Yeşim Candan was in het rampgebied in Turkije: ‘Reddingswerkers zijn de echte helden’

Zodra Yeşim hoorde van de aardbeving, bekroop haar het gevoel dat ze iets moest doen. “Ik sliep slecht en had het gevoel dat ik niet thuis kon blijven. Ik moest naar Turkije toe om daar te helpen.” Ze wordt gebeld door Olcay Gülsen, die precies hetzelfde gevoel heeft. “We moeten gaan,” zeiden ze tegen elkaar aan de telefoon. En dus wordt er een plan gemaakt om naar Turkije te gaan.

Mensen helpen

Als ze van haar vriend en directeur van Corendon, Atilay Uslu, hoort dat er nog plekken vrij zijn in een vliegtuig dat op vrijdag 10 februari vertrekt, twijfelen Yeşim en Olcay geen seconde. Ze gaan naar Turkije. “Mensen lijken te denken dat ik naar Turkije wilde vanwege familie, maar ik heb geen familie die daar woont. Daar gaat het voor mij ook niet om. Ik wil de mensen daar helpen en om dat te doen had ik het gevoel dat ik daarheen moest.” En dus vertrekken ze, samen met een groepje, naar de Turkse stad Gaziantep.

Een gigantische ramp

Wat ze aantreft in Turkije is volgens haar met geen pen te beschrijven. “Je ziet van alles langskomen op televisie en sociale media, maar pas als je daar bent heb je door hoe gigantisch de ramp is. Ik heb écht gezien wat er is gebeurd, hoe het land er nu uitziet. En zelfs dan is het nog lastig om te bevatten hoe groot de schade is. Alle gebouwen zijn leeg, uit angst dat er meer instort door naschokken. De plaats waar we waren, leek wel veranderd in een soort spookstad en er hing een enge sfeer. Iedereen is op straat en je hoort constant de sirenes van ambulances.”

Yeşim heeft zoveel mogelijk gedaan om de lokale bevolking te helpen. “We hebben spullen uitgedeeld en geregeld dat er kolen naar een verlaten gebied gaan. Een vriendin had geld overgemaakt waarmee ik onderbroeken kon kopen om uit te delen. Toen ik daar kwam merkte ik pas hoeveel behoefte daaraan was. Er zijn zo ontzettend veel vrouwen naar me toegekomen die onderbroeken nodig hadden dat ik wilde dat ik meer mee had. Als je niet in het getroffen gebied geweest bent, is het lastig om in te schatten wat er nodig is. Nu heb ik een contactpersoon die me precies kan vertellen waar behoefte aan is.”

De tekst gaat onder de foto's verder.

Reddingswerkers

“In de paar dagen dat we in Turkije geweest zijn, hebben we zoveel mogelijk geprobeerd te doen. Dat is eigenlijk niks vergeleken met de reddingswerkers die mensen hebben gered. Dat zijn de echte helden. Maar wij dachten: we kunnen helpen met het coördineren van zorgpersoneel en het meenemen van spullen en zorgen dat de goederen op de juiste plek terechtkomen.”

Geen perspectief

Wat Yeşim vooral is bijgebleven, is het verdriet van de mensen in het getroffen gebied. “Zij zijn helemaal alleen in hun verdriet. Maar dat is niet het enige. Ik besef nu pas hoe groot de schade is. Alles is kapot. Kinderen kunnen niet naar school, winkels zijn verwoest. Je voelt gewoon dat er geen perspectief is, doordat alles een grote puinhoop is. De schade is te groot. Ik vraag me af: hoe gaan ze dit doen? Hoe gaan ze steden weer opbouwen?”