Dit zijn jullie herinneringen aan de Watersnoodramp
In 1953 slaat in de nacht van 31 januari op 1 februari het noodlot toe. De grootste Nederlandse natuurramp van de twintigste eeuw vindt plaats: de Watersnoodramp. Wat zijn jullie herinneringen aan deze donkere dag?
Dat vroegen we aan onze lezeressen op Facebook.
De watersnoodramp
Grote delen van Nederland overstroomden in 1953 door een combinatie van een storm en springtij. De dijken konden de grote hoeveelheden water niet aan en braken. De gevolgen waren groot: 1.835 mensen overleden en 72.000 mensen werden geëvacueerd. De totale schade van deze ramp was volgens Rijkswaterstaat 1,5 miljard gulden (5,4 miljard euro).
Jullie herinneringen aan de Watersnoodramp
Dit jaar is de Watersnoodramp precies zeventig jaar geleden. Op Facebook vroegen we of jullie herinneringen hebben aan deze dag, bijvoorbeeld omdat je er ook bij was of omdat je de verhalen van je ouders kent.
- Marianne Schade van Westrum: “Ik herinner me die nacht nog heel goed, al woonde ik niet in Zeeland maar in Noord-Holland, drie kilometer van Zandvoort vandaan. We hadden een houten serre aan het huis met rondom ramen. Ik was zeven en wakker geworden van het lawaai. Ik hoorde mijn ouders beneden naar elkaar roepen. Toen ik daar kwam, zag ik de openslaande deuren van de serre heen en weer slaan, ramen sneuvelden en mijn ouders probeerden te redden wat er te redden viel. De herrie en het schreeuwen hoor ik nog. Later werden er inzamelingsacties gehouden voor de slachtoffers en gaf ik mijn mooiste en dierbaarste pop weg. Daar had ik zo’n verdriet van dat ik van mijn vader een nieuwe pop mocht uitzoeken die ik nog steeds heb.”
- Andrien van Reekum: “Ik ben in die nacht geboren….niet in Zeeland, wel aan de kust.”
- Dorien Hansen: “Ik was 2,5. Wij woonden aan de Nieuwe Haven in Dordrecht. Ik weet er niks van, maar ik schrik nog steeds wakker als het stormt. Wij woonden op de benedenverdieping en het water stond meer dan een meter hoog in de kamer. Mijn broertje van een half jaar werd met wieg en al naar boven verhuisd. Er werd gered wat gered kon worden, maar het tweepersoonsbed van mijn ouders, de linnenkast, de zware tafel en meer zware dingen bleven achter in de watermassa. Na de ramp kon men een vergoeding aanvragen, die mijn vader afwees. Er waren mensen die het veel harder nodig hadden, vond hij. Toen het water zakte, kwamen mijn moeders broer en haar zwager uit Brabant mij ophalen met een auto. Mijn moeder heeft het bed nog lang gebruikt (mijn vader is heel jong gestorven) en het bed heeft, net als de linnenkast altijd gekraakt.”
- Willy Otten: “Mijn ouders woonden in die tijd daar, ik weet dat hun huis ook in het water stond, maar hoe of wat verder weet ik niet. Er werd weinig over gesproken, helaas leven beide ouders niet meer.”
Podcast over de Watersnoodramp
Meer dan een jaar werkten journalisten Noortje de Kroo en Rolf Bosboom aan een podcast van PZC (Provinciale Zeeuwse Courant) en AD: De vermisten van ‘53. De podcast gaat over de meer dan honderd mensen die slachtoffer zijn geworden van de Watersnoodramp, maar nooit geïdentificeerd werden. De tijd dringt om die slachtoffers en vooral hun nabestaanden rust te geven, via de modernste dna-technieken. De podcast kun je hieronder luisteren:
