Persoonlijk

Mijn verhaal: ‘Hij is bij me, waar ik ook ga’

Redactie Margriet | 21 september 2017

De echtgenoot van Manon overleed tien jaar geleden plotseling. Ze is al die tijd in hun huis blijven wonen, maar ze heeft nu besloten om er toch uit te gaan. Ze is klaar om een nieuwe fase in te gaan.

Manon: “Mijn huis staat binnenkort te koop. Toen mijn man en ik het kochten, dachten we hier een groot deel van ons leven te blijven. Maar op zijn 38ste overleed hij, totaal onverwacht, aan een bacterie op zijn hartklep. Hij was mijn grote liefde, we  kenden elkaar al sinds ons negentiende en kregen twee jaar later een relatie. Toen hij stierf, woonden we nog maar net in deze eengezinswoning. Het was ons eerste koophuis, ons eerste ‘grotemensenhuis’. In een rustige Vinex-wijk met veel natuur in de buurt.
Vooral mijn man was er dolgelukkig mee: ik zie nog de twinkeling in zijn ogen toen we bij de notaris alles hadden geregeld. Misschien kwam het ook dáárdoor dat ik er na zijn dood niet over piekerde ergens anders te gaan wonen. Er zat zo veel  van hém in dit huis; ik wilde dat vasthouden, koesteren. De studeerkamer waarvoor hij het behang had uitgekozen. De witte bank waarop we samen graag zaten, en waarop ik nog steeds elke avond zit…
Dit jaar is het tien jaar geleden dat hij is overleden. En wat  ik lange tijd voor  onmogelijk hield, is nu het geval: ik ben toe aan een nieuwe stap. Ik ben klaar om te verhuizen en een nieuwe fase in te gaan, al vind ik het ontzettend spannend. Ik vind het moeilijk om deze plek, onze gezamenlijke spullen, los te laten. Maar  de wens aan iets nieuws te beginnen is sterker.
Ik heb een afspraak gemaakt met een makelaar. Toen ze  langskwam was ik heel zenuwachtig. Ik leidde haar rond, we bespraken de praktische zaken, daarna heb ik haar verteld dat ik hier niet altijd alleen heb gewoond. Ik zei haar dat het huis fijne, maar ook verdrietige herinneringen herbergt. Maar dat al die herinneringen samen het juist zo dierbaar maken voor mij.
Ze reageerde begripvol, wat me moed gaf om de volgende  stappen te zetten. Inmiddels is ook de ‘Funda’-fotograaf  geweest, waarvoor ik moest schoonmaken en opruimen – ook mijn mans spullen heb ik daarvoor uitgezocht. Zelfs foto’s van hem heb ik tijdelijk in de kast opgeborgen. Het helpt me om door de ogen van een potentiële koper naar ons huis te kijken. Het schept afstand en doet me beseffen dat mijn man niet in die spullen zit, en niet in deze plek.
Als ik nu aan mijn toekomst denk, word ik blij. Ik wil verhuizen naar de stad, daar hoop ik vaker spontaan met vriendinnen te kunnen afspreken. Wellicht zal ik een nieuwe hobby of sport vinden. Mijn man is bij me, weet ik, waar ik ook ga. Ik voel  me gesteund door hem in deze overgangsfase. Misschien zal  ik straks zelfs weer een nieuwe liefde vinden. Ik ben er klaar voor, geloof ik.”

Productie | Laura Kraeger
Beeld| iStock

Dit interview stond in Margriet 2017-39. Je kunt deze editie nabestellen via magazine.nl.