Hij kijkt haar serieus aan. ‘Lieverd… ik wil er heel graag voor je zijn. Je hoeft het niet alleen te doen’

Vorige week: Wie zit er nou te wachten op een alleenstaande moeder?

“Zal ik nog een fles wijn pakken?” vraagt Charly. Rinke zucht. Haar hoofd tolt, en niet alleen van de wijn. Ze heeft hem alles verteld. Over haar moeder. Het ongeluk. Het gesprek met Sanne. Maar ook over dat vreemde gevoel van gemis. Ademloos heeft hij haar anderhalf uur lang aangehoord. En daarna had hij haar vastgepakt in een stevige omhelzing. Hij hoefde verder niets te zeggen, dit voelde goed.

Gemakkelijk

“Nee, ik ben oké,” zegt ze. “Maar als jij nog wilt, pak maar.”

“Ik drink er nog eentje. Ik heb nu toch al te veel op om nog terug te rijden,” antwoordt Charly. “Mag ik jouw fiets anders lenen? Dan breng ik hem morgen terug en haal ik de auto weer op.” Rinke kijkt verliefd hoe hij het glas bijvult. Hij wacht niet eens haar antwoord af. Het verbaast haar hoe gemakkelijk het eigenlijk tussen hen gaat. Dat ze hier nu zo op de bank zit, met van die dikke ogen en ook nog eens uitgelopen mascara, haar in een slordige knot, het maakt hem allemaal niet uit. Charly ploft terug op de bank en Rinke neemt een duik in zijn trui. Wat ruikt hij toch lekker. Dan pakt hij haar gezicht vast en kijkt haar serieus aan. “Lieverd… ik wil er heel graag voor je zijn. Je hoeft het niet alleen te doen. Ik ben hier.” Rinke knikt en slaat haar armen om hem heen.

Doffe klap

“O nee, het is al twee uur!” Rinke schrikt op. Ze zijn op de bank in slaap gevallen. Snel springt ze van de bank. “O ja, mijn fietssleutels… ik pak ze even uit mijn tas.” Charly trekt zijn jas en snowboots aan. Buiten sneeuwt het alweer en als ze de voordeur opendoet, kruipt er een gure kou langs haar benen omhoog. Ze lopen in het donker samen naar de schuur waar haar fiets staat. Hij geeft haar een knuffel en gebaart dat ze snel naar binnen moet gaan. “Duik maar lekker je bed in, morgen moet je er vroeg weer uit. Ik kom aan het einde van de dag je fiets terugbrengen oké?”

Rinke sluipt de trap op en kijkt even om de hoek in de kamer van Jeppe Jan. Het mannetje ligt zo vredig te slapen. Ze geeft hem heel voorzichtig een kusje op zijn voorhoofd en loopt dan naar de badkamer om haar tanden te poetsen. Zodra ze de elektrische tandenborstel aandoet, hoort ze een doffe klap. Hoorde ze dat goed? Ze kijkt uit het raam en ziet hoe Charly op het erf ligt.

Opgetrokken wenkbrauwen

Ze rent naar buiten op haar sokken de sneeuw in. Gelukkig ziet ze dat hij is opgekrabbeld en op zijn knieën zit, maar als de buitenlamp aanspringt, ziet ze de donkere plekken in de sneeuw. Bloed. Charly kreunt als Rinke hem overeind helpt. “Die verdomde ijslaag, ik ging zo onderuit,” mompelt hij. Binnen in de keuken maakt Rinke zijn gezicht schoon.

“O nee, mijn tanden,” zegt Charly en hij opent zijn mond. Een voortand is afgebroken en een deel van zijn hoektand is weg. Hij is echt hartstikke erg op zijn snufferd gevallen. Rinke beseft niet dat ze het hardop zegt. Charly lacht zijn kapotte tanden bloot. “Ik denk dat het beter is als je hier blijft slapen. Je kan zo echt niet naar huis.” Hij kijkt haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Het doet hem zichtbaar pijn.

Een vriend van mama

“En Jeppe Jan dan? Die gaat mij morgen zien?” vraagt Charly. “Ja… dat is ook zo. Maar dan zeg ik gewoon ‘dit is een vriend van mama’. Meer hoeft hij voor nu toch niet te weten?” Charly pakt haar vast. “Oh? Ben ik gewoon maar ‘een vriend’?” vraagt hij plagerig. Rinke voelt hoe ze in een keer helemaal warm wordt. “Ik wil wel graag meer zijn dan dat. Tenminste… als jij dat ook wilt”.

Volgende week: Rinke verzamelt moed om haar vader te vragen naar haar moeder .