‘Ze gaan veel te ver voor hun kinderwens. Eiceldonatie is zó onnatuurlijk’

“Drie weken geleden liep het bijna uit op ruzie. Dat was niet mijn bedoeling, ik weet hoe gevoelig het ligt bij Laury. Ik heb er ook alle begrip voor, maar ik vond het wel belangrijk om nogmaals de nadelen en risico’s te benoemen. Want ik vind dat Laury en haar vriend echt te ver gaan voor hun kinderwens. Eiceldonatie is zó onnatuurlijk. Niet weten van wie je afstamt, kan voor veel verdriet zorgen. Ik heb dat gezien bij mijn man, Laury’s vader. Leefde hij nog maar, dan had hij zijn verhaal aan haar kunnen vertellen. Wie weet had het wél impact op haar gehad als ze het uit eerste hand had gehoord. Maar mijn man, Ewald, heeft zich er altijd voor geschaamd dat hij een ‘bastaard’ was, zoals hij dat zelf noemde.”

Moeizame band

“Hij groeide op in een doorsneegezin. Vader, moeder, twee broertjes en een hond. Maar ergens voelde hij zich altijd een buitenstaander. Hij had niet veel met zijn twee broertjes. Terwijl zij buiten kattenkwaad uithaalden, zat Ewald met een boek op de bank. Met zijn vader had hij een moeizame band. Op de een of andere manier had hij altijd het gevoel dat hij hem teleurstelde. Eigenlijk voelde hij zich alleen thuis bij zijn moeder.

Ewald was dertien toen een tante zich versprak. Zo ontdekte hij dat zijn moeder zwanger was van een andere man toen ze met zijn vader trouwde. Toen hij zijn moeder daarnaar vroeg, begon die meteen te huilen. De vraag die hem vanaf dat moment elke dag bezighield, was: bij wie hoor ik dan wél?”

Lees ook: Nazmiye werd slachtoffer van de toeslagenaffaire: ‘Dat zelfs familie me niet geloofde, deed pijn’

Vader onbekend

“Het was een andere tijd toen. Over ingewikkelde zaken werd niet gesproken, van DNA-onderzoek had nog niemand gehoord. En hoe vaak hij er ook over begon als hij alleen met zijn moeder was, zij wilde nooit iets loslaten. Toen wij trouwden, we waren nog maar twintig, kon Ewald niet wachten om kinderen te krijgen. Hij was door het dolle heen toen ik zwanger was en enorm betrokken. Pas later begreep ik waarom een eigen gezin zo belangrijk voor hem was. Hij wilde mensen om zich heen met wie hij zich echt verbonden voelde. Ik wist van niets, tot Ewalds moeder onverwachts overleed. Ik heb mijn man nog nooit zo verdrietig gezien. Die nacht snikte hij dat hij het nu nooit te weten zou komen. Toen pas kwam het verhaal over zijn afkomst eruit.”

Geen vrede

“In de periode erna hebben we samen geprobeerd om de waarheid te achterhalen. Zijn tante kon hem een naam geven, maar daar kwamen we ook niet verder mee. Ook de man die Ewald altijd zijn vader noemde, kon hem niet helpen, maar hij bevestigde wel dat hij absoluut niet zijn biologische vader was. Hoewel dit gesprek hun band versterkte, heeft Ewald er toch nooit vrede mee kunnen krijgen. Dat hij dit zelfs voor onze kinderen geheim wilde houden, zegt genoeg. ‘Dan lopen zij rond met dezelfde vragen die mij dwarszitten en dat wil ik ze besparen,’ zei hij daarover.”

Man in het leven

“Ewald was een fantastische opa voor de kinderen van mijn zoon en ik weet dat het hem verdriet deed dat Laury geen gezin had. Zij is altijd vrijgevochten geweest, heeft veel gereisd. Het moederschap paste haar niet, zei ze, en dat zag ik ook. Dus in tegenstelling tot mijn man, die zes jaar geleden overleed, had ik er geen moeite mee. Laury was 41 toen ze Frank ontmoette, een schat van een man. Frank had een grote kinderwens. In het begin deed Laury daar lacherig over. Tot ze vertelde dat ze was gestopt met de pil. Hoewel het me verbaasde, vond ik het ook ontzettend leuk. En natuurlijk hoopte ik dat het zou lukken.”

‘Eén obsessie: een kind’

“De afgelopen jaren heb ik haar zien veranderen van een onafhankelijke en sterke vrouw in iemand met nog maar één obsessie: een kind. Toen dat via de normale weg niet lukte, hebben zij en Frank allerlei vruchtbaarheidsbehandelingen ondergaan. Alleen schortte het aan de kwaliteit van Laury’s eitjes. Met veel moeite en geld zijn er toch een paar keer bevruchte eitjes teruggeplaatst. Wat had ik het ze gegund. Maar het mocht niet zo zijn.”

Hoop en verdriet

“En toen waren ze in Nederland uitbehandeld. Ik wist dat ze overwogen om naar het buitenland te gaan, maar dacht toen al: ik hoop dat ze het erbij laten. Telkens weer de hoop, het verdriet en de teleurstelling, het was slopend. En ik geloof gewoon niet dat het leven maakbaar is. Soms moet je je neerleggen bij hoe de dingen gaan. Maar na een paar maanden vertelden ze dat ze naar Spanje willen voor eicendonatie. Ik schrok me rot. Omdat ik wist hoe groot het gat in het hart van mijn man was geweest. En nu willen mijn dochter en haar vriend een kind krijgen van wie de biologische moeder onbekend is en nooit kan worden achterhaald. Hoezeer ik ze ook een baby gun, ik vind dit afschuwelijk. Want wat doen ze hun kind hiermee aan?”

Foute keuze

Na een paar doorwaakte nachten heb ik ze alles over het grote verdriet van Ewald verteld. Hoewel ik zag dat het indruk maakte en Laury in verwarring raakte omdat het ook haar afkomst betreft, legde ze het ook meteen naast zich neer. Ze zei dingen als: ‘Dit is anders, wij zullen altijd eerlijk zijn, het kind zal niet beter weten, het komt bovendien gewoon uit mijn buik.’ Ja, maar de helft van de genen zullen van een totale onbekende zijn en er is geen enkele kans om ooit te achterhalen van wie. Ik vind dat je een kind dat niet mag aandoen. En nu staan we dus tegenover elkaar. Ik heb Ewald nog nooit zo gemist als nu. Was hij er maar om Laury en haar man ervan te overtuigen dat wat zij willen echt een foute keuze is.”

Lees ook: ‘Mijn beste vriendin drinkt veel te veel’

De namen in deze tekst zijn vanwege privacyredenen gefingeerd. Ook (anoniem) een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide: redactie@margriet.nl.