PREMIUM
Zó belachelijk dat zij als enige in dit huis moet rijden op iets zonder ondersteuning
De dochter van Mascha vindt dat het nu lang genoeg heeft geduurd: ze wil een e-bike. Want iedereen heeft er een en een gewone fiets, daar wordt ze moe van.
“Mijn fiets is echt kapot hoor, ik kom nauwelijks vooruit!!”
Dochter komt uitgeput binnen, zuchtend en kreunend, en doet alsof ze een enorm zware sportprestatie heeft geleverd. In werkelijkheid heeft ze gefietst van school naar huis, een kleine drie kilometer. Met tegenwind, dat wel. Een flinke Hollandse windkracht 4, op een redelijk nieuwe omafiets met krat en drie versnellingen. Niks mis mee. Daar denkt zij heel anders over. En dus horen we haar klaagzang al maanden aan. En lachen we erom als ze weer verkondigt dat het ‘zó belachelijk’ is dat zij ‘als enige in dit huis moet rijden op iets zonder ondersteuning’.
Het onrecht!
Ja, want daar zit ’m de clou: mevrouw heeft haar zinnen gezet op een e-bike, een fatbike wel te verstaan. Haar broer heeft een scooter (waar hij hard voor heeft gewerkt), haar vader een hippe zwarte elektrische fiets die erg hard gaat en die gaat loeien als je er per ongeluk tegenaan stoot, en ook ik heb een e-bike voor woon-werkverkeer. Kortom: het onrecht dat zij op een gewone fiets moet rijden is ongekend groot. Dus wil ze een e-bike voor haar verjaardag, eentje die lijkt op een brommer, inclusief lang zadel, en waar je met z’n tweeën op kunt zitten. En dat dan degene die achterop zit de rit kan vastleggen op de telefoon. Yolo!
“Euhm, je weet hoeveel we meestal uitgeven aan verjaardagscadeaus toch? Zo’n fiets is ongeveer tien keer dat bedrag. Dus nee, vraag geld voor je verjaardag en ga vooral hard sparen.” Dat woord komt niet echt voor in haar vocabulaire, dus zegt ze: “Maar please, dan hoef ik ook niks met Sinterklaas en Kerst.” “En dat vier jaar lang?” zeg ik als grap, maar dat wordt me niet in dank afgenomen.
Powerpointpresentatie
Als we haar moeten geloven, krijgen echt ál haar vrienden en vriendinnen zo’n fiets gewoon, van hun ouders. Voor hun verjaardag of als ze overgaan. En een heleboel hébben er al een (toegegeven, het krioelt ervan op straat, in de fietsenstallingen op school en in de stad). Haar zomer is bij voorbaat al mislukt als ze in haar eentje achter al die e-bikende vrienden aan moet rijden. Ook zij heeft recht op een e-bike!
Haar vriendinnen zijn het roerend met onze dochter eens. Een van hen besluit haar maximaal te steunen in de fatbikestrijd. En dus was daar vorige week opeens – ik stond af te wassen – een heuse powerpointpresentatie ‘Waarom jullie dochter een fatbike zou moeten krijgen’. Ik heb de meiden uiteraard aangehoord, moest af en toe hard lachen om de voors en tegens (prima opgebouwd, die presentatie), zei na afloop dat ik het heel origineel vond, maar dat het antwoord hetzelfde blijft.
Eerlijk is eerlijk: liefst had ik hun originaliteit onmiddellijk beloond, zoals mijn ouders vroeger ook bij mij hadden gedaan toen ik maanden had gezeurd om een Snoopy-trui. O, wat wilde ik die graag. Mijn charme-offensief in de vorm van een tekening en een heel lief zeurbriefje (ze hebben het zelfs bewaard!) werkte toen wel.
Maar ja, een Snoopy-trui kostte geen tweeënhalf duizend euro, zelfs niet als we guldens omzetten in euro’s…
Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.
