Ademloos hoort Rinke Jelles uitleg aan. Ze moet de impuls onderdrukken om hem een knuffel te geven

Vorige week: Bij Jelle thuis kijkt ze nieuwsgrierig naar zijn werken. Met name één werk trek haar aandacht.

“En? Ben je hier net zo van onder de indruk?”

Jelle wacht haar antwoord niet af en vertelt hoe hij op het idee voor de beelden is gekomen. “Er is zo veel aan de hand in de wereld. Ik moest het wel verwerken in de beelden. Iedereen is alleen maar ontevreden, boos of wanhopig. Nee, echt een gezellig tafereel is het niet. Maar ik denk dat ik wel dit moment in kunst heb weten te vatten. Ik noem het ‘Eerlijkheid duurt het langst’.”

Rinke loopt langs de beelden. Ze weet niet of ze dit nu per se mooi moet vinden. Maar het doet wel iets met haar. “Er is nergens iets hoopvols te zien in dit werk,” zegt ze uiteindelijk. “Ben je de hoop misschien verloren?”

Stapeltje stront

Jelle kijkt haar zwijgend aan en zucht: “Hoop is slechts een stapeltje stront… Weet je wat het is? Om me heen zie ik hoe mensen krampachtig op zoek zijn naar hoop, naar elke vorm van troost. We vluchten in drank, in drugs, in seks. Of we geven geld uit aan dure dingen die we totaal niet nodig hebben. Nog een grotere auto. Nog een groter huis. Nog verder weg op vakantie, naar een luxe vakantieresort. Maar nergens geeft het die hoop of troost waar we naar op zoek zijn. Het is slechts een quick fix. En intussen zetten we onze maskers op en doen alsof alles maar goed gaat. Er is geen eerlijkheid meer in deze wereld.”

Ademloos hoort Rinke de uitleg aan. Ergens moet ze de impuls onderdrukken om Jelle een knuffel te geven. Dan kijkt ze op haar horloge. Ze is al bijna twee uur bij de kunstenaar. Jeppe moet zo worden opgehaald van de opvang. En dan is er nog die kapotte auto. Jelle leest haar gedachten… “Kom, we moeten nu maar eens naar jouw bakkie kijken. Ik denk dat ik ’m wel aan de praat kan krijgen. Ik haal even wat spullen uit de schuur. Ga jij maar vast in de auto zitten, ik kom er zo aan.”

Grote lach op zijn gezicht

“Ik dacht het al, het is inderdaad de accu… voor nu doet-ie het wel weer, maar breng ’m snel even naar een garage,” zegt Jelle als hij de motorkap dichtslaat. “Negeer die lichtjes in je dashboard maar even tijdens deze rit.”

Als ze bij de opvang aankomt, staat Jeppe al voor het raam te wachten. Hij zwaait driftig met zijn handjes. Een grote lach op zijn gezicht. Rinke ziet hoe hij enthousiast ‘mama!’ roept. Haar hart smelt. En ze bedenkt dat ze altijd eerlijk zal zijn naar dit mannetje. Hoe moeilijk de waarheid soms ook is.

Als ze Jeppe in zijn kinderzitje zet, valt haar oog op een groot pakket op de achterbank. Het is slordig ingepakt en er staat een boodschap op het bruine papier geschreven. ‘Eerlijkheid duurt het langst. Ik zag dat dit werk je raakte, daarom is het nu van jou. Bedankt voor je aanwezigheid. Jelle.’

Rinke scheurt een stukje van het papier open en kijkt recht in de grote ogen van de vrouw met het glas.

Volgende week: Mara trekt voorlopig in bij Rinke, die zo een oogje in het zeil kan houden.

Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.