Mijn verhaal: ‘Het deed me goed dat mijn ouders uiteindelijk hun hart én huis openstelden voor mijn keuze.’

Henriette: “2018 is voor mij een jubileumjaar. Zoals je aandacht geeft aan een ‘zoveeljarig’ huwelijk of een bijzondere verjaardag, vind ik het ook mooi om stil te staan bij een werkzaam leven dat precies veertig jaar geleden begon. Wat heb ik daarin veel geleerd, en vooral veel mensenkennis opgedaan. Een boel liefde gegeven, maar ook gekregen. Verdriet gevoeld en prachtige momenten meegemaakt. En ik ben gaan inzien dat ieder mens zijn verhaal heeft en dat hierover oordelen niets brengt.
In 1978 ben ik begonnen met de Z-opleiding in een instelling voor verstandelijk gehandicapten. Mijn ouders waren daar niet blij mee, door de toen veelvoorkomende gedachte dat je aan de omgang met verstandelijk beperkte mensen een tic zou overhouden. Maar ik zette door en koos bovendien voor de minst populaire groep in de zorginstelling: de bewoners met het laagste denkniveau en nauwelijks spraakvermogen. Geweldig vond ik het als ik merkte dat ik in hun leven een positief verschil kon maken. Op zo’n moment kreeg ik van hen een mooie glimlach of mocht ik even een hand vasthouden.
De houding van mijn ouders draaide 
overigens met honderdtachtig graden toen ze een keer op mijn werk kwamen en met eigen ogen konden zien waarover hun dochter altijd zo enthousiast vertelde. Ze werden geraakt door de bewoners en waren trots op mij, op de manier waarop ik met deze mensen omging. Dagbesteding bestond nog niet, bewoners hadden geen kamers die de familie leuk mocht inrichten, veel zaken die de zorg nu vergemakkelijken waren nog niet bedacht; maar met passie, toewijding en de middelen die we wél hadden, gaven we de best mogelijke zorg. Mijn ouders zijn helaas allebei al overleden. En al had ik hun goedkeuring niet nodig, het heeft me zeker goed gedaan dat ik die uiteindelijk toch kreeg en dat mijn ouders – heel lief – hun hart én huis openstelden voor mijn keuze. Zo mocht ik met een groep bewoners bijvoorbeeld gezellig koffie komen drinken.
Na heel wat omwegen ben ik weer terug op de plek waar ik ooit begon: zelfde zorginstelling, zelfde groep zeer ernstig verstandelijk gehandicapten. Ik ben vanwege mijn eigen gezondheid afgekeurd als verpleegkundige, maar als bezoekouder kan ik nog iets betekenen door met bewoners een kop koffie te drinken, samen te wandelen en deel te nemen aan activiteiten waar we beiden plezier aan beleven. Ik zie hoeveel er veranderd is in veertig jaar. Maar ook dat de mensen die nu zo hard werken in de zorg, dat nog altijd doen met diezelfde goede intenties.”

Productie | Laura Kraeger
Beeld| iStock

Dit interview stond in Margriet 2018-07. Je kunt deze editie nabestellen via magazine.nl.

Lees ook eens