PREMIUM
Ruth (65): ‘Aan de Noordzee kom ik thuis’
Om tot rust te komen gaat Ruth Nederveen (65) haar leven lang al naar het strand. Zes jaar geleden kreeg ze oog voor dingen die ze voorheen nooit zag en begon ze met strandjutten. “Het strand is altijd mijn veilige haven gebleven.”
Ruth: “Ik heb de hele wereld over gereisd en kom altijd weer thuis bij de Noordzee. Mijn ouderlijk huis stond een paar straten van het strand vandaan. Vroeger liepen we met een volle bolderkar naar de kust. Als ik in mijn kinderkamer in Noordwijk in bed lag en het stormde, dan hoorde ik de wind rond het huis gieren en de dakpannen rammelen. Storm aan het strand is anders dan in de stad.”
Blote voeten
“Als kind stond ik er niet zo bij stil, maar of ik nou blij was of verdrietig omdat het uit was met een vriendje, ik ging naar het strand. Het strand is altijd mijn veilige haven gebleven, een plek waar ik naartoe getrokken word bij vreugde en verdriet. De zee vraagt niets van mij. De oneindigheid van die plek, waar het land overgaat in zee en de zee overgaat in de lucht, is waarom ik me daar zo fijn voel. Met welk gemoed ik er ook naartoe ga, met mijn gezicht in de wind vallen mijn gedachten stil. Ik geloof in de helende werking van de natuur: als ik verdrietig richting het strand vertrek, keer ik met een fijner gevoel weer huiswaarts.
Jaren geleden, toen ik een drukke baan had naast ons gezinsleven, werd ik nog vaker naar het strand getrokken. Op dat moment had ik niet door dat ik gewoon aan mijn taks zat. Door aan zee te staan, het liefst op mijn blote voeten in het zand, daalde er rust over me heen en kwam de natuur meer dan ooit bij me binnen. Ik raakte gefascineerd door de kleinste details. Door de ribbels die in het natte zand ontstaan als de zee zich terugtrekt en het eb wordt. En door het helmgras dat diep buigt door de wind en dan tekeningetjes maakt in het losse zand. Ik kon minutenlang staren naar zo’n sprietje gras dat maar rondjes bleef draaien. Ik kreeg oog voor dingen die ik voorheen nooit zag. Niet alleen voor de schoonheid van de natuur, ook voor alles wat op het strand belandt. Van stukken wrakhout en een tussenwervelschijf van een bruinvis tot plastic schepjes en bergen afval.”
Strandjutten
“Ik begon met strandjutten door één stukje plastic op te rapen en mee naar huis te nemen. Maar al snel lag er thuis een kamer vol hout, touwen, glas en plastic. Ik sorteer alles op kleur en maak er compilaties van. De foto’s daarvan post ik op mijn persoonlijke Instagrampagina en heb ik gebundeld in het boekje The Beast. Die titel heb ik gekozen vanwege de mooiste vondsten en het vervuilende plastic, the beauty and the beast dus. De opbrengst ervan gaat naar The Great Bubble Barrier, een organisatie die strijdt tegen de verspreiding van plastic in de oceanen. Ik vind de mooiste dingen op het strand, maar ook veel zooi die wordt vergeten of uit gemak naast een volle prullenbak wordt gezet, terwijl er een paar meter verderop een lege staat. De meeuwen of de wind verspreiden het afval vervolgens. Ik zie er niet uit als ik aan het jutten ben, mensen zien mij in mijn oude plunje mijn tassen vullen. Soms word ik aangesproken en dan leg ik uit wat ik doe en waarom. Ik hoop dat mensen die dag ook een stukje plastic oprapen, weggooien of meenemen. Want dan ben je onderdeel van de oplossing en niet van het probleem.”
“Ik heb de hele wereld over gereisd en kom altijd weer thuis bij de Noordzee. Mijn ouderlijk huis stond een paar straten van het strand vandaan. Vroeger liepen we met een volle bolderkar naar de kust. Als ik in mijn kinderkamer in Noordwijk in bed lag en het stormde, dan hoorde ik de wind rond het huis gieren en de dakpannen rammelen. Storm aan het strand is anders dan in de stad.”
