Aaargh, en wéér hebben mijn kinderen een flitsbezorger laten komen

Het moet een jaar of vier geleden zijn geweest dat wij voor het eerst op de vraag: ‘Wat willen jullie eten vanavond?’ als antwoord kregen: ‘Bestellen’. Dus niet ‘pizza’, ‘patat’, ‘sushi’ of ‘jouw boerenkool’, maar: bestellen. Ik herinner me nog hoe verbaasd ik was over het antwoord van de kinderen – toen ruim onder de tien een de ander beginnend puber – maar ook over het feit dat er kennelijk in andere gezinnen volop werd besteld.
Dat deden wij dus werkelijk nooit, om talloze redenen.

Zelf koken

De eerste paar keer pareerden wij hun antwoord met: ‘Nee, niet bestellen. Iets wat we zelf gaan koken, iets gezonds’. Dat was dus een jaar of vier geleden. Sindsdien weten de brommers en elektrische fietsen prima de route naar ons adres te vinden. Kijk, die sushi begrijp ik nog, maar een patatje kapsalon (ieuww!) of een bestelling van de keten met de gouden M?! Tegen de tijd dat het op je bord ligt, zijn je frieten slap en is je burger koud. Maar dat nemen onze tieners allemaal voor lief: een bezorger aan de deur, dat heeft iets magisch. Het zíjn van een flitsbezorger overigens ook: mijn zoon ambieert het inmiddels als bijbaan.
Maar ik maak daartegen bezwaar, om talloze redenen.

Dark stores

Een halfjaar geleden trok in ons miniwinkelcentrum hier in de wijk - met daarin twee (!) supermarkten - een zogenoemde dark store: zo’n magazijn van waaruit e-brommers en -bikes af en aan rijden om mensen binnen een straal van maximaal tien minuten rijden van hun boodschappen te voorzien. Belachelijk. Daar zouden wíj alvast geen gebruik van gaan maken. Die paar meter konden we zelf wel afleggen voor een lastminute pak wc-papier of een fles wijn. Toch?

Maar met de komst van deze dark store, kwamen ook de voordeelcodes voor diezelfde store via de socialmediakanalen binnen op de telefoons van onze pubers. En dus stond ik vlak na de opening van de store oog in oog met een jongen met helm gehuld in een paars pak met in zijn hand een papieren zak vol snoep, koek, chips, blikjes en flesjes. Voor ik iets kon zeggen, kwam mijn zoon naar beneden gerend: ‘Nu al?!’ Toen ik tekst en uitleg vroeg bij deze actie, was zijn antwoord: ‘Kostte maar vijf euro, als ik voor twintig euro bestelde!’. Al snel ontdekte ook zijn zus de voordelen van deze bezorgdienst – altijd al liever lui dan moe en heel erg fan van alles wat slecht voor haar is.
Ik maakte bezwaar, om talloze redenen.

Wéér raak

Laatst was het wéér raak: daar kwam er weer een het tuinpad op. Net toen ik boos wilde dreigen met sancties en roepen: ‘Wie heeft er nú weer besteld?!’ stak mijn man zijn hoofd om de hoek van de huiskamerdeur: “O, wauw, zo snel. Het bier was op, en ik had nog een kortingscode.”
Zucht.