‘Wat is Granides eigenlijk een miezerige man geworden’, bedenkt Sanne

Ze moet het wel aanbieden, al is ze op slag bang dat hij ‘ja’ zal zeggen. En dan zitten ze met hem opgescheept. “Ja graag!” zegt Granides.

Ontbijtkoek

“Ook ontbijtkoek?” Sanne kreunt die vraag bijna, maar dat horen alleen Daan, Abel, Jaap en Schaapje. Granides knikt blij en zegt: “Ja, heerlijk!” Hij is al bij hun kring gearriveerd en gaat zitten op een van de lege stoelen. “Zo heerlijk, kandijkoek! Dat heb ik in geen eeuwen gegeten! Hmmm!” Hij wuift als een kind het gebaar voor ‘lekker’ naast z’n wang. Daan doet het meteen na. Naast allebei z’n wangen, met twee handen. “Ja, heerlijk! Hmmm!”

Abel schiet in de lach, stopt meteen en zegt: “O, sorry. Sorry. Waarvoor zeg ik sorry? Geen idee. Boter erop?”

'Granides is een stoorzender'

Het gesprek komt niet meer goed. Granides is een enorme stoorzender, want het onderwerp Debby is zó abrupt van de baan, dat de conversatie totaal stokt. Tot Sanne vraagt: “Waar kwam je eigenlijk voor? Was je ergens naar op zoek? Of...” Granides schudt zijn hoofd en zegt: “Nee. Ik kwam voor jou. Om te praten over Debby.” “Die is weg,” flapt Abel eruit. En als Granides hem verbaasd aankijkt, gaat hij gewoon verder met: “Ja, ze is onverwacht vertrokken. Ze heeft een puinhoop achtergelaten en Sanne heeft de hele ochtend lopen boenen in het tuinhuis. Ze is weg. We weten niet waarheen.”

'Een miezerige man geworden'

“Ik kreeg een brief,” zegt Granides. “O ja?” zegt Daan. Verder zegt niemand iets. Sanne is intens dankbaar dat niemand in het gezelschap roept dat Sanne ook een brief heeft gekregen. Ze zit er totaal niet op te wachten om de inhoud met Granides te delen. Wat is het eigenlijk een miezerige man geworden, bedenkt ze opeens verbaasd. De grote liefde van haar jeugd. Die blijft je je hele leven bij. Maar deze is slecht opgedroogd. Een jaar of wat geleden had ze hem nog aantrekkelijk gevonden.

Maar nu? Hij zou dat piekerige haar niet over die kale plekken moeten kammen. Waarom houdt hij het niet gewoon kort? En hij is mager. Zó mager, dat het lelijk is. Als ik hem een zetje geef, valt hij om, denkt ze. En meteen kijkt ze naar haar Jaap, iets te zwaar, iets te fors, lekker knuffelig en stevig. De liefde is over, beseft ze. Helemaal.

Een brief van Debby

Granides haalt een brief uit de binnenzak van zijn jasje. “Dit zat gisteren in mijn brievenbus. Ik woon weer in mijn oude woning. Dat weet je toch, hè?” Hij zegt het alleen tegen Sanne en dat stoort haar enorm. “Ja, dat weten we,” bevestigt Daan. Abel schiet alweer in de lach, maar weet zich andermaal te bedwingen.

“Ik weet niet wanneer ze het in mijn bus heeft gedaan. Debby is een getroebleerde geest. Tenminste, zo denk ik erover.” Granides kijkt de kring rond, op zoek naar bevestiging. Maar iedereen kijkt neutraal terug. Kom nu maar op met die brief, denkt Sanne vol ongeduld. Dit duurt echt te lang. En drink je koffie en eet die ellendige kandijkoek op!

Daan aarzelf geen moment

“Nou ja, lang verhaal kort, lees maar,” zegt Granides. Hij geeft de brief aan Sanne, pakt zijn plak koek en neemt een hap. Sanne zegt meteen: “Daan, wil jij lezen? Sorry, ik heb mijn leesbril niet bij me.” Daan aarzelt geen moment. Hij pakt de brief, vouwt hem open en leest meteen voor: ‘Peter, Je hebt gespeeld met mijn gevoelens, je hebt me een leven voorgespiegeld en daarna heb je willens en wetens alles kapotgeslagen. Dat had je niet moeten doen. Maar daar kom je nog wel achter.’

'Wat zou ze bedoelen?'

Als Daan de laatste woorden uitspreekt en een stilte laat vallen, merkt Abel op: “Een abrupt eind. Of staat er nog iets aardigs?” Daan schudt zijn hoofd. “Nee. Dit was het.” Granides pulkt met zijn vinger in zijn kiezen waar de kandijkoek is vastgeplakt, likt dan zijn nagel af en vraagt: “Wat zou ze bedoelen?” “Ze is heel boos op je,” zegt Daan. Nu houdt Abel het niet meer. Hij schatert.

Volgende week: Sanne krijgt een nogal onverwacht telefoontje uit Amerika.