‘OMG, je mag dus zelfs niet in de pauze op je telefoon. Wat willen ze dán dat we gaan doen? Práten?!’

Mail van school. Nu eens niet over uitgevallen lessen of een zieke docent die wordt vervangen door een niet-lesbevoegde ‘onderwijsheld’. Van dít schrijven word ik blij. Het gaat over mobieltjes die in de ban gaan onder het motto ‘thuis of in de kluis’. Nog net niet juichend roep ik vanaf mijn thuiswerkplek het goede nieuws naar onze brugklasser die in haar kamer al videobellend huiswerk probeert te maken.
“Vanaf volgend jaar zijn telefoons op je school verboden!”

Wat moeten we dan? Práten?

Geen reactie. Dat ben ik gewend; met twee pubers in huis heb je wel vaker het idee dat je tegen een muur praat. Maar dan klinkt het: “OMG, íédereen heeft het erover op Snap! Je mag dus zelfs niet in de pauze op je telefoon. Wat willen ze dán dat we gaan doen? Práten?!” Wanhoop in haar stem. Die emotie heb ik eerder gezien. De keren dat we bij wijze van straf haar telefoon afpakten, zagen we je reinste paniek in haar ogen. Wat als vrienden nu iets belangrijks posten? Of willen chillen bij de Mac?

Ik probeer haar uit te leggen dat dát juist het idee is van de aanstaande schoolregel: kletsen, klooien, klieren met vrienden en klasgenoten met wie je op dat moment écht samen bent. Dat die berichtenstroom op je telefoon alleen maar zorgt voor afleiding en onrust.

Maar onze puber heeft de concentratiespanne van een goudvis en in plaats van te luisteren, roept ze: “Wajoow, ze hebben hier echt niet goed over nagedacht, hoor! Hoe willen ze dan dat ik weet naar welk lokaal ik moet als ik mijn rooster niet kan opzoeken op mijn telefoon?” Mijn suggestie van pen en papier wordt met hoongelach ontvangen. “Met een papiertje door school lopen?! Dat is zó 1960, dit is 2023!”

Vasthouden aan vroeger

Ik voel me in één klap oud. En misschien is dat precies wat hier aan de hand is. Is de smartphonevrije school een soort wanhoopsdaad van scholen, en ons, ouders, die krampachtig vasthouden aan vroeger? Aan de tijd van papieren agenda’s, een vaste telefoonlijn en weinig ruis.

Die constante stroom aan berichten, filmpjes, muziek, nieuws, fake news; pubers van nu weten niet beter. En in die wereld moeten ze zich staande zien te houden, zich concentreren. Maar dat moeten ze wél leren. Of het verbieden van hun levensader de manier is? Ik weet het niet, maar vind het wel het proberen waard.

Zo niet onze proactieve dochter. Die blijkt de petitie tegen dit besluit al te hebben ondertekend én zich te hebben gegroepeerd met een paar vriendinnen. “We gaan ons inschrijven op een andere school.”

Dit artikel komt uit het Digitale Magazine van Margriet. Benieuwd wat er nog meer in staat? Klik hier.