Rinke krijgt een stevige omhelzing van Mara’s moeder. ‘Ik kan het niet geloven,’ snikt ze. ‘Mijn kleine meisje…’

Vorige week: Als Rinke wakker wordt heeft ze talloze ongelezen berichten van Maud over Mara. Ze is met spoed afgevoerd naar het ziekenhuis.

Zwijgend zitten ze naast elkaar in de auto. Ze ziet aan het gezicht van haar vader dat hij naar woorden zoekt. Hij vindt ze niet. Al een halfuur niet. Rinke telt het aantal kilometers. Nog 64 te gaan. Het schiet niet op.

Ze denkt terug aan het gesprek met Marie… ze vond Mara op de vloer in de badkamer. Ze had zo veel gedronken dat ze moest overgeven. Waarschijnlijk is ze toen bewusteloos geraakt en gevallen. Met haar hoofd tegen de wasbak. Het was een nachtmerrie, vertelde Marie. Ze hoorde Maud op de achtergrond huilen. Direct hebben ze 112 gebeld en tien minuten later stond de ambulance voor de deur. Mara was toen nog steeds buiten bewustzijn en zag lijkbleek. Het was een afschuwelijk gezicht geweest. Nu houden ze haar in het ziekenhuis in slaap. Ze was flink onderkoeld. Wie weet hoe lang ze daar heeft gelegen op die ijskoude vloer.

Geen woorden maar daden

Wichard kucht. Ah, hij heeft woorden gevonden, denkt Rinke. En dan blijft het weer stil… Geen woorden, maar daden dan. Hij was direct na haar telefoontje naar haar toe gekomen. Jennifer zou Jeppe naar de opvang brengen en als het moest kon hij blijven slapen. Hij zou met Rinke meegaan naar Groningen. Dat had hij in de tussentijd geregeld. Ook had hij een zak krentenbollen en twee thermoskannen met koffie mee. Voor onderweg. En nu zit hij naast haar… de man zonder grootse woorden, maar met grootse daden.

“Bedankt pap, dat je zo stel op sprong met me mee gaat. Dat vind ik echt heel lief van je.”

Wichard kijkt haar snel aan. “Natuurlijk… ik kan je onmogelijk alleen naar Groningen laten rijden. Het is geen moeite. Ik maak me ook zorgen om Mara. En om jou. Dus ik ben er voor jullie.”

Onredelijk boos

Als ze in het ziekenhuis aankomen, zitten Maud en Marie beneden in de grote hal te wachten. Ook Petra, Mara’s moeder is net aangekomen. Rinke krijgt een stevige omhelzing. “Ik kan het niet geloven,” snikt ze. “Mijn kleine meisje…”

Terwijl ze zitten te wachten, bekruipt Rinke een akelig gevoel. Ze voelt zich schuldig. Mara was zó boos op haar geweest. Zo onredelijk boos. Had ze het anders aan moeten pakken? Had ze dat berichtje niet in de groepsapp moeten sturen. Zou Mara dan niet zo overstuur zijn geraakt? Is dit haar schuld?

“Mevrouw Koeman?” Een lange arts komt naar Petra toe gelopen. “Ik ben dokter Wijsmans. Uw dochter is zojuist ontwaakt. U mag nu naar haar toe.”

Petra steekt haar hand uit naar Rinke. “Ga je mee? Jij bent haar beste vriendin. Ik denk dat ze niets lievers wil dan ook jou nu zien…” Rinke huivert. Maar besluit toch mee te gaan.

Volgende week: Als Rinke wat spullen van Mara ophaalt, valt haar oog op een paar enveloppen.