Annette Heffels over het opeisen van je erfdeel na het overlijden van je biologische vader

Maartje

Maartje: “Mijn vader, met wie ik sinds de scheiding van mijn ouders geen normaal contact heb gehad, is onlangs overleden. Hij en mijn moeder waren dertien jaar getrouwd, waarna een vechtscheiding volgde. Spaarbankboekjes werden ingepikt en er is door hem nooit alimentatie betaald. Het is geen eerlijke scheiding geweest. Mijn vader en zijn tweede vrouw hadden het goed. Ze hebben een villa in een zonnig resort en mijn drie halfzussen wonen zeer riant. Mijn vaders tweede vrouw wilde onze namen niet op de rouwkaart en ook mochten we niet bij zijn crematie zijn.

Sinds mijn vaders overlijden zit ik met een groot dilemma: zal ik mijn erfdeel opeisen, of niet? Alles is al geschonken. Ik durf dit niet te bespreken met mijn zusje dat terminaal ziek is. Ik heb geen rust en wil het boek sluiten nadat ik mijn erfdeel heb opgeëist. Mijn man is hiertegen. Ik was altijd op zoek naar waardering en erkenning van mijn vader maar heb die nooit gekregen. Nu, 45 jaar later, zit er verdriet, pijn, boosheid, teleurstelling enzovoort. Wat heb ik als kind fout gedaan?”

Annette

Wat een verdrietig verhaal. Je beschrijft wat een vechtscheiding over het hoofd van de kinderen voor gevolgen heeft voor die kinderen. Gevolgen die een heel leven lang kunnen doorwerken. De pijnen en de onveiligheid die je als kind hebt ervaren, kunnen net zo heftig voelbaar zijn wanneer je als volwassene opnieuw te maken krijgt met situaties die op vroeger lijken. Bij verdriet in het nu komt dan een lading verdriet vanuit het verleden mee. Wat je als kind hebt ervaren, was natuurlijk niet jouw fout. Dat is wel wat kinderen vaak denken: als papa en mama boos of ongelukkig zijn, dan ligt dat vast aan mij, omdat ik geen goed kind ben. Dat je ouders het niet goed doen, kun je je als kind niet voorstellen en bovendien is dat nog veel akeliger om te denken.

Ik begrijp dus heel goed dat dit erfdeel een grote symbolische betekenis voor je heeft. Het staat voor de erkenning als dochter die je nooit hebt gehad. Natuurlijk zul je die erkenning niet ineens voelen als je wel het erfdeel krijgt waarop ieder kind recht heeft, maar misschien maakt het wel een beetje het verleden goed en helpt het enigszins tegen de woede én het verdriet dat onder die woede zit.

Je schrijft daar niet veel over, maar ik denk dat je man zich zorgen maakt over wat die strijd om het erfdeel emotioneel met je zal doen. Misschien kan hij je helpen door bij de notaris uit te zoeken wat de mogelijkheden zijn. Je kunt dan afwegen of de genoegdoening van het krijgen van je erfdeel opweegt tegen de spanning en de emoties die het jullie beiden kost om de strijd erover aan te gaan.

Elke week beantwoordt Annette Heffels een lezersvraag over relaties. Wil je ook een vraag insturen? Dat kan hier.

Over Annette Heffels

Annette Heffels is klinisch psycholoog. Ze studeerde pyschologie aan de Rijksuniversiteit van Utrecht en specialiseerde zich als psychotherapeut. Ze is getrouwd en heeft een zoon, twee dochters en twee kleinkind.

Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.