PREMIUM
‘Hoe meer mijn zoon in de relaxmodus ging, hoe meer ik een controlfreak werd’
De zoon van Mascha doet eindexamen en lijkt zich, ondanks zijn toch niet heel goede cijfers, totaal geen zorgen te maken. Mascha is er allesbehalve gerust op.
De eindexamens zitten erop. Mijn zoon vindt al het hele jaar dat hij er prima voor staat. Ik daarentegen was in mijn tijd bloednerveus geworden als ik met wat krappe zessen, een nog krappere vijf en een dikke vier het centraal schriftelijk in had gemoeten. Maar bij hem kon ik geen tekenen van stress bespeuren. Hij ging het heus halen, we hoefden ons niet zo druk te maken. En hoe meer hij in de achteroverleunmodus ging, hoe meer ik in de controlfreakstand schoot. “Zou je niet eens gaan starten met…”, “Heb je je profielwerkstuk nou al af?”
Aan de bak
Twee weken voor de examens gebeurde er iets opmerkelijks; langzaam leek het besef in te dalen dat-ie aan de bak moest als hij dit jaar dat diploma ook echt in ontvangst wilde nemen. Nog nooit had ik hem de afgelopen vier jaar zo lang op zijn kamer zien zitten, gebogen over zijn laptop, druk proefexamens makend.
Ik prees hem voor zijn serieuze houding, en telde met hem de dagen af waarin hij die concentratie vast diende te houden. “Nog één dag man, dan zit het erop!”
En daar… ging ik dus in de fout.
Lekker chillen met vrienden
Want het zat er nog lang niet op. Meneer had namelijk nog twee belangrijke intakes voor zijn vervolgopleiding op het programma staan, in de categorie: kom je niet opdagen, dan ben je volgend jaar sowieso niet welkom. Maar ja, hij stond alweer in de welbekende relaxmodus. Avonden lang weg. Chillen met vrienden.
En dus stak de controlfreak in mij weer de kop op. “Heb je je intake al voorbereid?” “Je documenten verzameld?” “Formulieren ingevuld?” Uiteraard vond mijn zoon ook nu dat ik me niet zo druk moest maken. Het zou heus goed komen. En omdat hij zich bij zijn examens op het laatste moment ook van zijn beste kant had laten zien, liet ik het los.
Loslaten? Geen optie!
Vandaag, de ochtend na zijn eindexamengala, besloot ik hem vanaf kantoor om 12.00 uur even succes te wensen met zijn online intake die om één uur zou plaatsvinden. Toen hij na een stuk of tien appjes en evenzoveel keer bellen niet reageerde of opnam, werd ik wat onrustig. Even op de huistelefoon bellen dan maar. Ook zonder resultaat. Had hij nou serieus zijn telefoon uit staan en zijn wekker niet gezet!?
Om 12.45 uur besloot ik dat loslaten nu echt geen optie was. Ik móest in actie komen en dus belde ik de buurjongen, zijn moeder en tot slot een vriendin van een paar straten verderop met het vriendelijke verzoek zichzelf binnen te laten in ons huis, naar zijn kamer te gaan om hem wakker te schudden met de woorden: “Je hebt over vijf minuten een intake, toch?” Dat deed ze.
Het ging goed hoor
Slaapdronken, zich nauwelijks afvragend waarom de vriendin van zijn moeder over hem heen gebogen stond, bleef onze zoon ook nu de rust zelve. Op zijn klok kijkend, zei hij: “Je hebt gelijk, ja.” Een uur later belde hij, alsof er niets was gebeurd: “Ik ben aangenomen hoor. De intake ging goed!”
Verwondering, ergernis en boosheid vochten om voorrang. En ik nam me voor om voortaan zijn advies op te volgen en me niet zo druk te maken. Én hem de volgende keer eens flink onderuit te laten gaan.
