PREMIUM
‘Wij leven nu samen verder tot we achter een rollator lopen’
Marianne Meijer (57) vond haar jeugdvriendin Rieneke (57) terug. “Ik ben heel dankbaar dat Rieneke weer in mijn leven is. We begonnen als kind als hartsvriendinnen en zullen dat altijd blijven.”
Nieuw leven in de stad
“Als kind werd ik met een flinke rugzak in een pleeggezin geplaatst. Mijn pleegvader was dominee in een klein dorpje. In het kerkkoor leerde ik Rieneke kennen, de dochter van de organist. Het was meteen dikke mik; kamperen, samen op dansles, tegelijkertijd voor het eerst verliefd en idolaat van ABBA. We gingen samen naar de middelbare school en waren onafscheidelijk.”
“Toen mijn pleegouders op mijn veertiende vertelden dat we gingen verhuizen naar Amsterdam heb ik dan ook gesmeekt of ik bij Rieneke mocht blijven wonen, maar daar was geen sprake van. Ik kreeg een nieuw leven in de stad en hoezeer ik Rieneke ook miste, het was ook fijn om weg te zijn uit het dorp. In Amsterdam ontmoette ik mijn grote liefde Ruud en ik ging er kinder- en jeugdverzorging studeren.”
Verwaterde vriendschap
“Rieneke en ik hebben nog een paar jaar geprobeerd het contact tussen ons onveranderd te laten, maar we groeiden uit elkaar en onze vriendschap verwaterde. Heel lang waren we elkaar kwijt, tot ik haar in 2014 weer tegenkwam op Facebook. Toch lukte het toen niet om de draad zomaar weer op te pakken. Het is gek; je kent elkaar zo goed en toch ook niet meer, want je bent allebei een heel leven verder. De verschillen waren nog te groot, maar voor dat moment was het goed zo.”
Samen lachen en huilen
“Drie jaar geleden kreeg ik weer een berichtje van Rieneke. ‘Kom je toch nog eens koffiedrinken?’ Ik ging op haar uitnodiging in. Deze keer was het anders. We spraken af om alleen nog maar vooruit te kijken. We hebben gelachen en gehuild en die avond vonden we elkaar terug.”
“Niet lang daarna werd Ruud ongeneeslijk ziek. Ondanks het verdriet en de zorg hebben we het leven nog kunnen vieren als gezin én samen met Rieneke en haar man Frans Hendrik. ‘Blijven jullie altijd om Rieneke en de kinderen staan?’ heeft Ruud hen vlak voor zijn overlijden gevraagd. Die belofte hebben zij geen dag gebroken. Dankzij hen ben ik overeind gebleven.”
Zielsverwanten
“We delen alles en doen veel samen. Waar ik vaak de motor ben, is Rieneke soms de rem. Het één kan niet zonder het ander. Binnenkort begin ik nog een keer opnieuw en verhuis ik naar een fijn huis op een andere plek met gunstige vooruitzichten voor mijn werk in de kraamzorg en uiteindelijk dichter bij mijn kinderen. Toevallig – of niet… – bij Rieneke om de hoek. Ik kijk uit naar deze nieuwe fase waar Rieneke zo’n belangrijk onderdeel van is. We zijn vriendinnen, maar ook familie en zielsverwanten. Wij leven nu samen verder tot we achter een rollator lopen. Zij zei die ene avond: ‘Nu laat ik je nooit meer los.’ En ik weet zeker dat dat ook zo is. Net zoals ik haar altijd zal vasthouden.”
