‘Ik hoor het al. Het is dus nog helemaal niks met die speurtocht’

Vorige week: Sanne treft de nodige voorbereidingen voor de zoektocht naar Jaaps kind.

“En? Schiet het al een beetje op met de speurtocht?” vraagt Daan op een koude winterochtend.
“Er hangt sneeuw in de lucht,” zegt juffrouw Schaap. “Ik ga vanmiddag erwtensoep maken.”
“Maak maar lekker veel. Wij komen,” zegt Abel meteen. Daan kijkt nog steeds naar Sanne, die net een hapje proeft van een nieuw experiment van Schaap: rozemarijncake met rozenwater.
“Dit is even wennen,” zegt ze eerlijk.
“Ja hè?” reageert Abel.
“Misschien wel lekker op een zomermiddag met een glaasje prosecco? Maar nu kan ik me meer verheugen op die erwtensoep.” Schaap knikt.
“Daniël vond het ook niet echt bijzonder. Maar ja, die is zo langzamerhand zó verwend, dat ik niet meer weet of ik op zijn oordeel nog wel aan kan. En iedereen is van harte welkom bij die erwtensoep. Dat kun je makkelijker voor een weeshuis maken, dan voor z’n tweetjes!” Sanne lacht.
“Jaap en ik komen zeker! Trouwens, wij zijn eigenlijk ook al lang megaverwend met al die lekkere baksels. En voordat je op dat punt ontmoedigd raakt, lieve Schaap, blijf bakken hè? Wij proeven wel!” Daan schudt zijn hoofd.
“Ik hoor het al. Het is dus nog helemaal niks met die speurtocht.”

Nog maar drie foto's

Hij slaat de spijker op zijn kop. In de logeerkamer hangen tot op heden nog maar drie foto’s: een van Leontien Snellenbraak en een van Jaap uit de periode dat Leontien verdween. Heel jong, met lange blonde krullen. Sanne heeft er lang op moeten aandringen voordat Jaap met oude fotoboeken kwam. De speurtocht leverde alleen nog een foto op van een feestje in de bovenwoning aan de Oudebrugsteeg. Je ziet Leontien op haar rug, Jaap zit op een krukje en op de grond liggen een jongen en twee meisjes, allemaal van dezelfde leeftijd. De meisjes hebben minirokken aan en strakke truitjes. De jongen draagt een ribbroek en een hemdje. Ze hebben een flesje bier in hun hand en ze kijken niet in de camera. Het is een vierkante foto met aan de zijkant nog twee kleine miniafdrukken van hetzelfde plaatje. Nu hangt de verzameling op het prikbord en Jaap pijnigt al dagen zijn hersenen. Wie waren ze? Ze vertelt over de raadselachtige foto en ze voegt er met een zucht aan toe: “We weten dus niet wie dat zijn. De enige die daar een antwoord op zou kunnen weten is Jaap. Maar hij kan het zich niet herinneren.”
“Waar kende hij ze van?” vraagt Schaap.
“Dat weet hij niet.”
“Laten we mogelijkheden opschrijven. Daan, noteer: sportclub, school, studie, kroeg...” Schaap is niet meer te stoppen. Daan tikt alles op in een Whatsapp-bericht aan Sanne.
“Welke taal spraken ze? Waar werkte hij destijds, was het misschien van zijn werk? Familie?”
“Dit gaat vast iets opleveren,” zegt Sanne blij. “En we gaan dit weekend naar de plek waar Jaap heeft gewoond. Beetje rondwandelen. Misschien levert dat ook wat op.”

In de Amsterdamse steeg

Als de koffie op is, gaat iedereen weer aan de slag. Daan en Abel maken de winkel klaar voor het moment dat alles weer open mag na de lockdown, Sanne neemt de inventarislijst mee naar huis om daar de laatste hand te leggen aan de administratie en juffrouw Schaap gaat nog even naar haar pipowagen om te kijken of alles daar in orde is en daarna gaat ze boodschappen doen voor de erwtensoep.
“Lust iedereen roggebrood met spek?” vraagt ze nog, vlak voordat ze naar buiten stapt. Ze lacht hardop bij het instemmende gejuich.
“Hier was het.” Jaap wijst omhoog bij een gevel in de Amsterdamse steeg. “Die drie ramen.”
Het is die ochtend wonderlijk rustig in Amsterdam. Alle cafés zijn gesloten, alle winkels zijn dicht.
“Zijn op de wallen de ramen open?” vraagt Sanne zich af.
“Zijn dat essentiële winkels?” vraagt Jaap zich af.
“Daar zullen de meningen wel verdeeld over zijn.” Sanne kijkt omhoog. Voor het raam waar Jaap net naar wees, staat nu een man. Ze zwaait. Hij zwaait terug en doet het raam open.

Volgende week: In zijn oude huis herinnert Jaap zich weer kleine details van vroeger.