Veerle en haar man zien elkaar om de maand: ‘We zijn juist naar elkaar toe gegroeid’

Veerle vertelt openhartig waarom ze ze verliefd werd op het eilandje en wat de verhuizing en grote verandering met haar deed.

Onvergetelijke woorden

“Ik zal nooit vergeten wat mijn docent tegen me zei, in het eerste jaar van mijn opleiding Natuurgeneeskunde, nu zes jaar geleden. Het ging al lange tijd niet goed met me. Dat kwam onder meer door huwelijksproblemen. Ik hield van mijn man en hij van mij, maar ik voelde me ongelukkig omdat ik hem vaak als dwingend en dominant ervoer. Ik had talloze voorbeelden die dat illustreerden. Toen ik daar openhartig over vertelde, had ik medeleven verwacht. Maar mijn docent zei: ‘En jij hebt het allemaal laten gebeuren.’ Stomverbaasd was ik. En boos. Ja hoor, was het nu míjn schuld? Dagen ben ik van slag geweest.

Tot ik besefte: mijn docent heeft gelijk. Ik had ervoor gekozen om het te ondergaan. Om mij aan te passen. Om mij, bot gezegd, telkens weer als slachtoffer op te stellen. Al die jaren dacht ik dat mijn man moest veranderen. Maar kon ik niet veel beter zelf veranderen? Dit is het begin geweest van een groot groeiproces. Anno 2021 ben ik een ander mens. En het mooie is dat ik daarvoor helemaal niet bij mijn man heb hoeven weggegaan, integendeel. Vanaf het moment dat ik de focus op mezelf legde, zijn wij juist naar elkaar toegegroeid.”

Zo veel plannen, zo veel dromen

“Ik heb een fijne jeugd gehad. Mijn zus en ik werden gestimuleerd ons te ontplooien en we kregen de liefde voor een natuurlijke manier van leven mee. Mijn vader had een grote moestuin. Mijn moeder verwerkte de groenten die hij teelde, ze maakte kaas en bakte zelf brood. We maakten prachtige reizen met z’n vieren. Zo gingen we met een jeep naar de Noordkaap en naar Turkije. Terwijl mijn vriendinnen posters van popidolen in hun kamer hadden, hingen er bij mij foto’s van natuurvolkeren in woestijnen en bergen aan de muur: zo dol was ik op de ongerepte natuur. Het was mijn droom om voor Artsen zonder Grenzen te gaan werken. Zo veel plannen, zo veel dromen. Toch liep mijn leven anders.

Ik was net twintig toen ik zwanger raakte. Ik zat nog op school, volgde een opleiding tot verloskundige. Hoewel het niet gepland was, wist ik meteen: dit kindje is meer dan welkom. Want moeder worden, dat was óók mijn droom. Dan komt de rest later wel, dacht ik. Met een dikke buik maakte ik mijn opleiding af en trouwde met de vader van mijn zoon. Samen kregen we nog twee jongens. Ik was superblij met ons mooie gezin, maar mijn man en ik bleken geen goede match. Zo avontuurlijk als ik was, zo huiselijk was hij. Na een paar jaar werd ik verliefd op iemand anders. Daar heb ik me erg tegen verzet, maar de liefde was te sterk. Mijn nieuwe partner en ik leken voor elkaar gemaakt.”

Lees ook:

Gerriëtte (49) heeft al 47 jaar familiaire hemiplegische migraine: ‘Het is nog steeds beangstigend’

Altijd druk

“Toen wij samen verder gingen, had ik torenhoge verwachtingen van mijn nieuwe bestaan. Maar mijn nieuwe echtgenoot had nog nooit samengewoond en vond het niet makkelijk om zich aan te passen aan mij en mijn kinderen. Ik vond hem sturend en veeleisend. En hij was veel aan het werk, heel veel. Dat gaf mij het gevoel dat ik er niet toe deed, dat ik niet goed genoeg was. Ik deed er alles aan om mij maar te bewijzen, maar de bevestiging waar ik op hoopte bleef uit. Misschien zou het beter gaan als wij ook een gezin zouden stichten? Er kwamen vier dochters, fantastische meiden. Helaas ging het tussen mijn man en mij alleen maar slechter. Ik had het idee dat ik hem niet kon bereiken. En doordat zijn werk zo belangrijk voor hem was, stond ik er vrijwel alleen voor met de kinderen. Met ons drukke gezin kwam ik amper aan mezelf toe, ik was altijd druk en uitgeput.

Toch was scheiden voor mij geen optie. Dat wilde ik niet nog een keer. Bovendien hield ik van mijn man. Ik wist dat hij een heel goed hart had. Dus ik ploeterde voort. En zette alles op alles om een goede moeder te zijn. Ik lééfde voor mijn kinderen. Ik gaf mijn meiden thuisonderwijs en kookte heel gezond, veelal met producten uit mijn moestuin. En net zoals mijn moeder vroeger, bakte ik ons eigen brood. Toch voelde ik zó’n leegte in mezelf, dat ik continu stiekem aan het snoepen was. Ik had altijd repen chocola in huis die ik overal verstopte. Ik ontwikkelde een eerstoornis en kwam vijfentwintig kilo aan. Ook dat zorgde ervoor dat ik steeds depressiever werd.”

Vastzitten in patronen

“En toen, op de bodem van de put – ik kreeg zelfs last van hartkloppingen, ben een keer opgehaald door een ambulance – besloot ik om een opleiding te gaan volgen. Natuurgeneeskunde, dat paste vanuit al mijn oude idealen goed bij mij. Het was in lange tijd weer een keuze voor mezelf. Ik heb later gehoord van mijn studiegenoten hoe ik er op dat moment aan toe was. Ik was veel te dik en zag er onverzorgd uit. Ik gedroeg me teruggetrokken, stil, en durfde nooit het woord te nemen in de groep. Maar ik miste geen les en zoog alles wat we leerden als een spons in me op. Ik zat in een toffe klas. We deelden openhartig hoe we in het leven stonden en gingen met onszelf aan de slag. Je kunt immers niet leren hoe je iemand anders kunt helpen als je niet eerst je eigen problemen onder ogen ziet.

De opmerking van mijn docent over mijn eigen verantwoordelijkheid betekende een ommekeer. Het enige wat ik kon, was mezelf aanpakken. Be the change you want to see in the world, dat werd mijn lijfspreuk. Ik ontdekte steeds meer hoe ik in elkaar zat. Hoe ik vastzat in patronen en waar die vandaan kwamen. En hoe mijn man was gevormd. Onder meer door zijn jeugd, die niet gemakkelijk was. Ik ging zien dat het feit dat zijn werk zo belangrijk voor hem was, niets met mij of met onze relatie te maken had. Daardoor kon ik het bij hem laten en trok het mij niet meer persoonlijk aan.

Al die inzichten waren zo’n rijkdom. Ik groeide zó, dat ik naast mijn man kwam te staan, in plaats van onder hem. Dat zorgde ook van zijn kant voor meer begrip en respect. Soms zei hij: ‘Wat zie je dat goed, wat verwoord je dat helder.’ Zo waardevol. Ik kreeg ook mijn eetstoornis onder de knie. Door bewustwording over wat suiker met mijn lichaam deed. En door te onderzoeken waar het emotie-eten bij mij vandaan kwam en de problemen die ik weg at op een andere manier aan te pakken.”

Helende reis

“In het derde jaar van mijn studie was ik een ander mens. Ik was afgevallen, verzorgde mezelf weer goed en keek recht de wereld in. Ik durfde zelfs voor de groep te staan! In die tijd ben ik samen met mijn dochter van negen een maand naar Dubai geweest, naar mijn zoon en schoondochter. Zij verwachtten een baby en ik wilde als (schoon)moeder en vroedvrouw helpen. Het was voor het allereerst dat ik zoiets deed in mijn eentje. Onderweg naar het vliegveld dacht ik nog: waar ben ik aan begonnen? Maar toen het vliegtuig opsteeg, voelde ik de energie en adrenaline door mijn lichaam stromen.

Het was een bijzondere en helende reis en bij thuiskomst voelde het helemaal juist om een volgende droom na te jagen. En die was: naar het buitenland gaan, in de ongerepte natuur wonen. En daar zelfvoorzienend worden. Ik was met mijn man al een paar keer naar Noorwegen geweest, een land dat veel indruk had gemaakt toen ik er als kind was. We hadden het bij die reizen over emigreren, maar telkens haakten we af. Na Dubai voelde ik: dat emigreren is geen fantasie, geen hersenspinsel, maar mijn ultieme hartenwens. En die wil ik laten uitkomen! Toen mijn man en ik bij onze volgende reis gingen kijken naar een oude boerderij op Mindland, een klein eilandje van veertien vierkante kilometer, die te koop stond, voelde dat meteen goed. Op het moment dat we het huis naderden, brak de zon door. Zo speciaal, zelfs mijn man was diep onder de indruk.”

Groeiproces

“Natuurlijk is de beslissing om te vertrekken nog een groeiproces geweest. Mijn kinderen waren altijd alles voor mij geweest en ik vond het niet makkelijk om vier van hen te moeten achterlaten. Ook mijn ouders leven nog en ik heb hen het liefst dichtbij. Maar ik voelde zó sterk dat dit juist was. Dat ik dit moest doen, voor mezelf, voor mijn eigen geluk. Onze drie jongste dochters – nu negentien, zeventien en dertien – zagen het ook zitten om naar Noorwegen te vertrekken. Mijn man ‘een maand op, een maand af’, omdat hij nog zijn eigen bedrijf heeft. Een latrelatie krijgen: zó mooi om daar samen bewust, in goed overleg voor te kiezen. Toen hebben we het koopcontract getekend. Het ging om een boerderij met honderd hectare land, op een eilandje met maar zestig inwoners. Er is een bron, genoeg ruimte voor een elektriciteitsmolen, een grote moestuin en er zijn allerlei dieren. We kunnen er dus helemaal zelfvoorzienend worden!"

Op eigen benen

"Kort nadat ik mijn opleiding afrondde, zijn we vertrokken. En nu woon ik op dat piepkleine eilandje in Noorwegen. Dit is precies waar ik altijd van heb gedroomd. Door corona ben ik nog meer op eigen benen komen te staan: mijn dochters en ik hebben het drie maanden alleen moeten redden omdat mijn man niet naar ons toe mocht reizen. Wat een uitdagingen hebben we overwonnen. Op het eiland zijn geen voorzieningen, dus we moesten alles zelf doen, van het vervangen van het wiel van onze jeep tot lekkages oplossen en een halve koe uitbenen, die we van buren hadden gekregen. Dat lukte allemaal prima. Ik geniet elke dag dat ik hier ben, ik voel me hier zo gelukkig en op mijn plek.

Natuurlijk mis ik mijn ouders, vriendinnen en vier oudste kinderen. Maar het mooie is dat onze band door de afstand zelfs is verbeterd. We gaan bewuster met elkaar om, er is meer waardering. Ook mijn man heeft het erg naar zijn zin als hij hier is. Hoewel er zeker nog een weg te gaan is tussen ons, doen wij het zo veel beter dan eerst. Daar ben ik ontzettend trots op. Het is nu mijn wens om mensen, vanuit mijn opleidingen én mijn ervaringsdeskundigheid, te begeleiden bij hun zoektocht naar zichzelf. Bij onze boerderij is een oud schooltje en daar ga ik een kleinschalig retraitecentrum beginnen. Want als het mij lukt om weer in mijn kracht te komen, kunnen anderen dat ook.”