PREMIUM
‘Die telefoon lijkt wel vastgeplakt aan haar hand!’
Meteen bij het wakker worden, tijdens het douchen, aankleden, bij het ontbijt, ja zelfs op de wc gaat de telefoon mee met mijn dochter. Het lijkt wel of dat ding aan haar hand vastgeplakt zit!
Dat kán niet goed zijn. Er moet toch ergens ook een moment van rust ingebouwd worden, een moment zonder prikkels. Zeker voor een drukke puber die alsmaar heen en weer vliegt, zoals mijn kind. Die dus ook op de fiets met oortjes in naar muziek luistert en niet gewoon naar de ‘buitengeluiden’.
De mobiele telefoon… een zegen maar ook een vloek.
Glassex
De enkele keren dat ik ’m zomaar ineens ergens zie liggen, pak ik snel een doekje en wat Glassex om het vieze ding schoon te maken. Echt, niet om aan te pakken zo goor! Nog iets anders: ik maak me zorgen om haar ogen. Gaan die niet erg achteruit door alsmaar op dat kleine schermpje zo dicht bij haar gezicht te turen?
Slap
Ik ben slap geweest. Ik had moeten volhouden dat ze haar telefoon in de keuken moest leggen voordat ze ging slapen. En overdag had ik iets moeten verzinnen voor het wegleggen, een paar schermvrije uren inplannen. Maar ik heb het laten versloffen. Het was telkens zo’n giga strijd, ik werd er helemaal gek van. Elke dag weer ruzie en gedoe.
Verslaafd
Bovendien: wat kan ik haar verbieden wat ik zelf ook doe? Bij mij ligt-ie ook naast mijn bed, ik doe ook nog snel even een rondje op Instagram of een spelletje voordat ik ga slapen. I know, ik kan beter een boek gaan lezen en dat ding uitzetten. Beter voor je nachtrust.
Puberbrein
Voor een volwassene is het dus al lastig om verstandig te zijn, laat staan voor een puber. Mijn dochter van zestien heeft daar het brein nog niet voor. Ook al is het een slimmerd. Het emotionele deel van het brein ontwikkelt zich nou eenmaal eerder dan het deel van de hersenen dat logisch redeneert. Daar zijn we dus mooi klaar mee!
Offline
Thuis zit dat ding aan haar hand vastgeplakt, maar als ze ergens anders is, kan ik haar niet bereiken. Laatst nog. Ze zou bij een vriendin blijven slapen. Prima, maar toen ik haar de volgende dag nodig had - en echt niet om acht uur ’s ochtends - duurde het drie lange uren voordat ze mijn appjes en gemist gesprek had gezien. Drie uren lang niet op haar telefoon gekeken! Ze kán het dus wel! Laat ik maar een beetje positief blijven, toch?!
