Rob: ‘Het liefst zijn we onafscheidelijk, maar tegelijkertijd hechten we allebei zeer aan onze autonomie’

“Als leidinggevende van een bedrijf was ik in de zomer van 2018 uitgenodigd voor een diner pensant, oftewel een diner waarbij je met andere CEO’s filosofeert over thema’s als: ‘Wat is de waarde van werk voor je werknemers?’. Zo’n bijeenkomst levert altijd wel vernieuwende inzichten op, maar het kostte me moeite mijn aandacht bij de sprekers te houden. Astrid zat als gespreksleidster aan de kop van de tafel en ik zat schuin tegenover haar. Terwijl de discussie aan de andere kant van de tafel plaatsvond, bleef ik gebiologeerd naar háár kijken. Ik was onder de indruk van haar schoonheid, charme en welbespraaktheid en nieuwsgierig naar de notities die ze verspreid op kleine briefjes voor zich had liggen.”

“Op een gegeven moment keken we elkaar recht in de ogen aan. Ik voelde me betrapt, maar keek niet weg. Die blikwisseling duurde slechts een paar seconden, maar liet ons geen van beiden onberoerd. Astrid leidde die avond uitermate vakkundig. Na het diner kon het niet anders dan dat we elkaar even opzochten om met elkaar te praten. Al stond er nog iemand anders bij. Eigenlijk had ik nog wel een uurtje langer met haar willen praten, maar ik werd weggeroepen omdat mijn auto in de weg stond. De volgende ochtend heb ik haar een berichtje via LinkedIn gestuurd, waar zij binnen een paar uur heel leuk op reageerde. Nadat we telefoonnummers uitwisselden en uitvoerig met elkaar hadden geappt, kwam het tot een afspraak in een Amsterdamse wijnbar waar je ook kon eten.”

Alles kwam voorbij

“Mensen in mijn omgeving wisten eigenlijk meer over Astrid dan ik, omdat ik weinig tv-kijk, de diverse bladen niet lees en bovendien ook nog een tijd in Brazilië en Parijs had gewoond. Toen we elkaar troffen, belandden we al snel in een heel fijn, diepgaand gesprek. We hadden elkaar ongelooflijk veel te vertellen. We deelden niet alleen onze ervaringen, maar ook inzichten en visies die we onderweg hadden opgedaan. We spraken over wijn, muziek, mijn drie kinderen, de echtscheidingen, het verlies van haar man. Alles kwam voorbij, waarbij we meteen wisten dat daar nog een wereld achter lag die we ook wilden ontdekken.”

Aantrekkingskracht

“Tegelijkertijd was er een enorm sterke aantrekkingskracht. Ik zei haar dat ik haar het liefst wilde zoenen, maar deed dat niet, omdat ik me ervan bewust was dat ik met een BN’er aan tafel zat en we door anderen werden geobserveerd. Toch hebben we die avond wél gezoend. Toen we eenmaal buiten stonden, liet Astrid zich nergens door weerhouden en zoende mij. Ik dacht nog: o, hier midden op straat? Al gaf ik me er natuurlijk graag aan over. Die avond heb ik haar keurig thuis afgezet. We verlangden allebei naar een vervolgafspraak, maar dat bleek nog niet eenvoudig, want onze volle agenda’s waren totaal niet op elkaar afgestemd. Twee weken hadden we elkaar niet gezien, toen ze me belde dat tv-opnames iets eerder waren afgelopen waardoor we elkaar die avond zouden kunnen zien. Ik moest daar een afspraak met mijn zoon voor verzetten, maar gelukkig toonde hij begrip en dus reed ik naar Amsterdam, waar Astrid en ik elkaar in de armen vielen.”

“Twee dagen later ging ik voor mijn werk acht dagen naar China. Ik kon daarvandaan niet appen. Ondanks het tijdverschil hebben we in die acht dagen zestien uur gebeld. We raakten niet uitgepraat. Ik voelde bij ons allebei een enorme bereidheid om ons aan de relatie over te geven, waardoor ik haar, terwijl ik nog op het vliegveld in Hongkong stond, vroeg: ‘Zullen we samen in het diepe springen?’ En dat is wat we hebben gedaan: we zijn zonder voorbehoud ons gevoel gevolgd.”

Hard van stapel lopen

“Ik nam haar al vrij snel mee naar mijn ouders, zij stelde me voor aan haar familie. Anderhalve maand na de eerste zoen boekten we al samen een vakantie. Familie en vrienden dachten: wow, die lopen wel erg hard van stapel. Dat deden we ook, maar de risico’s die eraan zaten, zagen we niet zo. Althans, die voelden we wel, maar doordat we de angst daarvoor ook eerlijk naar elkaar uitspraken, versterkte dat alleen maar de verbondenheid. Overigens is dat wel duidelijk de inbreng van Astrid: de openheid waarmee ze me deelgenoot maakt van wat er in haar omgaat. Daar heeft ze me mee aangestoken. Ik vertel haar op mijn beurt ook wat er bij mij vanbinnen speelt. Daardoor heeft het begrip sámen voor mij extra betekenis gekregen.”

“Het liefst zijn we onafscheidelijk, maar tegelijkertijd hechten we allebei zeer aan onze autonomie. We praten over alles wat ons bezighoudt, dus ook ons werk. Ja, we zijn allebei stevige persoonlijkheden. Ik vind Astrid de meest eigenwijze persoon op aarde en zij vindt hetzelfde van mij. Onze gedrevenheid of koppigheid zit ons soms in de weg. Dan kan het behoorlijk knallen. Het is voor mij heel ongewoon om me in een ondergeschikte rol te schikken, maar qua wijnkennis doe ik dat ten opzichte van haar heel makkelijk. In mei zijn we getrouwd. Na afloop van de plechtigheid sprak Astrid mij en de genodigden toe. Dat deed ze met humor, gevoel en een traantje. Toen ik in die prachtige donkere ogen de glinstering van ontroering zag, schoot ik zelf ook vol. In mijn hele lijf voelde ik hoevéél ik van haar houd.”