PREMIUM
Ik zie veel meisjes en jongens. Sommigen zichtbaar onder invloed. ‘Loslaten, je bent zelf ook achttien geweest,’ is mijn mantra.
De zoon van Anna is achttien geworden en geeft een feest voor al zijn vrienden en vriendinnen. Anna houdt haar hart vast.
“Mam, heb je nog lege emmer?”
“Want?”
“We zetten bij feestjes altijd een emmer neer voor als iemand moet kotsen. Dat is makkelijker dan wanneer je helemaal naar de wc moet rennen.”
De toon is gezet. Zoon is achttien geworden en heeft de hele roedel uitgenodigd. Hij is druk bezig met de ‘voorbereidingen’: alle meubels aan de kant en een keer naar de supermarkt voor drie flessen cola, een krat bier, een zak plastic bekers en twee zakken nootjes. “Is dat niet wat weinig, voor een stuk of 25 gasten?” Ja en nee, want het is een ‘bring your own’-feestje. ‘Voor de zekerheid’ gaat hij toch nog twee keer heen en weer naar de super.
‘Kan het wat zachter?’
Vanaf half 9 stroomt het gezelschap binnen. Niet dat man en ik daar getuige van zijn, want wij zitten op zijn zolderkamer te Netflixen. Met gespitste oren, alert op onwelgevallige geluiden. Naarmate de avond vordert, stijgt het geluidsniveau: gelach, gegil en gezang. Ik hoor hiphop, dance, maar ook ABBA. Nooit gedacht dat ze Lay on your love on me en Voulez vous woordelijk kunnen meezingen!
Als ik van boven de tuin inkijk, lijkt het wel een schoolplein. Op de oplichtende sigaretten na dan. Of zijn het joints? Om half 1 belt die ene buurvrouw van 50 meter verderop die we net níet gewaarschuwd hebben aan: of het wat zachter kan. Ik sommeer mijn zoon iedereen uit de tuin te halen, dan wordt er voor deze ene keer maar binnen gerookt.
Zichtbaar onder invloed
Ik tel de minuten af tot het half 2 is, het tijdstip waarop we hebben afgesproken dat de muziek uitgaat. Zodra het zo ver is, loop ik naar beneden. Ik zie ontelbaar veel meisjes en jongens in jeans en hoodies in opperbeste stemming, pratend, dansend en selfies nemend. Sommigen zichtbaar onder invloed. ‘Loslaten, je bent zelf ook achttien geweest,’ is mijn mantra.
Een uur later zijn ze allemaal vertrokken, op wat besties na. Man scoort punten als hij een biertje pakt en zich bij het gezelschap voegt. ‘Mam, kom je er ook bij?’ Nee, dankjewel schat, ik ga naar bed. Daar mijmer ik over de afgelopen achttien jaar. Hoe hij zich van een aan zijn moeder vastgeklonken knuffeldiertje heeft ontwikkeld tot een vrolijk sociaal dier dat de wereld met vertrouwen tegemoet treedt. Wat is het snel gegaan en mijn god, wat houd ik van die jongen. Ik pink een sentimenteel traantje weg.
De volgende ochtend tref ik een plakvloer aan, een berg lege flessen en peuken én de emmer. Leeg.
