Jacqueline: ‘Alles is veranderd, maar wat blijft is onze grote liefde voor elkaar’

Jacqueline (74):

“Begin twintig waren we in 1970, en collega’s. Ik directie­secretaresse, hij een van de managers. Toen hij van baan veranderde, kwam hij voor vertrek nog even bij mij thuis langs om afscheid te nemen. Dat werd een hartstochtelijk goodbye, waar we ons allebei schuldig over ­voelden, maar ook zó gelukkig van werden. Ik wist dat hij mijn grote liefde was, maar hij was al getrouwd en ik verloofd… Vele jaren gingen voorbij. Ik verhuisde meermaals, werkte als stewardess en ook als medisch secretaresse in het ziekenhuis. Mijn huwelijk was er een met veel ups en downs. Doordat ik leed aan ­endometriose bleven we bovendien ongewild kinderloos. En ik was die mooie blonde collega nooit vergeten.

De vonk sloeg knetterhard weer over

Ineens, 23 jaar na dat hartstochtelijke afscheid, droomde ik over hem. En een week later dacht ik hem in Amsterdam te zien lopen. Ik kon het niet van mij afzetten en ben toen naar zijn laatste werkgever gegaan voor zijn contact­gegevens. Ondenkbaar nu, maar die kreeg ik óók nog. Hij bleek in Argentinië te zitten. Kort daarop belde ik hem daar en wat klonk hij enthousiast! Toevallig kwam hij die week naar Nederland. We spraken af en bij het eerste weerzien sprong de vonk weer knetterhard over. We verlieten daarop allebei onze rammelende huwelijken en waren járen dolgelukkig samen in Buenos Aires, Curaçao, Chicago en uiteindelijk Nederland.

Herseninfarct

Ook op ons 69ste lachte het leven ons nog steeds toe, tot dat ene vreselijke moment waarop mijn man een ernstig herseninfarct kreeg. De angst daarna, de hoop, de tijd van revalideren, niet meer thuis kunnen wonen… Onze wereld werd totaal ontwricht. Mijn man is rechtszijdig verlamd, heeft ernstige afasie en is volledig afhankelijk van zorg. Alles is dus veranderd, maar wat blijft is onze grote liefde voor elkaar en het vertrouwen dat we hier samen doorheen komen, hoeveel doorzettingsvermogen dat ook zal vragen.

Altijd opgewekt zei mijn man onverwachts in een mooie volzin: ‘Er is nog genoeg over om voor te leven.’ En zo is het. Omdat ik dankbaar ben voor wat is geweest, voor wat nog wél kan, dat we nog samen zijn, dat hij zo lief wordt verzorgd en dat zijn vrienden ons trouw blijven ­bezoeken, besef ik dat het leven en de liefde echt een wonder zijn in goede en kwade dagen, in ziekte en gezondheid.”

Wat is jouw verhaal?

Voor Mijn verhaal in Praat mee zijn we altijd op zoek naar mooie verhalen. Waarover gaat dat van jou? Wellicht over een mooie ontmoeting die je nieuwe inzichten gaf? Heb je een beslissing genomen, waardoor je leven een andere wending nam? Is jouw verhaal zó uit het leven gegrepen, dat het anderen herkenning biedt?

We horen het graag! Of je verhaal nu inspireert, emotioneert, aan het denken zet en/of de lezer doet glimlachen, wij zijn benieuwd. Belangrijk: je hoeft het niet zelf te schrijven.

Stuur een mail waarin je wat uitleg geeft naar praatmee@margriet.nl. Kunnen we je verhaal plaatsen, dan nemen we contact op.