‘Ik verloor de connectie met andere vrouwen van mijn leeftijd met wie ik kan praten over vroeger’

Janna (82):

“Ouder worden is prachtig en ik ben blij dat ik in de tachtig ben en nog steeds gezond genoeg om lekker op mijn elektrische fiets op pad te gaan. Maar het heeft ook iets treurigs als je steeds meer van je jeugdvriendinnen en kennissen ziet aftakelen, hun zelfstandigheid ziet verliezen en na hun overlijden moet missen. Ik merkte een paar jaar geleden dat er steeds meer mensen wegvielen, maar ik geen nieuwe contacten meer opdeed. Want waar ontmoet je die nog op mijn leeftijd? Hoewel ik gezegend ben met een lieve man en onze fantastische dochter en haar gezin, kwam ik toch in een soort isolement terecht. Ik verloor de connectie met andere vrouwen van mijn leeftijd met wie ik kan praten over vroeger.”

Breiclub

“Dus klopte ik, aangespoord door mijn dochter, vijf jaar geleden aan bij een hulporganisatie in de stad waar ik woon. De lieve medewerkers keken samen met mij naar mijn behoeften en de mogelijkheden. Samen besloten we een breiclubje op te zetten waar iedereen welkom is. Ik had toen niet durven dromen dat het zo uit zou pakken als het heeft gedaan.”

“In de vijf jaar dat de breiclub bestaat, heb ik talloze truien in allerlei maten gemaakt en zijn er al flink wat sjaals en sokken voorbijgekomen. Maar het draait natuurlijk niet om wat we maken, maar om veel meer dan dat. Het gaat om de verbinding die we voelen als we samen met de breinaalden in de hand aan het kletsen zijn. We praten over vroeger, toen we als jonge meisjes opgroeiden in de jaren veertig en vijftig. Over kinderen en kleinkinderen, over zware en lichtere onderwerpen.”

Nieuwe vriendinnen

“Dames komen en gaan, maar ik weet elke donderdag dat er minstens nog zeven vrouwen voor de deur staan als ik ’s ochtends bij het buurthuis aankom op mijn fiets. In drukke tijden hebben we weleens met vijftien mensen om de tafel gezeten; prachtig! Waar ik vijf jaar geleden nog hoopte een paar kennissen op te doen tijdens die uurtjes dat we breien, heb ik inmiddels mensen ontmoet die ik wel vriendinnen durf te noemen. Vorig jaar heb ik drie van hen bijvoorbeeld voor het eerst uitgenodigd om een taartje te komen eten op mijn verjaardag en laatst zijn we met de hele club in een restaurant gaan eten. De deur uitstappen en aangeven dat je eenzaam bent is moeilijk, maar kan dus duidelijk een prachtig resultaat hebben.”