Alexandra over ‘raadselsnoeren’: ‘We bewaren ze allemaal, want je weet maar nooit’

Elke week trek ik weer aan de bel bij de kinderen: ruim je kamer op. Om goed te kunnen schoonmaken, moet de vloer leeg zijn en wil ik dat ze ook alvast even onder het bed hebben gezocht naar al die ándere enkele sokken (ik heb een mand vol met enkele sokken, aargh!).

En dan moeten ze óók nog in het hele huis op zoek naar broeken, schoenen, opladers, schoolboeken etc. Die slingeren rond in huiskamer, keuken en badkamer. Pfff, een never ending story. En het lukt me niet goed om het los te laten, zodat ik me er niet meer aan hoef te ergeren.

Raadselsnoeren

Geregeld zie ik ook snoertjes liggen – opladerachtige dingen – waarvan ik geen idee heb waar ze voor zijn, laat staan van wie ze zijn. En oortjes, in allerhande uitvoeringen. Maar dat is dan nog het recente spul, dat móét ergens van zijn! Van een apparaat dat iemand nú gebruikt. Veel erger zijn nog de snoeren in alle soorten en maten, met de raarste stekkers eraan (wat ís dit?) of soms gewoon een usb-stekker (die herken ik dan nog wel) waar we de herkomst allang niet meer van weten. En die we dan toch maar bewaren, want: je weet maar nooit.

Niet weggooien

Eerst komt er dan een ronde: van-wie-is-wat-en-neem-het-alsjeblieft-mee-naar-je-kamer. Net zoals vroeger op de lagere school de gevondenvoorwerpenuitstalling eens per maand (of twee). En als er dan nog snoertjes overblijven, gaan ze in de doos. Want weggooien? Nee, het ís van iets en dat we nu niet weten waarvan, zegt niks. Straks zijn we vast een keer een snoertje kwijt en dan weten we tenminste waar we moeten zoeken.

Lees ook
Alexandra: ‘Als er een vliegtuig overvloog, lieten ze zich plat op de grond vallen’

Elektrische zooi

Want wij hebben dus thuis ergens in de kast een doos staan met als opschrift: ‘elektrische zooi’. Als je de deksel opendoet, zie je een wirwar van snoeren; witte, zwarte, dikke, dunne en hier en daar een stekker eraan of ander uitgangetje met pinnetjes of juist zonder pinnetjes (mannetjes en vrouwtjes heten die geloof ik). Het maffe is: die doos wordt alleen maar voller. Nooit gebeurt het eens dat iemand denkt: ah, dat vermiste snoertje zit natuurlijk in de doos van elektrische zooi. En het er dus uit haalt.

Ze heeft gelijk

Laatst hadden we het er op de redactie over. Collega L. begon ermee, omdat er een snoer bij haar computer hing dat nergens aan vastzat. ‘Kijk, daar heb je weer zo’n raadselsnoer. Daar heb ik er thuis ook een heleboel van.’ Ik blij, want: herkenning! En wat een goed woord: raadselsnoer! Toen collega I.: ‘Hoezo zou je dat dan allemaal bewaren? Gewoon wegdoen! Als je ooit weer iets nodig hebt, ga je naar de Action of een online kabelwinkel en koop je het snoertje dat je mist.’ I know, ze heeft helemaal gelijk. En toch vind ik dat lastig. Want, ja, die snoeren zijn ooit ergens van geweest, toch?

Artikelen van Margriet ontvangen in je mailbox?
Schrijf je in op margriet.nl/nieuwsbrief.

Raadselsleutels

Nu ik erover nadenk: we hebben trouwens ook een pot met raadselsleutels. Precies hetzelfde verhaal. Die durf ik ook niet weg te gooien. Toch maar eens Marie Kondo erop naslaan… Of gewoon collega I. thuis uitnodigen voor een opruimsessie!

Alexandra Holscher (53), eindredacteur, is getrouwd en moeder van drie kinderen (15, 18 en 21). Naast haar werk is ze mantelzorger voor haar moeder van 92. Om te ontspannen doet ze aan yoga, bootcamp en zingt ze in een koor. Ze houdt van films kijken en ‘met haar handen bezig zijn’.

Meer blogs van Alexandra lezen?
Dat doe je hier!

Beeld | Getty Images