PREMIUM
Yvonne (56) overwon haar spreekangst
Spreken voor een groep was jarenlang de grootste angst van Yvonne Bijl (56). Na een voordracht tijdens de uitvaart van haar moeder overwon ze zichzelf. Inmiddels draagt ze aan grote gezelschappen haar zelfgeschreven teksten voor op verschillende gelegenheden.
“Of het die semigrappige opmerking van de meester was of de klas die me daarna uitlachte, weet ik niet meer. Feit is dat mijn spreekangst rond mijn tiende begon en almaar ergere vormen aannam. Voor spreekbeurten sliep ik weken niet van de buikpijn. Later, tijdens mijn eerste baan, bloosde ik als mij iets werd gevraagd in een gezelschap met meerdere personen. Daar schaamde ik me vervolgens kapot voor. In 2015 overleed mijn moeder toen mijn man en ik in Italië waren. We hadden geen afscheid kunnen nemen en ik voelde heel sterk dat ik een afscheidswoord aan haar wilde opdragen. In een roes van emoties durfde ik het aan. Ik voelde geen angst, maar kracht. Zonder rode vlekken droeg ik foutloos mijn verhaal voor.”
Avondvullend programma
“Naderhand werd ik bedolven onder de positieve reacties. Wat een fijn gevoel om mensen te raken met mijn verhaal.In de periode erna begon ik met het schrijven van korte humoristische verhalen en gedichten – veelal in het Drents- die later zijn gebundeld. Steeds vaker werd ik gevraagd om deze verhalen voor te dragen. De eerste keer dat ik een avondvullend programma ging doen, was in het dorp waar ik als tiener woonde. Bijna won het verlegen meisje van de volwassen vrouw die ik inmiddels was. Kon ik het wel? Dit ging natuurlijk faliekant mislukken! Maar ik wilde dwars door de angst heen en zette door.”
Vleugels
“De dapperheid won en is gebleven. Toen mijn vader vijf jaar later stierf en ik ook zíjn levensverhaal vertelde bij het afscheid wist ik zeker; dit wil ik doen. Ik maakte de buitenwereld kenbaar dat ik in te huren ben als spreker bij uitvaarten, al dan niet in het dialect. Sindsdien sta ik geregeld vol vertrouwen in een zaal met soms meer dan honderdvijftig mensen. Deze zomer heb ik ook een huwelijksceremonie mogen leiden. Natuurlijk had ik kriebels in mijn buik, maar geen slapeloze nachten meer en vooral zin om er wat moois van te maken. Ik krijg vleugels als de zaal geniet van wat ik vertel, als ik mensen kan raken of hard kan laten lachen. Het allermooiste zijn de avonden in de verzorgingshuizen. Zo veel warmte en verbinding. Sommige mensen zijn dementerend, maar zodra ze verhalen in hun eigen taal horen en vooral de oude woorden die ik veel gebruik, dan zie je hun blik veranderen. Ik ben nog lang niet uitgesproken!”
