Mijn verhaal: ‘Alles draaide om het in goede banen leiden van ons gezinsleven. En zo raakten we elkaar volledig kwijt’

Lonneke (42): “Mijn man Jaap en ik waren 24 toen we een relatie kregen. Wat waren we verliefd. En wat hadden we veel zin in onze toekomst samen. We zouden voor altijd bij elkaar blijven, dat wisten we zeker. Binnen twee jaar woonden we samen en weer twee jaar later kregen we ons eerste kind, een meisje – waarna rap ook nummer twee en drie volgden, twee jongens. Vanaf de komst van die twee kleine mannen werd het aanpoten voor Jaap en mij. Vooral de middelste reageerde overal heftig op. Op gehuil van zijn broertje, op warmte en kou, op prikkende etiketjes in kleding, op te laat naar bed gaan, op de ‘harde’ stem van de juf, enzovoorts. Als hij even moest wachten, zette hij het huis op stelten met vreemde geluiden en drukke bewegingen of met het dwarsbomen van zijn broertje en zus. Daarentegen was en ís hij ook de gangmaker in ons gezin, dat moet gezegd. Hij brengt veel vrolijkheid. Het kostte alleen zo ontzettend veel energie om hem bij te benen. De andere twee kinderen lukte dat vaak niet en die gingen dan nóg gekker doen om ook aandacht te krijgen. Alles draaide op een gegeven moment om het in goede banen leiden van ons gezinsleven, naast sociale ‘verplichtingen’ en werk. Jaap en ik waren daardoor ’s avonds en in het weekend te moe om samen nog iets leuks te doen, soms zelfs om een zinnig gesprek te voeren nog. En zo raakten we elkaar volledig kwijt. We zijn uit elkaar gegaan. Dat was een heel emotionele beslissing, genomen vanuit een totale oververmoeidheid en een gevoel van onmacht; we hadden niet meer de puf om er te kunnen zijn voor de ander. Maar waar we nooit rekening mee hadden gehouden: door de persoonlijke ruimte die we daardoor kregen, vonden we elkaar juist weer terug. Laat ik vooropstellen dat het niet is wat we willen als we diep in ons hart kijken, want dán zouden we kiezen voor ons gezin samen onder één dak. Maar voor ons nú werkt dit. Jaap en ik hebben allebei ons eigen huisje, op tien minuten fietsen van elkaar. En de kinderen – veertien, twaalf en elf – zijn op afgesproken dagen bij hem of bij mij. En soms niet alle drie tegelijk. We hebben rust gecreëerd door ruimte te scheppen. En we zien dat we er alle vijf wel bij varen. In de toekomst zullen Jaap en ik weer gaan samenwonen, en hebben we weer één familiehuis waar alle kinderen en ooit misschien wel kleinkinderen zullen langskomen. Maar wat ben ik blij dat we voor deze periode in ons leven deze stap hebben durven nemen. Juist daarmee hebben we de liefde voor elkaar en de saamhorigheid in ons gezin gewaarborgd.”

Productie | Laura Kraeger
Beeld| iStock

Dit interview stond in Margriet 2017-48/49. Je kunt deze editie nabestellen via magazine.nl.

Meer lezen?

Kijk voor meer openhartige verhalen op Margriet.nl/interviews.

Lees ook

Bekijk ook

Twijfel je aan de versheid van je eieren? Via deze eenvoudige test weet je snel het antwoord. Zinken of drijven, dat is de vraag.