PREMIUM
‘Geen idee, mam. Iedereen heeft luizen.’ Maar ik heb een afspraak bij de kapper staan
Haar dochter heeft zo vaak last van luizen dat Maartje bijna niet meer naar de de kapper durft. Bijna, want ze wil voor de feestmaand toch echt een nieuw kapsel.
Mijn mobiele telefoon gaat over wanneer ik boodschappen aan het doen ben. Het is dochter van 15 die bij de kapper zit, vanwege een afspraak om haar haar te laten vlechten. Dochter doet mee aan danswedstrijden en moet haar haar voor elke wedstrijd gevlochten hebben. En dan niet gewoon gevlochten, maar moeilijk ingevlochten. En dat kan ik natuurlijk niet.
Luizen
“Mam! Ik ben weggestuurd!”
“Waarom?”
“Omdat ik luizen heb!”
Daar gaan we weer. Op de basisschool hebben beide kinderen amper luizen gehad. Ik ben jaren achtereen luizenmoeder geweest, maar in die zes jaar is het hooguit twee á drie keer voorgekomen dat we moesten uitroeien. Na een luizenbehandeling en dagelijks kammen waren we er binnen een paar dagen weer vanaf. Maar sinds de middelbare school is het een regelrechte ramp. Week in, week uit heeft dochter luizen. Het begint met krabben op haar hoofd en eindigt ermee dat ik ze uiteindelijk ook heb.
“Van wie heb je die beesten?” Ik wil namelijk een dader hebben.
“Geen idee, mam. Iedereen heeft luizen.”
Ik zie haar in gedachten aan onze eettafel zitten met haar vriendinnen en zie ze inderdaad altijd met die lange nagels in hun lange haren krabben. Eentje vaker dan de ander, dus denk ik de dader te hebben gevonden.
Naar de kapper gaan blijft spannend
Maar zelf heb ik nu ook een probleem. Of beter gezegd: twee. Ik heb namelijk de volgende ochtend een afspraak bij de kapper staan waar ik door deze luizenplaag sowieso al jaren niet meer ontspannen zit. Tuurlijk kam ik mijn haar met een luizenkam en camoufleer ik mijn grijze haren met een haarkleuring, waarvan ik hoop dat de luizen het niet overleven, maar naar de kapper gaan met een puber in huis blijft gewoon spannend. En dit keer zijn de voortekenen niet gunstig. Daarnaast moet ik ook nog iets verzinnen op die braids die dochter morgen toch echt moet hebben.
Ik vraag haar onmiddellijk haar haar te behandelen en goed te kammen met een luizenkam. Wat natuurlijk helemaal niet makkelijk gaat, want ze heeft krullen. En iedereen met krullen weet dat je het alleen kunt kammen als het nat is.
Schietgebedjes
De volgende ochtend houd ik mijn hart vast als ik plaatsneem in de kappersstoel. Vooral na de wasbak, als de kapper mijn haren even lekker goed uitkamt en met me doorspreekt wat we precies gaan doen. Ik leg uit hoe ik het op één lengte geknipt wil hebben en dat ik dit nieuwe kapsel speciaal voor de feestmaand wil. Ik houd mijn vingers gekruist onder het kapperszeiltje, doe schietgebedjes in mijn hoofd en praat veel. Extra veel. Van de zenuwen, maar misschien ook om haar af te leiden van mijn kruin.
Dan kijkt ze me aan in de spiegel en…
… pakt ze haar schaar.
Niet ontevreden
Diezelfde middag zit ik achter mijn dochter met een geïmproviseerde kappersopstelling. Ik heb er al minstens een uur YouTube-tutorials opzitten, maar ik moet wat. Het begint al te schemeren als ik het resultaat van een uur en een kwartier vlechten nog eens goed bekijk. Echt professioneel is het niet en dochter kan wel janken, maar ik ben niet ontevreden.
Met mijn nieuwe kapsel zit ik na het weekend op werk wanneer er plotseling iets uit mijn haar op het bureau valt. Er hangt zo’n ijverige sfeer op de afdeling en het is zo stil dat ik het ‘plofje’ van het vallen kan horen. Het steekt donker af tegen het witte bureaublad en als ik mijn hoofd buig om het beter te kunnen bekijken zie ik het:
Het heeft pootjes.
