‘Alle herhaaldelijke waarschuwingen voorkwamen niet dat mijn ouders werden opgelicht’

Caro:

“Zo vaak hoor je over oplichting, hopende dat het jou en je dierbaren niet overkomt. Toch voorkwamen herhaalde­lijke waarschuwingen niet dat mijn ouders werden bestolen. Ze leerden mij om aardig te zijn en hard te werken voor mijn geld, maar werden met meedogenloze brutaliteit slachtoffers van oplichting.”

“Iemand deed via WhatsApp alsof hij/zij mij was, dusdanig overtuigend dat ze erin tuinden. ‘Hoi mam, door problemen met de provider heb ik een nieuw nummer.’ Toen ik later het hele gesprek teruglas, geloofde ik óók bijna dat ik het zelf was. Alle slinkse trucjes om vertrouwen te winnen werden uit de kast gehaald: tijd nemen, inspelen op emoties, wat emoji’s tussendoor. Daarna de onver­mijdelijke vraag of mijn ouders geld wilden voorschieten omdat een betaling zogenaamd niet lukte. Met de gedachte dat ze mij hielpen, hebben ze een fors bedrag overgemaakt. De impact toen het nep bleek, was groot. Erg geschrokken, veel tranen en een hoop gedoe; bellen met de bank, aangifte doen. Een flinke hap spaargeld was weg, het zelfvertrouwen van mijn ouders ook. Mijn vader voelde zich een enorme sukkel, mijn moeder durfde geen appjes meer te beantwoorden. Mijn boosheid zakte dagenlang niet en het gevoel van onveiligheid was groot. Met hun kenmerkende incasseringsvermogen legden mijn ouders zich erbij neer dat ze geen cent meer zouden terugzien.”

Geld inzamelen

“Mensen worden aan de lopende band opgelicht, bovendien was het geld ‘vrijwillig’ overgemaakt, dus of de bank coulant zou zijn..? Maar zo zou dit verhaal niet gaan aflopen, vonden twee dierbare vriendinnen. Ze organiseerden een online crowdfunding. Ik had het pas door toen ik voor het slapengaan nog even op mijn telefoon keek. Zo veel lieve reacties en donaties van bekenden en onbekenden. Liefs geven is makkelijker dan ontvangen, merkte ik. Want hoe bedank je mensen voor zoiets? ‘Gun het mensen om iets goeds te doen voor een ander,’ zeiden de vriendinnen. Al de volgende dag was het gelukt om het geld in te zamelen. Ongelooflijk! ‘Het lijkt wel sinterklaas,’ grapte mijn moeder toen ik chocolademunten over tafel strooide. ‘Zeg dat!’ zei ik en gaf ze de cheque. Hun reactie was onbetaalbaar. ‘Is dit écht?’ vroegen ze tussen tranen van ongeloof en opluchting door. Het is precies zoals één van de gulle gevers schreef: ‘Als je eerst bent opgelicht door de ene kant van de samenleving en dan weer wordt gerustgesteld door een ander deel, dan moet dat een heel fijn gevoel zijn.’ Of zoals mijn vader zei: ‘Een wonder!’”