Plien van Bennekom: ‘Ik wil me kunnen verschuilen achter pruiken, rare kleding en ingestudeerde teksten’

“Meneer,” zegt Plien van Bennekom tegen de voorbijwandelende ober van het Amsterdamse visrestaurant waar we zitten, “wij hebben meer alcohol nodig.” De ober lacht. Plien zegt: “Ja, hij gaat ineens de diepte in, dus er moet meer wijn komen.”

Grappig bedoeld, natuurlijk, Plien doet het prima zonder alcohol, maar ze vindt het wel de minder leuke kant van het vak, dit soort interviews. Het helpt ook niet mee dat dit gesprek en de fotoshoot plaatsvinden op de ochtend na haar bezoek aan de talkshow van Eva Jinek. Ze weet dat het erbij hoort, dat ze het doet om haar ‘roadmovie musical’ Selma Ann Louis met Bianca Krijgsman en Arjan Ederveen te promoten, maar ze wordt er ‘bloednerveus’ van, livetelevisie. “Ik vind het prettig als alles vastligt, als ik weet hoe ik iets ga spelen. Bij zo’n interview hangt er zo’n vergrootglas boven. Maar ik ben sowieso vreselijk verlegen. Toen we voor de musical met z’n allen het script moesten lezen met regisseur Pieter Kramer en hij me vroeg wat ik er nu eigenlijk van vond… Echt, dan word ik een knalrode tomaat. Omdat ik dan de aandacht krijg. En dat is niet de bedoeling.”

Had je dan niet een ander vak moeten kiezen?

“Het vak vind ik fantastisch, maar ik wil me kunnen verschuilen achter pruiken, rare kleding en ingestudeerde teksten. Als ik bij Eva zit, dat is out of my comfort zone. Ik ben bang dat ik de beurt krijg en het antwoord niet weet.”

Toch vind ik jou in interviews altijd heel open. Je relatie met man Jeroen, je drie kinderen, de nare dingen die je zijn overkomen, niks lijkt onbespreekbaar.

“Journalisten vragen me daar naar en als ik het met jou alleen maar over mijn werk zou hebben, niet op persoonlijker vragen zou antwoorden, dan zou dit een heel saai interview worden. Als ik interviews met andere bekende mensen lees, vind ik het leuk als ik iets van ze te weten kom, als ik ze een beetje leer kennen. Ik denk bovendien dat mensen het prettig vinden om te weten dat iedereen ellendige dingen meemaakt, ook bekendere mensen. Bovendien zijn mensen bij wie alles lukt saai. Daarom speel ik vaak ook niet-gelukte mensen. Veel leuker. Ik zal hierbij dan ookonthullen dat ik luizenmoeder ben. Niet op televisie, maar echt, op school.”

Lijk jij op je ouders?

“Ik ben steeds meer mijn moeder aan het worden… Mijn vader is heel muzikaal, haalt uit elk instrument geluid en hij heeft dus ook heel veel muziekinstrumenten. Hij heeft een kamertje waar mijn moeder niet eens meer komt, zó vol staat dat. Jeroen houdt van motoren en auto’s en hij is dus ook zo’n man die dingen het huis in wil slepen. Dan hoor ik mezelf zeggen: ‘Nee, niet in huis!’ Net als mijn moeder. Vreselijk! En ik lijk op meerdere vlakken op mijn moeder. Ik ben, net als zij, degene die bij ons thuis op de rem trapt. Jeroen wil dit doen, dat doen, op vakantie naar Afrika. Maar ik heb vliegangst, dus ik zit ons de hele tijd in die Volvo naar Frankrijk te praten. Het hoeft toch ook niet allemaal groots en meeslepend? Waarom op safari, de Beekse Bergen zijn toch ook leuk? Ik hoorde laatst een verhaal van een vriendin die tijdens zo’n safari een aap van zich af moest slaan omdat die hun kind aanviel. Dát zijn de verhalen die ik onthoud, niet die van hoe mooi die reis was. Ik hang echt van angsten aan elkaar. Ergens vind ik dat jammer.”

Dan moet je daar iets aan doen.

“Zeg, begin jij nou ook al? Jeroen zegt dat ook!”

Je man is ook nog eens zeven jaarjonger dan jij… Je moet wel een beetje je best doen, Plien.

“Haha, ja straks wil de buurvrouw wél op safari. Maar je hebt misschien wel gelijk, ik moet er echt iets mee doen. Jeroen wil ook steeds naar New York, maar onze jongste is vijf. Vijf! Die weet daar straks niks meer van. Ik ben er een keer geweest, in december na de aanslagen van 11 september 2001. Met vrienden, om te gaan winkelen. Mijn winkelhart dacht: ik doe dit. Maar op Schiphol dacht ik: ik ga nu mijn leven geven voor een Betsey Johnson-winkel. Ik heb heel hard gehuild en daar uiteindelijk elke dag mijn ouders gebeld, huilend. En ik kreeg er een angst bij, want tussen al die mensenmassa’s zag ik alleen maar mensen met bomgordels. Dat is dus de afweging die ik nu maak: negeer ik mijn paniek en ga ik groots en meeslepend leven of ga ik die paniekhonoreren en in Frankrijk op een verlaten camping staan? Als het aan mij ligt, wordt het dat laatste, maar ik weet dat ik mijn gezin en mijn man dat niet kan aandoen. Ik ga in paniek de wereld zien, vrees ik.”

Ben je al eens in therapie geweest?

“Ja. Ook omdat ik het bijvoorbeeld lastig vind als Jeroen alleen weg is. Omdat ik bang ben dat hij ruzie krijgt in de kroeg en ergens langs de weg wordt gevonden. Of dat hij een ongeluk krijgt. Het is nu wel minder, hoor, dat gevoel, maar het blijft vreselijk. En, ja, ik hoor je, ik moet daar iets mee doen. Dus we gaan dit jaar met het vliegtuig naar Griekenland of Portugal, met het hele gezin. Beloofd.”

Over dat gezin gesproken: is het niet heel zwaar, drie kinderen, drie katten, een hond, een man en een drukke baan?

“We kunnen heel goed onze tijd indelen, omdat Jeroen nog studeert. Maar als hij gaat werken, zit ik hier waarschijnlijk huilend. Toch kan er eigenlijk niet zo veel gebeuren… Zolang je niet onder de poep op je werk verschijnt, is alles al winst. Dat mensen met kleine kinderen sowieso ergens op tijd kunnen komen, vind ik al wonderlijk. En dan nog,dan ben je maar eens te laat, draag je verschillende sokken of heb je je niet gedoucht. Het is wel te doen.”

Dat is de praktische kant. Je moet ze ook nog opvoeden, toch? Is hij daar momenteel meer mee bezig dan jij?

“Het is zijn beroep, hè, hij studeert voor kinderpsycholoog. Ik heb voor een professionele vader gekozen, haha. Maar ik bemoei me er wel mee, hoor. Laatst had onze oudste twee vriendjes meegenomen, van wie eentje heel nare dingen zei tegen de andere. Dan hebben we wel een ouder-kindgesprek en leggen we uit dat hij voor zijn vriend moet opkomen, dat het niet oké is als er zulke dingen worden gezegd. Die grote opvoed momenten komen vanzelf voorbij in het leven.” Je hoort van veel stellen met kinderen dat ze het moeilijk hebben, dat het zo druk is, dat ze affaires krijgen, dat er wordt gescheiden. Die moeitelijken jij en Jeroen niet te hebben.

“Je moet op elkaar passen en dat doen we ook. In de agenda staat om de vrijdag: uit eten. Dat halen we bij lange na niet, maar het is wel een reminder dat we dat moeten blijven doen. Want soms is het inderdaad net een bedrijf, dat gezin. Dan is het goed om even samen te eten.”

Helpt het ook dat jullie elkaar op latere leeftijd hebben ontmoet?

‘Misschien wel… Ik was 35 toen ik Mees kreeg en was al heel trots op wat ik qua carrière had bereikt. Ik had trouwens niet de kans om eerder moeder te worden, want ik zat gewoon alleen thuis met mijn katten te wachten op Michael Jackson. Maar die zag mij gek genoeg niet staan. Ik hoefde dus niet te kiezen tussen een carrière of een groot gezin, mede doordat ik al vrij snel succes had met Bianca, waardoor we de vrijheid hadden om dingen zelf in te plannen. Dus toen ik Jeroen ontmoette, was ik al op een plek die ik nooit had durven dromen.Dat scheelt wel.”

Ik doelde ook op andere relaties; was je ‘uitgespeeld’ toen je Jeroen ontmoette?

“Nou, ik heb niet echt in de speeltuin gelopen. Ik zat meer in het klooster. Het is niet zo dat ik geregeld dacht: potverdrie, wie vind ik nou weer in mijn bed?”

Geen seks, drugs en rock-’n-roll voor Plien.

“Nee, geen van drieën. Het was: Michael Jackson, veel roken, weinig seks. En ook toen ik Jeroen zag, dacht ik: wat een leuke jongen, die zal mij wel niet willen. Zo ging het namelijk altijd. Hij deed in het begin ook wel een beetje moeilijk, maar ik was volhardend.”

Daar ben je nog steeds verbaasd over?

“Ja, ik vond hem zo knap, zo out of my league. Maar misschien dat ik juist daardoor wat verder durfde te gaan, meer met hem durfde te sjansen.”

Ben je nooit bang dat je indut, dat het leven wat saai wordt?

“Ik vind saai niet zo heel erg, geloof ik. Als ik naar Ik vertrek kijk, mijn lievelingsprogramma, denk ik: dat mensen dat op die leeftijd nog durven… Jeroen zegt dan weleens: kunnen we ook doen, weggaan en een bed and breakfast beginnen. Vreselijk, ik wil helemaal niet andermans bedden verschonen. Ik heb dat dus helemaal niet, dat ik onrust voel. Ik vind het dan ook heel bijzonder dat Jeroen heeft besloten om het ene leven dat hij heeft met mij te delen. Ik voel dat ook wel als een verantwoordelijkheid.”

Zat je ook zo in eerdere relaties?

“Jeroen is mijn eerste officiële verkering. Ik heb wel langs de zijlijnen met andere mannen te maken gehad, maar die kwamen nooit echt in de trofeekast terecht. Daarom vind ik het zo bijzonder dat wij elkaar hebben gevonden en dat we het leven met elkaar willen delen .En dat dat nog steeds heel goed gaat. Ik zeg weleens tegen Jeroen dat hij uiteindelijk nog wel een tweede leg gaat krijgen. Hij is 39. De ideale leeftijd om nog een 29-jarig meisje met een kinderwens te ontmoeten. Hij maakt ook heel mooie kinderen. Ik hoop het niet, natuurlijk, maar ik denk er weleens aan.”

Geloof jij in monogamie?

“Het slaat nergens op. Ik heb alleen niet die behoefte aan iemand anders.We hebben het er soms over en danvragen we ons af wat we zouden doen… Ik denk dat het dan uit zou zijn tussen ons. Ik ben te hebberig, ik wil hem met niemand delen. Maar misschien is het heerlijk om elkaar wel die vrijheid te gunnen.”

Ik geloof daar niet in, zo’n open huwelijk. Ik ken geen enkel geval waarin dat werkt, op de lange termijn. Als je niet wilt vreemdgaan, moet je het gewoon niet doen.

“Ik denk ook dat dat zo werkt. En Jeroen en ik willen het ook heel graag volhouden. Ook al omdat de relaties die uit zo’n affaire voortkomen vaak ook weer mislukken. Het zijn zoektochten naar iets wat niet bestaat. Ik heb trouwens weleens nachtmerries waarin ik zoen met iemand anders, meestal gewoon een schim. Dan voel ik echt paniek. Maar ik kan me niet voorstellen dat je daar zomaar komt, op die plek, zoenend met een ander. Je moet dan al een paar keer hebben gedacht: hallo, waar ben ik mee bezig? Stop hiermee!”

De musical Selma Ann Louis gaat op 6 mei in première.

Tekst | Marcel Langedijk

Fotografie | Esther Gebuis

Dit interview stond in Margriet 2018-20. Je kunt deze editie nabestellen via magazine.nl.

Ook leuk en interessant om te lezen

• Geen groene vingers? Deze planten hebben niet veel verzorging nodig
• Afvallen? Deze vijf dingen moet je vooral níét doen
• De vijf mooiste documentaires op Netflix die je écht niet mag missen
• Wát?! Nederlanders komen het liefst dit bekende koppel tegen in de sauna

Deze video wil je niet missen

Beauty-expert Carmen Zomers laat zien hoe je een optische ooglift kunt toepassen. Het enige wat je nodig hebt, zijn oogschaduw en mascara.

Artikelen van Margriet ontvangen in je mailbox? Schrijf je in op margriet.nl/nieuwsbrief.