‘Mijn schoondochters zouden bij thuiskomst de uitslag krijgen. En die sloeg in als een bom, bij allebei!’

Thea (80):

“Onlangs las ik in Margriet over rouwen. Herkenbaar helaas, want ik heb op het gebied van verlies en afscheid nemen mijn portie wel gehad. Toen ik nog maar drie jaar was, verloor ik mijn vader. Ik heb hem dus mijn hele leven gemist; de ene periode meer dan de andere. Misschien dat die vroege ervaring mij ‘vertrouwd’ heeft gemaakt met de dood, want ik wist ermee om te gaan en kon er goed over praten. Ook toen ik mijn moeder en mijn schoonouders verloor. En zelfs toen in 2007 mijn lieve man overleed, met wie ik 47 jaar gelukkig getrouwd was.

Als een bom

Ik wéét dat hoogte- en dieptepunten elkaar afwisselen. Maar wat we als familie enkele jaren terug meemaakten, kan ik maar moeilijk verteren… Mijn oudste zoon was getrouwd met een schat van een vrouw met wie hij twee kinderen heeft gekregen. Onze jongste zoon had een vriendin, geen kinderen nog, die ik ook in mijn hart had gesloten. De ene schoondochter had al jaren lymfeklierkanker, waarvoor zij met regelmaat naar het ziekenhuis moest voor controle. De andere schoondochter had in een ver verleden borstkanker gehad, maar was al jarenlang ‘schoon’. In september 2016 gingen beide stellen op vakantie. Mijn schoondochters waren allebei weer onderzocht en zouden bij thuiskomst de uitslag krijgen. En die sloeg in als een bom, bij allebei! De kanker had zo snel om zich heen geslagen dat voor beiden gold dat de artsen niets meer konden doen. Ik dacht dat ik gek werd.

Huilen en bidden

Huilen, huilen, huilen. Niet alleen voor mezelf, maar in de eerste plaats voor die twee allerliefste vrouwen, voor mijn zoons, voor de kleinkinderen. Ik stapte op de fiets; wind door mijn hoofd en bidden, janken, zo veel mogelijk. Het is niet te beschrijven wat er op zo’n moment allemaal door je heen gaat. Hoe is het mogelijk: twee tegelijk?! In augustus 2017 overleed de ene schoondochter en precies twee maanden later de andere schoondochter. Wat een geluk had ik met mijn vriendin die vlak bij zee woont. Bij haar mocht ik een maand logeren, zodat ik twee keer per dag een strandwandeling kon maken, waarbij ik kon huilen en bidden. Dat heeft mij heel erg goed gedaan. Nu bijna vijf jaar verder mis ik mijn schoondochters nog altijd enorm. En dat zal ik mijn verdere leven blijven doen. Op deze vorm van rouw kon niets en niemand mij voorbereiden.”

Wil je reageren op een artikel van Margriet, of een grappige quote van je (klein-)kind insturen? Wil je een bijzonder verhaal kwijt of heb je iets ontroerends meegemaakt?
Hier kun je een reactie naar Margriet sturen.