Rinke had haar vader nog nooit zien huilen. Wat moest ze daar nou weer mee?

Vorige week: Rinke bereidt zich voor op een romantische avond

Wichard loopt in een rechte lijn naar de woonkamer en ploft neer op de bank. “Waar is het kleine ventje van je?” Rinke legt uit dat Jeppe een nachtje bij Sanne en Jaap logeert. Ze voelt hoe haar wangen rood worden als ze haar vader aankijkt. “Dus je hebt een avondje lekker voor jezelf? Nou, dat kun je volgens mij ook wel even gebruiken.”

Beschermende vader

Hoe moet ze dit nu weer aanvliegen? Wichard weet niets van het bestaan van Charly. En dat wilde ze voorlopig zo houden. Hij duldt geen mannen in de omgeving van Rinke. Dat heeft hij nooit gedaan, hij gedroeg zich vroeger al heel beschermend naar haar. En zéker nadat Rinke onverwacht zwanger raakte. Ziedend was hij geweest. Op de verwekker natuurlijk en ook op Rinke.

Hoe kon ze zo dom zijn geweest? Ze vergooide haar toekomst. Hoe moest dat met haar studie? Wat dacht ze wel niet? Een kind ‘doe’ je er niet even bij. Maar nu, ruim anderhalf jaar later, ziet Wichard dat het haar lukt. En zonder er al te veel woorden aan vuil te maken heeft hij zich geschikt in haar keuze om Jeppe alleen op te voeden. En stiekem vond hij het ook wel prettig dat ze geen oog had voor andere mannen, ze had haar handen vol aan dat kleintje. Rinke kijkt op haar horloge. Appen heeft geen zin, Charly zit waarschijnlijk al in de auto.

Snikken

Wichard kucht. Het is zijn ‘aankondigingskuchje’, denkt Rinke sarcastisch. Nu komt het. Maar het blijft stil. Haar vader staat op en kijkt uit het raam. En dan op zijn telefoon. En dan weer uit het raam. Schiet nou op, man! “Waar kom je voor, pap?” vraagt Rinke en ze doet haar best om niet al te opgejaagd te klinken. Wichard draait zich om en ze schrikt van zijn gezicht. “Meis… ik weet niet goed waar ik moet beginnen. Maar je hebt me geraakt toen je mij naar je moeder vroeg. Heel erg geraakt.” Wichard laat zich vallen in de bank en begint te snikken. Oké, dit had Rinke niet verwacht. Ze heeft haar vader nooit zien huilen. Wat moet ze hier nou weer mee? Ze gaat naast hem zitten en slaat een arm om hem heen. Zo zitten ze een tijdje zwijgend naast elkaar.

Niet goed met grote emoties

“Je had gelijk toen je me erop wees dat ik je antwoorden verschuldigd ben,” zegt Wichard uiteindelijk zacht, bijna fluisterend. “Maar ik kon het niet. Het deed me te veel pijn. Om te praten over je moeder. Over het ongeluk. Al die jaren heb ik het weggestopt. Ik ging over in een soort survivalmodus. Daarnaast ben ik niet heel goed met grote emoties, zoals je weet. En ik had de zorg voor jou. De zorgen óver jou.

Toen Jennifer in mijn leven kwam, vond ik eindelijk rust. Wat zij met mij deed, met ons deed, dat was goed. Ik liet het zo. Maar ik wist dat de vragen zouden komen. Je hebt me aan het denken gezet. Sinds je mij die vraag hebt gesteld, ben ik…” Haar vader begint weer te snikken. Steeds harder. Rinke staat op om zakdoekjes uit haar tas te pakken. Door het raam ziet ze de auto van Charly het pad op rijden. O nee, niet nu, denkt Rinke.

Volgende week: Een ongemakkelijke kennismaking