Roos Reedijk: ‘Mijn moeder was altijd bezig met inrichten, ik heb het niet van een vreemde’

“Zoals zo veel mensen die zichzelf niet op de voorgrond plaatsen, is ook mijn moeder de stille kracht van onze familie. Zij zorgt voor de verbinding. Anjès heet ze, maar iedereen noemt haar Jesje. Ze is er altijd met een luisterend oor en ze is de trotse vrouw van mijn vader. Hij is heel bevlogen in alles wat hij doet – werk, politiek, varen – en zij volgt hem in zijn passies. Vroeger als puber kon ik daar weleens tegenaan schoppen. ‘Mam, kom eens voor jezelf op,’ zei ik dan. Ik wist alles beter en mijn vader, twee broertjes en ik hadden altijd ons woordje klaar. Wij schreeuwden op die apenrots en denderden over iedereen heen, maar mijn moeder luisterde en wist ondertussen alles van iedereen. En als het erop aankomt, nu nog steeds, heeft zij het laatste woord.”

1. “Met de familie op de tjalk in 1982.”
2. “Anjès op zestienjarige leeftijd.

Een fantastische plek

“Mijn ouders hebben elkaar ontmoet op een roei- en zeilvereniging. Vooral mijn vader is gek op varen. Mijn moeder werkte als tandartsassistent, terwijl mijn vader nog studeerde voor psychotherapeut. Zij bekostigde zijn studie. Samen knapten ze een oude tjalk op en daar gingen ze op wonen. De boot lag in een gracht in Zwolle, net buiten het centrum aan een stukje land met geiten. Mijn twee jongere broertjes en ik zijn hier alledrie geboren. Het was een fantastische plek om op te groeien.”

1. “In 2015 met mijn ouders Gert en Anjès in Muiderberg.”
2. “Dit was in 2017 met mijn moeder in Spanje. We brengen daar veel vakanties door. En ja, ook mijn moeder houdt van grote zonnebrillen.”
3. “In 1980 met broer Tjalko en broertje Matthijs in de wieg die was gemaakt van een oude hondenmand.”

“Vaak schilderde mijn moeder de boel of ze naaide nieuwe kussens of gordijnen. In een boot heb je geen standaardmaten, dus alles maakte ze zelf op haar naaimachine. Ze was altijd bezig met inrichten, ik heb het dus zeker niet van een vreemde. Mijn vader had een eigen psychotherapiepraktijk en mijn moeder gaf voorlichting op scholen over mondhygiëne. Dat deed ze onder schooltijd, dus als mijn broertjes en ik thuiskwamen, zat ze alweer klaar met een pot thee. Op mijn tiende verhuisden we naar een grachtenpand in de Zwolse binnenstad, waar mijn vader een praktijk aan huis had. In het begin rende ik dolenthousiast de hele dag de trappen op en af, want een trappenhuis was helemaal nieuw voor mij. Mijn vriendinnen kwamen graag bij ons thuis en vertelden mijn moeder alles, ook over hun vriendjes. Soms was er telefoon voor mij en duurde het een kwartier voordat ik de hoorn in handen kreeg, omdat er eerst uitgebreid met mijn moeder werd gekletst.”

1. “Een foto uit 1981. Mama is heel herkenbaar met altijd haar witte bloesjes.”
2. “In 1979 met mijn broertje Talko en onze moeder. Hele dagen naar zeehondjes turen met onze zwemvestjes aan, want op het water wonen betekent altijd zwemvest aan.”
3. “Hier was ik ongeveer zeven jaar.”

Rust zelve

“Mijn moeder werd geboren op 5 februari 1948 en groeide op in Hilversum, bij grote televisiecoryfeeën in de straat. Ze had een oudere zus en een goede band met haar ouders, maar haar moeder had veel gezondheidsproblemen, waardoor zij geregeld lange tijd in het ziekenhuis lag. Mijn moeder logeerde daarom vaak bij familie. Waarschijnlijk is het hierdoor haar missie geworden om een megawarm nest te creëren in haar eigen gezin. Iedereen was welkom bij ons. Mijn oma heeft vroeger een tijd bij ons in huis gewoond en ook zij was de rust zelve. Net als mijn oma is mijn moeder heel intuïtief. Ik weet nog dat ik net op kamers woonde en liefdesverdriet had. Ineens stond mijn moeder voor de deur om mij te troosten. Ze had aangevoeld dat het niet goed ging met mij.”

“En zo is ze er altijd voor mij. Zoals toen mijn zoon werd geboren na een pittige bevalling. Ik hield me groot en brak pas toen mama er was: ‘Ik weet dat het zwaar is, meisje, ga maar slapen.’ Nachtenlang lag ze met onze zoon op de bank en hielp ze waar ze kon, zodat ik op krachten kon komen. Ze is echt goud waard.”

1. “In 1983 op het ijs in Zwolle. Dit was achter ons schip, waarop we woonden. We konden zo vanuit ons bed op het ijs stappen of ’s zomers een duik nemen.”
2. “1980. Met mijn moeder op het wad, waar we hele zomers doorbrachten. Toen hield ik al van grote, ronde brillen.”

Gelukkig samen

“Mijn ouders zijn mijn voorbeeld. Ze zijn al vijftig jaar getrouwd en nog steeds oprecht gelukkig met elkaar. Ze hebben een eigen boot, mijn vader heeft nog steeds een praktijk, ze geven etentjes en reizen veel, waar sommige leeftijdsgenoten achter de geraniums zitten. Het is mijn grote wens dat mijn ouders later bij ons komen wonen. Ik zou ze nooit naar een bejaardenhuis sturen. Ons tuinhuis is helemaal verbouwd en heeft een eigen badkamer en keuken, daar logeren ze vaak. Mijn kinderen lopen er dan in en uit, ze vinden het heerlijk om met ‘omi’ te knutselen of een taart te bakken. Ze heeft met mijn zoon en dochter op een heel organische manier een intieme band opgebouwd en kan hen heel goed ‘laten zijn’, want de wereld gaat al zo snel. Liever gaat ze met de kleinkinderen kralen rijgen of warme chocomel drinken dan ze een dag op sleeptouw nemen in een vol pretpark.”

“Soms voel ik me schuldig omdat ik het zo druk heb, want ik weet dat mijn moeder mij mist. Voor Moederdag geef ik haar vaak een tegoedbon voor een leuk dagje uit samen, want dat doet ze het liefst. Maar inmiddels ligt er een hele stapel ongebruikte bonnen. Nu ze ouder wordt sta ik soms stil bij de vraag hoe lang we nog samen hebben. Ze is er altijd, ik bel haar om de dag. Ik kan me niet voorstellen om mijn moeder niet meer in mijn leven te hebben.”