Roosmarijn: ‘Onze gevoelens waren onvermijdelijk’

“Diederik maakte deel uit van de cabaretgroep De Vliegende Panters, die heel bekend was toen wij elkaar leerden kennen. Hoewel ze op dat moment echt een hype waren, had ik ze nog nooit gezien. Ik had net de Kleinkunstacademie afgerond toen ik werd gebeld door hun regisseur Ruut Weissman. Hij was tevens artistiek leider bij ons op de academie en wist dat ik daar ook veel aan dans had gedaan.”

Er zat altijd meer onder

“Voor hun toenmalige voorstelling De grote drie waren ze op zoek naar een danseres. Als onderliggende symboliek ging het onder meer over de schoonheid en de troost. In de verbeelding daarvan paste een kort optreden van een danseres die ook weer in een flits van het toneel verdween. De dans moest extreem kort zijn, vanuit de gedachte dat wat mooi is meestal maar even duurt. Voor de buitenwereld leek het misschien dat het bij die Panters alleen maar lachen, gieren, brullen was, maar er zat altijd meer onder.”

Op pad met de Vliegende Panters

“Toen ik kennismaakte met Diederik, Rutger en Remko gingen de gesprekken niet alleen maar over een scènetje in de voorstelling, maar eigenlijk over het hele leven. Op school was ik veruit de jongste van mijn jaar en zó onder de indruk van alles en iedereen, dat ik lang amper mijn mond durfde open te trekken. Maar zij waren zó toegankelijk en ook écht geïnteresseerd in wat ík ervan vond. Voor het eerst kreeg ik het gevoel dat mijn mening er ook toe deed. Daarnaast heb ik ook zo verschrikkelijk om hen kunnen lachen. We reden in een busje naar de voorstellingen. Ze hadden een chauffeur en iemand die alles voor ze regelde. Wij zaten met z’n vieren achterin. Ze hadden een aantal personages waar ze telkens weer in schoten, dat was zó grappig.”

Verliefd

“Ik herinner me die tijd als een mix van vrolijkheid, diepgang én verliefdheid. Dat laatste is natuurlijk het heerlijkste gevoel op aarde. Al was dat verliefd worden op zich best ingewikkeld, want: illegaal. Niet dat er iets gebeurde, lange tijd hebben we het niet tegen elkaar uitgesproken. Nooit vergeet ik het moment waarop ik een keer later naar het theater kwam, omdat ik die dag een draaidag had. Toen ik naar binnen stapte, ontving Diederik me met open armen en zei hij zo liefdevol: ‘Róósje!’ Op dat moment voelde ik: hé, hier is iets groots aan de hand.”

Zuiver op de graad

“Nadat we het eindelijk tegen elkaar uitspraken, hebben we meteen onze partners ingelicht en daaruit conclusies getrokken. Dat was pijnlijk en verdrietig, maar onvermijdelijk. Volgens mij is niemand zo zuiver op de graat als Diederik. Hij doet wat hij leuk en belangrijk vindt en neemt geen blad voor de mond. Hij maakt zijn keuzes nooit op basis van wat er van hem wordt verwacht, maar volgt zijn intuïtie. Ik heb bewondering voor de manier waarop hij zich staande houdt in een wereld die zo veel buitenkant kent, terwijl hij daar zelf niet aan meedoet. Diederik is een kleine tien jaar ouder dan ik en wilde eigenlijk meteen kinderen. Ik was pas 24 en wilde daar nog even mee wachten om te genieten van elkaar en onze vrijheid.”

Burn-out

“Nadat een paar jaar later onze zoons (inmiddels dertien en veertien jaar) waren geboren, bleek dat Diederik zich eigenlijk niet zo had gerealiseerd dat een gezin een grote verandering teweegbrengt. Hij bleef gewoon alles doen wat we voor die tijd deden: drie banen tegelijk, uitgaan en alles wat daarbij hoort. Ik gunde hem die vrijheid en had als moeder zoiets van: doei wereld, ik heb mijn jongens, ik hoef niks anders meer. Zo’n zeven jaar geleden, toen ik zelf ook weer volop aan het werk was, belandde Diederik in een burn-out. Eigenlijk was het een existentiële crisis waarin hij onzeker was over zijn hele bestaan. Dat was een heftige tijd, waarin de zwaarte voelbaar was. Ik had het ook druk met mijn werk en dacht soms: burn-out? Hallo, wie houdt hier nou eigenlijk alle bordjes omhoog?!”

Soms dacht ik: zoek het maar even uit

“ In een interview zei Diederik dat hij destijds bang was om me te verliezen. Hoewel ik nooit heb overwogen om bij hem weg te gaan, was het wel zo dat ik soms dacht: zoek het maar even uit. Maar omdat hij mij toen zo duidelijk liet blijken dat hij mij niet kwijt wilde en álles met me besprak, zijn we er sterker uitgekomen. We hebben met z’n vieren een heerlijk leven, maar natuurlijk zijn er weleens periodes waarin je elkaar minder ziet dan je eigenlijk zou willen. Zoals toen mijn lieve vader in het voorjaar door een verdrietige ziekte overleed, terwijl Diederik lange draaidagen had. Dan is het best even zoeken hoe je weer bij elkaar komt. Maar het vertrouwen dat dat altijd weer lukt, is sterk.

Hij gelooft in mij

Leuk is dat nu ik weer als Rachel Hazes in de musical Hij gelooft in mij sta, Diederik precies weet wat dat behelst, omdat hij er zelf jaren geleden ook in speelde. Ik overigens toen ook. Destijds begon ik als vervanger van alle vrouwenrollen. Daardoor ken ik de show vanbinnen en vanbuiten. Het toen laatste seizoen heb ik alleen nog Rachel gespeeld. Een geweldig personage. De nummers die ik zing, zijn zó gearrangeerd, dat ik daar mijn hele ziel en zaligheid in kan leggen. Rachel handelt puur vanuit liefde voor haar man. Een gevoel waar ik me dan ook heel gemakkelijk in kan verplaatsen.”

Roosmarijn over haar relatie met Diederik

Hoe maak je het weer goed na een aanvaring?

“Door te praten. Ik wil dat het liefst al na een halve minuut. Voor Diederik is dat meestal te snel. Hij heeft daar wat langer voor nodig. Eigenlijk zou ik hem dan geduldig moeten láten, maar vaak begin ik dan toch weer te trekken: ‘Ja, maar het is nu toch wel weer goed?’” (lacht)

Wat is typerend voor jullie liefde?

“Dat we de ander alles gunnen.”

Wat is het meest romantische gebaar dat hij ooit maakte?

“Dat hij me voor mijn veertigste verjaardag verraste met een fantastisch feest in Club Dauphine met een band en allemaal vrienden die speciale nummers voor me zongen. Dat was superleuk en onvergetelijk.”

Wanneer hebben jullie voor het laatst gelachen?

“Diederik kan zo onbedaarlijk lachen. Als hij mij bijvoorbeeld een Gummbah-cartoon uit de krant gaat uitleggen, dan werkt dat zo aanstekelijk. Zoals hij de slappe lach kan krijgen, echt dat gierende, daar kan ik weleens jaloers op zijn.”

Waar zijn jullie over tien jaar?

“Als het aan Diederik ligt, hebben we dan zeker een huisje in het zuiden van Frankrijk. Dat onze kinderen tegen die tijd misschien al zijn uitgevlogen, is iets waar ik nu nog niet aan moet denken. Al is het wel zo dat ik toen ze nog heel klein waren al dacht: hier moet ik echt intens van genieten, want dit is de leukste periode. Maar alle fases die volgden, vond en vind ik minstens zo geweldig.”