‘Sanne, bemoei je er niet mee! Verdorie. Ik ben al alles kwijt!’ huilt Cathy

Vorige week: Zonder Cathy’s medeweten blijkt willem hun huis te hebben verkocht.

Is er een mogelijkheid om onder de verkoop uit te komen? Maar Daniël, die zijn hele leven werkzaam was als notaris, schudt zijn hoofd. Alles is correct opgesteld, er zijn termijnen verstreken, er is geld overgemaakt op de rekening van Solution, het administratiekantoor van Willem en datzelfde geld is weer net zo hard verdwenen naar schuldeisers en allerlei zaken met wonderlijke namen, zoals PitbullBV en HotChick65VOF.

Akelige energie

“En daar zijn in de administratie geen btw-bonnetjes van terug te vinden,” merkt Daniël droogjes op. Juffrouw Schaap loopt onderwijl met rokende salie het hele huis rond en is opvallend lang bezig in het kantoor van Willem.

“Daar hing een akelige energie,” fluistert ze even later tegen Sanne op de gang. “Wat een triest verhaal met zo’n jongen. Wat kan je diep vallen.” Die laatste woorden pikt Cathy op. Ze snerpt: “Hij is niet gesprongen, hoor!” Sanne sust meteen.

“Nee, juffrouw Schaap bedoelde dat je zo gemakkelijk in de val kunt lopen. Die arme Willem.” Waarop Cathy weer in huilen uitbarst en zich in de armen van Schaapje werpt.

“Ik bedoelde het niet lelijk,” snikt ze. “Ik ben zo blij dat jullie me helpen.”

“Dat weet ik toch, lieve kind,” troost Schaap. Ze laat een zelfgehaakt boodschappennet vol kruidenzakjes achter. Tegen slapeloosheid en ontroostbaar verdriet, tegen gemis en verlies, voor kracht en moed om de toekomst vol vertrouwen tegemoet te kunnen zien.

Opruimen

“Ook voor je dochters, lieve kind,” zegt ze erbij. Sanne stopt er ook maar eentje in haar jaszak. Wat kracht en moed kan ze wel gebruiken. En terwijl iedereen een huis zoekt voor Cathy en de Jacobians beloven na te denken of er een plaatsje is in de stolpboerderij, is Cathy bezig haar spullen op te ruimen en in te pakken wat ze wil bewaren. De dozen stapelen zich de eerste dag al op. Sanne helpt met de klerenkast van Cathy en schrikt van de enorme hoeveelheid.

“Dat heb ik je nooit zien dragen”, zegt ze verbaasd, terwijl ze een dikke zachtblauwe wollen mantel van het rek haalt. Cathy schudt haar hoofd. “Nee, dat is maat 36. Die pas ik al jaren niet meer. Maar wie weet kan ik er ooit weer in!”

“Welke maat heb je nu?” vraagt Sanne kritisch.

“42.”

“Cathy, hoe reëel is dat? Dan ga je toch nooit meer terug naar 36? Dat is vijftien, misschien wel twintig kilo eraf!”

“Die jas moet mee. Ik kan hem nog verkopen, hè? Op Vinted of zo. Het is een prachtige jas!”

“Hij heeft een verkleuring op de schouders van het lange hangen.” Sanne wijst. De schouders van de jas zijn gelig.

“Dat verf ik wel bij. Sanne, doe niet zo vervelend. Als je me niet gewoon kunt helpen, ga dan maar liever weg. Ik wil zelf beslissingen maken over wat ik wel en wat ik niet meeneem. Dat recht heb ik. Bemoei je er niet mee! Verdorie. Ik ben al alles kwijt!” Ze begint hartverscheurend te huilen, terwijl ze de blauwe mantel in een verhuisdoos propt. De doos is vrijwel meteen vol. De moed zakt Sanne in de schoenen. “Zullen we maar een kop koffie nemen? Even pauze?” stelt ze voor.

Geblaf

De dag erop hebben de bewoners van de stolp nog steeds geen beslissing genomen over de komst van Cathy.

“Ze ligt daar een beetje moeilijk,” bekent Jaap. “Het is geen makkelijke persoonlijkheid.”

“Nee, vertel mij wat,” zucht Sanne.

Maar de volgende dag gaat ze dapper weer naar haar zus toe om kasten uit te ruimen en boeken in te pakken. Als ze aanbelt, wordt ze tot haar verbazing begroet door fel geblaf. En als haar zus opendoet, ziet ze wat daar blaft: een felle, bange, bibberende chihuahua keft haar toe en worstelt in Cathy’s armen om eruit te springen. Haar zus straalt van blijdschap.

“Ik heb een hondje!” En als Sanne haar vingers uitstrekt om het beest te laten snuffelen voordat ze het minihoofdje aait, waarschuwt ze: “Niet aaien hoor! Hij is niet vriendelijk voor mensen die hij niet kent en hij hangt zo achter je nagelriemen met die gemene scherpe tandjes!”

Volgende week: Sanne krijgt van jaap te horen of Cathy bij de Jacobians mag komen wonen.