‘Toen mijn dochter zei: ‘Ik denk dat Luuk cocaïne gebruikt’, schrok ik vreselijk. Ze had gelijk...’

“Op mijn verjaardag nam mijn oudste zoon het woord. Hij kwam van het toilet en liep direct door naar het midden van de kring. ‘Ma, je verdient het om in het zonnetje te worden gezet,’ zei hij. Er volgde een spraakwaterval over wat een fantástische moeder ik ben en nog steeds de spil van ons gezin vorm. Ik zag sommige mensen een traantje wegpinken bij zijn lieve woorden. Zelf zat ik te tandenknarsen. Pas aan het einde kreeg ik het voor elkaar een glimlach te forceren. Dat was vooral uit opluchting omdat de poppenkast voorbij was. Terwijl Luuk buigend zijn applaus in ontvangst nam, nam ik een grote slok wijn. En ik dacht: ik moet nog oppassen dat dit niet míjn verslaving wordt, uit alle zorgen om mijn zoon.”

Signalen

“Als de woorden van mijn oudste in heldere toestand waren uitgesproken, was ik natuurlijk dolblij geweest. Maar hij wás niet nuchter, dat zag ik aan alles. Hij had grote, donkere pupillen, gespannen kaken en zijn stem klonk veel te luid. Hij had overduidelijk cocaïne gesnoven. Ik herken de signalen precies. De jongen die ooit zó timide was, dat hij vaak schoolziek was, heeft tegenwoordig praatjes voor tien, in zijn mooie pak en met zijn dure Rolex. Hij is erg succesvol en iedereen zegt altijd: ‘Wat zul je trots op hem zijn.’ Nou, ik was veel trotser toen hij vroeger ondanks zijn verlegenheid een spreekbeurt hield op school. Want dat deed hij op eigen kracht. Nu kan hij niet meer zonder drugs.”

Snelle auto

“Ik kreeg Luuk toen ik dertig was; na hem volgden nog een meisje en een jongen. Luuk had een speciale plek in mijn hart, ik herkende veel van mezelf in hem. Ik hoopte dat Luuk een manier zou vinden waarop hij ‘de boze buitenwereld’ aankon. Hij leek kracht te putten uit zijn intelligentie: hij ging studeren en vond een baan bij een chic kantoor aan de Amsterdamse Zuidas. Hij kocht een snelle auto, een mooi appartement en had knappe vriendinnen.”

Naar het toilet

“Ook mijn andere twee kinderen zijn goed terechtgekomen. Wat fijn is, is dat ze allemaal nog graag thuiskomen. Wat kon ik tevreden rondkijken als ze er met z’n drieën waren. Een paar jaar geleden merkte ik dat Luuk begon te veranderen. Hij kwam minder vaak langs in het weekend, omdat hij veel uitging. Als hij wel voor de deur stond, had hij telkens een ander meisje bij zich en ik vond hem vaak ­opvallend uitbundig. Dat liep op gedurende de uren dat hij bij ons was. Hij werd dan steeds drukker en breedsprakiger. En soms wat ruzieachtig. Dat heeft mijn man ook als hij veel drinkt. Alleen maakte Luuk verder geen aangeschoten indruk, ook niet als hij veel innam. Hoe kon dat? Het was mijn dochter die het me vertelde. ‘Ik denk dat Luuk cocaïne gebruikt,’ zei ze. Ik schrok vreselijk en reageerde afwerend. Want dit kon gewoon niet waar zijn. We hebben onze kinderen altijd de gevaren van drugs ingeprent en Luuk was juist degene over wie ik mij wat dat betreft het minste zorgen had ­gemaakt. Maar ik vergat niet wat mijn dochter had gezegd. Ik begon dingen te lezen over cocaïne en over wat het met je doet. Na verloop van tijd kon ik er niet meer omheen. Luuks stemmingswisselingen waren te opmerkelijk. Soms was hij stil, bleek en chagrijnig. In de middag kon zijn humeur dan zomaar omslaan. Vaak als hij net naar het toilet was geweest. En hoe vaker hij dat deed, hoe uitgelatener hij werd.”

Wit poeder

“Ik heb hem met mijn verdenkingen geconfronteerd toen we alleen waren. Hij ontkende. Hij stond onder druk, ik moest niet zo zeuren. Ik liet het los, wat moest ik anders? Tót ik op een dag sporen van wit poeder vond in de wc, nadat hij langs was geweest. Eerst probeerde hij het nog op zijn broertje af te schuiven, daarna gaf hij toe. Maar ik moest me geen zorgen maken, zei hij. Ik had een ouderwets beeld van drugs. ‘Met mate cocaïne gebruiken is niet erg,’ zo beweerde hij met een stalen gezicht. Het gaf hem een oppeppertje als hij moe was. Maar het stelde niets voor en hij was zeker niet verslaafd. Oké, het was stom om bij ons thuis te gebruiken. Dat zou hij niet meer doen, beloofd. Ik stond met mijn mond vol tanden. Wat kon ik doen? Luuk is volwassen, heeft zijn eigen leven, is niet aan lager wal – nóg niet tenminste – en ik kan hem niets verbieden. Het enige wat ik kan doen, is mijn zorgen uitspreken en contact met hem houden. Maar ik lig er wel wakker van.”

Bravoure

“Ik vind het vreselijk dat hij dit doet en ben heel bang voor waar dit naartoe gaat. Al moet ik me volgens mijn dochter, de enige met wie ik hierover praat, niet al te druk maken. Volgens haar ­snuiven een hoop jonge, geslaagde mensen coke en bij de meesten waait het op een dag wel weer over. En niets wijst erop dat Luuk een potje van zijn leven maakt, integendeel: hij heeft net weer een nieuwe, nog betere baan. Zo luchtig als zij kan ik er echter niet over denken. Ik weet zeker dat mijn man dat ook niet zou doen. Maar die weet van niets. Straks wordt hij zó boos, dat hij Luuk niet meer binnenlaat en dat is het laatste wat ik wil. Ik ben ­allang blij dat Luuk met zijn hippe leven nog tijd heeft voor zijn ouders en ik zicht op hem kan houden. Eén ding heb ik wel geëist van Luuk: dat hij bij ons thuis nooit meer iets gebruikt. Ik heb het idee dat hij zich daaraan houdt. Wit poeder heb ik nooit meer gevonden in de wc. Alleen op mijn verjaardag ging het dus weer mis. En daarmee was het feest voor mij verpest. Want al die bravoure van hem is hartstikke nep.”

Ook anoniem een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide: redactie@margriet.nl.