‘Een slechte generale betekent meestal een uitstekende première!’ zegt de regisseur

Vorige week: Sanne is blij voor Rinke, die een date heeft met Charly.

“Blij dat ze mijn hoofd niet hebben afgebeeld,” grijnst Sanne. “Jouw lekkere koppie had best op die poster gekund,” vindt Jaap meteen. “Maar ze hebben gelijk dat ze hiervoor hebben gekozen. Wat een plaatje. Wat heb je een heerlijke taille!” “Ik ben mager geworden van de zenuwen,” lacht Sanne. “En het is uit­verkocht, hè? Volgend weekend twee avonden en het weekend daarop weer! Niet te geloven.”

Een regelrechte ramp

De generale repetitie voor het toneelstuk was een regelrechte ramp. Lord Henry Melbrook was drie keer zijn tekst kwijt en zijn gulp stond open gedurende de hele eerste acte. Regisseur Antoinette Huijdecoopers schold in haar zenuwen souffleur Rinke de huid vol dat ze die openstaande gulp niet had opgemerkt.

“Dat had ik wel!” zei Rinke verontwaardigd. “Dan had je er iets van moeten zeggen!” brieste Antoinette.

“Dat deed ik. Jan luistert nooit naar wat ik fluister. Dat is een ramp.” Jan, Lord Melbrooke, keek schuldig. “Ik kan haar slecht verstaan. Ik word wat doof, vrees ik.” Huijdecoopers had op het toneel gestampt van woede en Sanne drukte manhaftig een aanval van slappe lach weg.

Een slechte generale

“Ik schrijf voortaan de aanwijzingen voor Jan wel met een grote viltstift op een blaadje,” bood Rinke aan. “Ik maak ze wel van tevoren, want ik weet precies waar hij blijft steken. En ik maak een extra grote met daarop: GULP!” Toen hield Sanne het niet meer. Ze barstte in lachen uit en algauw deed iedereen mee, zelfs de regisseur.

Die zei, nadat alles was bedaard: “Nou ja, een slechte generale betekent meestal een uitstekende première! Lieve mensen, tot morgen. Graag twee uur tevoren aanwezig voor grime en laatste bespreking. Alvast toitoitoi!”

De avond is eindelijk aangebroken

Dan is de avond eindelijk aangebroken. Sanne geniet van de voorbereiding. Van de spanning in de kleedkamers. Van de grime. Het prachtige decor. Van de fles wodka die Charly heeft meegenomen en waarvan ze voor de voorstelling allemaal een glaasje achterover tikken. Van Jan, die helemaal in zijn rol als Lord Melbrooke, haar toefluistert: “Zo, overspelige vrouw van me!” En van het moment dat ze stiekem door een kijkgaatje tuurt in het toneelgordijn.

Ze ziet juffrouw Schaap met haar Daniël op de eerst rij, Daniël in een prachtig kostuum met een bijzonder geplooide das van satijn met een dasspeld, juffrouw Schaap in één van haar eigen creaties van gordijnstof, dit keer grote zwarte victoriaanse vormen op een achtergrond van blauw satijn, dezelfde kleur als de das van Daniël. Ze fluistert tegen Rinke, die naast haar staat te gluren: “Zie je ze? Wat een plaatje hè? Daan en Abel zijn er ook! Kijk!”

Een dramatische pose

“Pap en Mama Jen ook, Kijk! En Eefje. Wat leuk. Ik zie tante Cathy en oom Willem! Kijk, daar in het midden!” Jennifer wijst. Er klinkt een belletje. Vijf minuten nog. Dan gaat het doek open. “Ik ga alvast naar mijn plek,” fluistert Sanne. Ze moet, als het doek wordt opgehaald, op de sofa liggen in een dramatische pose die aangeeft hoe haar hart wordt verscheurd door van alles in het algemeen en door tuinman John in het bijzonder. Waarna ze haar parelketting kapotscheurt, zodat de parels over de vloer stuiteren. Ze verheugt zich nu al op die tekst en op het gelach dat zal klateren door de zaal.

“Ik ga in mijn hokje zitten. Jij hebt me vast niet nodig vanavond!” lacht Rinke. “Tottoitoi, oma Sanne!”

Duimen omhoog

Als ze op de sofa zit, ziet ze tussen de coulissen haar tegenspelers staan met hun duimen omhoog. Ze steekt een duim naar ze op en ze lacht. “Doek!” zegt Huijdecoopers. De toneelmeester begint te hijsen. Sanne ligt roerloos, tot het openingsapplaus wegsterft, legt dan met een dramatisch gebaar haar hand op haar voorhoofd en begint zacht te kreunen, voordat ze haar tekst begint.

Volgende week: Het toneelstuk is een groot succes, alleen Wichard heeft zo zijn bedenkingen.