde prik,” zegt ze tegen juffrouw Schaap. Die knikt ernstig en zegt: “Ik denk dat elke maatregel goed is, zolang het goed voelt. Blijf maar dicht bij jezelf, lieve kind.”

Derde prik

Cathy straalt helemaal bij die reactie. “Zie je nu wel?” zegt ze tegen echtgenoot Willem. “Schaap vindt die derde prik ook een goed idee!” “Nou, dat zei ze niet,” zegt Willem. “Dat zei ze wel!” zegt Cathy verontwaardigd. “Sanne! Jij hoorde het toch ook?” “Ik ben zo bij je!” belooft Sanne, die meteen wegduikt en minder dwingend gezelschap opzoekt.

Gelukkig is er keus zat. De rest van de avond vermijdt ze ingewikkelde gesprekken en heeft ze alleen maar pret met iedereen. Als het eten op is en Sanne even op een stoel is gaan zitten om haar schoenen uit te schoppen en haar pijn­lijke voeten te wrijven, tikt juffrouw Schaap tegen haar glas.

Hup, naar huis!

“Lieve allemaal,” begint ze. “Och hemel,” fluistert Abel. “Ik begin alweer te snotteren.” Daan slaat zijn arm om hem heen en knikt naar Schaap. “Gooi het er maar uit, lieve juffrouw Schaap!”

“Het is verdorie hoog tijd om te vertrekken. Die arme Sanne kan niet meer op haar schoenen staan! En de gastheer is kapot. Jullie moest je schamen om zo te blijven plakken. Het is genoeg. Hup, hup, naar huis!” Ze schieten allemaal in de lach. Abel zegt verbaasd: “Nou, dat viel mee! Dat was lang niet zo ontroerend als ik verwachtte.” Sanne en Jaap lopen mee om iedereen uit te zwaaien.

Eindelijk praten

“Zo verschrikkelijk jammer dat er geen sneeuw ligt,” vindt Jennifer. Waarop Eefje met haar glaszuivere kindersopraan begint te zingen. ‘Midden in de winternacht ging de hemel open….’ Ze staan rondom haar en zelfs de twee taxichauffeurs die zijn gearriveerd om Schaapje en Daniël en Cathy en Willem op te halen, laten hun raampje zakken en luisteren mee.

“Nu wil ik wel praten,” fluistert Jaap in Sannes oor.

Volgende week: Sanne is trots op Jaap dat hij haar wil vertellen waar hij al zo lang mee rondloopt.