Rinkes blik is gefocust op Mara, die tegen haar tranen vecht. Ze wil niets liever dan haar vriendin vasthouden en troosten

Vorige week: Rinke reed met haar vader naar Groningen, waar Mara in het ziekenhuis ligt.

“Mevrouw Koeman, zou u nog heel even met mij kunnen overleggen?” Dokter Wijsmans houdt de deur van een spreekkamer open voor de moeder van Mara.

“Ga jij maar vast naar haar toe. Ze ligt in de derde kamer aan de rechterkant.” zegt de dokter tegen Rinke.

Ziekenhuizen. Rinke heeft er helemaal niks mee. Die steriele geur. De bedompte geluiden. Dat nare gevoel van ‘hier is iets ergs aan de hand, maar we fluisteren er over heen’. Alles komt goed. Rinke kijkt door het raampje van de kamer van Mara. Het lijkt alsof ze slaapt, maar zodra Rinke naast haar gaat zitten opent ze haar ogen.

Schrikken

“Rink… het spijt me zo…” klinkt het zwakjes. “Ik wilde jullie niet zo laten schrikken…” Rinke aait haar vriendin over haar haren. Althans, daar waar geen verband zit, want meer dan de helft van haar hoofd zit ingepakt. Wat ziet haar grote, stoere en sterke vriendin er breekbaar en klein uit in dat ziekenhuisbed. “Lieverd… het komt goed,” fluistert Rinke. En ze denkt er achteraan: zie je wel… ik doe mee aan deze ziekenhuis-poppenkast. Mara zwijgt en een traan rolt over haar wangen.

In de gang hoort ze de voetstappen van de moeder van Mara dichterbij komen.

“Meisje toch…” zegt ze hard als ze de kamer binnenkomt. Ze pakt een hand van haar dochter en houdt het tegen haar gezicht. “Waarom nou toch?” Mara’s moeder begint te huilen. Mara draait haar hoofd weg. Ze houdt haar ogen stevig dicht en Rinke ziet dat ze op haar onderlip bijt.

Vechten tegen de tranen

Dokter Wijsmans staat inmiddels aan het voeteneind en bespreekt kort en krachtig wat het plan is. Mara moet een nachtje in het ziekenhuis blijven ter observatie en ze krijgt een psycholoog toegewezen die over een uur met haar komt praten. De helft van wat hij zegt gaat langs Rinke heen. Haar blik is gefocust op Mara, die tegen haar tranen vecht. Ze wil niets liever dan haar vriendin vasthouden en troosten.

“Voor nu moet Mara vooral rusten,” sluit Wijsmans af. Tegen de moeder van Mara zegt hij dat ze aan het einde van de middag mag terugkomen voor het bezoekuur. Mara kijkt Rinke aan.. “Zou jij misschien ook kunnen komen en wat spulletjes kunnen meenemen. Mijn koptelefoon. En mijn telefoon…” Dan doet ze haar ogen dicht. Het is tijd om te gaan, zegt Petra resoluut.

‘Schrik niet van het bloed’

Maud, Marie en Wichard zitten nog steeds in de hal van het ziekenhuis te wachten. Nadat Petra hen een summiere samenvatting heeft gegeven, overlegt Rinke met Wichard of het goed is dat ze een nachtje in Groningen blijft. Dan kan ze vanmiddag en misschien vanavond nog even langs. Wichard laat het scherm van zijn telefoon zien. Hij heeft al een hotel geboekt. Jeppe kan bij Jennifer blijven. Haar vader blijft bij Rinke in Groningen. Rinke lacht… die lieve vader van haar.

Even later zet hij Maud, Marie en Rinke af bij het studentenhuis. “Schrik niet van al het bloed,” zegt Marie als ze de deur van het slot af haalt. “Alles moet nog schoongemaakt worden.” De meiden besluiten dit zo snel mogelijk te doen. Rinke loopt naar de kamer van Mara om wat spulletjes te verzamelen. De kamer is een grote bende, de lege flessen sterke drank liggen verspreid door de kamer. Rinke voelt de tranen in haar ogen branden. Hoe heeft het zover kunnen komen? Dan valt haar oog op een stapel enveloppen op het nachtkastje van Mara. Een brief gericht aan Petra, aan haar oma, een voor Maud, voor Marie en bovenop ligt de envelop met ‘Rinke’. Snel stopt Rinke de enveloppen in haar tas.

Volgende week: Rinke confronteert Mara met de brieven die ze heeft gevonden.