PREMIUM
Rinke reageert stoer op het nieuws van Mara, maar ondertussen vraagt ze zich af: hoe ga ik dit in hemelsnaam doen?
Rinke komt er maar niet toe - of eigenlijk durft ze nog niet - om de doos waar ‘Hanna’ op staat, te openen. En na de mededeling van Mara lukt het al helemaal niet meer.
Vorige week: Een eerlijk gesprek tussen vader en dochter
De doos. Al twee dagen staat hij in de hoek van haar slaapkamer. Rinke heeft er nog niet in durven kijken. Bang om teleurgesteld te worden. Haar rijke fantasie heeft Hanna tot een soort heilige gemaakt. Nog net niet met lichtstralen om haar heen. Wat nou als datgene wat ze in die doos aantreft dat mooie beeld van haar moeder aan diggelen slaat? Ze besluit te wachten tot een geschikt moment. Een rustig moment. Want de krant waar ze stage zou gaan lopen, heeft last minute de stageplek afgezegd.
Uitgebreid netwerk
Volgende maand zou ze al beginnen. En dus moet ze in allerijl op zoek naar een nieuwe plek. Claudia, haar stagebegeleider van de School voor Journalistiek, doet haar uiterste best. Ze snapt ook wel dat het voor Rinke onmogelijk is om op stel en sprong alles uit haar handen te laten vallen en op zoek te gaan naar een nieuwe plek. En ook nog een beetje in de buurt, want anders ziet ze Jeppe helemaal niet meer. Haar hart krimpt ineen bij die gedachte. Natuurlijk heeft ze een uitgebreid netwerk om zich heen: Mara, Sanne, Jennifer, de Jacobians en zelfs Jaap, de vriend van haar oma, heeft aangeboden om de kleine man een dag op te vangen. Maar de hoeveelheid tijd die ze nu met hem kan doorbrengen, die krijgt ze niet snel meer terug.
Vleugels uitslaan
“Hé, mag ik even binnenkomen?” Mara hangt in de deuropening van de slaapkamer. Haar gezicht staat mat. Zoals Rinke de laatste tijd vaker bespeurt bij haar vriendin. Maar ze heeft nooit de tijd gevonden om even bij te praten. Mara vliegt ook van hot naar her, als derdejaars student Geneeskunde beleeft ze ook heftige tijden. Of interessante tijden, zoals Mara steevast blijft zeggen. “Ik heb net te horen gekregen waar ik mijn coschappen ga lopen. Het is niet mijn eerste keuze geworden,” mompelt Mara. Ze ploft naast Rinke op bed. “Het is Groningen geworden. Of all places… Dat betekent dat ik hier niet kan blijven wonen. Ik vind het zo erg.” Mara zit verslagen naast haar.
Vleugels uitslaan
Rinke slaat een arm om haar vriendin heen. “Hé mop… we wisten dat dit kon gebeuren. We hebben het hier ook over gehad. Jij bent mij echt niks verschuldigd. Ik ben al blij dat je mij en Jeppe hebt bijgestaan in het eerste jaar. Vanaf nu wordt het rustiger, als ik iedereen mag geloven. Dus sla jij die vleugels nou eindelijk uit.”
“Je klinkt nu als mijn moeder!” lacht Mara door haar tranen heen. “En ik kom in het weekend gewoon thuis, oké? Dat beloof ik!”
“Nou… ik denk dat jij in no time een fijne collega co-schapper aan de haak hebt geslagen met wie je de weekenden gaat doorbrengen,” zegt Rinke veelbetekenend. Mara geeft haar een speelse stomp. “Ik ben er altijd voor jullie. Vergeet dat niet, hè? Maar zullen we nu een wijntje opentrekken? Laten we in elk geval vieren dat eh… ik mijn vleugels dan maar ga uitslaan. Of zoiets.”
Gelig etiketje
Terwijl Mara naar de keuken vliegt om glazen en een fles te pakken, staart Rinke naar de kartonnen doos met het gelige etiketje ‘Hanna’ erop. In het keurige handschrift van haar vader. Dat moet ook echt maar even wachten. Haar eigen ‘doos’ loopt momenteel ook even over. Hoe moet ze dit alles zonder Mara gaan doen?
Volgende week: Een romantische avond - of toch niet?
