‘Opeens wilde mijn man naar festivals, in stukgescheurde spijkerbroeken, slapen in piepkleine tentjes en pilletjes proberen’

“Het begon met de dood van een oude studievriend. Sander had Ruud al jaren niet meer gezien. Ze hadden nog wel contact, maar verder dan flauwe grappen op Facebook en af en toe de loze belofte ‘Gauw weer eens een biertje doen’ ging dat niet. Toch was mijn man kapot van Ruuds overlijdensbericht. Ook ík vond het erg trouwens. Bij Ruud was uitgezaaide darmkanker geconstateerd en al binnen een paar weken was hij overleden. Maar Sander trok het zich wel héél erg aan. Hij stond te snikken op de begrafenis alsof Ruud en hij nog altijd twee handen op een buik waren. Ik vond het lichtelijk overdreven."

“Maar goed, over het verdriet van een ander mag je niet oordelen en dat het ook een harde confrontatie was met de eindigheid van het leven snapte ik ook wel. Dus ik luisterde geduldig naar al zijn verhalen uit de oude doos. En toen hij aankondigde weer vaker met mensen uit zijn vroegere vriendengroep af te spreken, zei ik: ‘Natuurlijk, dóén.’ Wij hebben elkaar altijd vrijgelaten, dat is de kracht van ons huwelijk.”

Naar festivals

“Ik moest er wel aan wennen, een man die weer met een slok op thuiskwam. Hij had de laatste jaren met veel plezier getuinierd, daar kwam opeens niets meer van. ‘Ik wil weer léven!’ riep hij vaak, op een toon alsof hij jaren stil had gestaan. Dat verwonderde me, want volgens mij leidden wij een prima leven. Hecht met elkaar, met alle kinderen uit ons samengestelde gezin, onze leuke ­vakanties en uitstapjes. Maar opeens was dat niet meer genoeg. Sander wilde naar festivals, in stukgescheurde spijkerbroeken. Sliep daar in piepkleine tentjes op een heel dun matras.”

“Op een dag zei hij dat hij overwoog eens een pilletje te proberen: ‘Ik ben gewoon nieuwsgierig.’ ­Belachelijk vond ik dat; ­jarenlang hadden we onze kinderen ingeprent daar ver vandaan te blijven, nu wilde mijn man als oude knar met die rommel ­beginnen. Gelukkig bleven me discussies bespaard en zag hij zelf al snel in dat hij dit beter niet kon doen. Al was dat vooral omdat hij een nieuwe bevlieging kreeg. Een oude kennis nam hem mee naar de sportschool en binnen de kortste keren zat hij er drie keer per week. Hij kocht een racefiets, schoor zijn benen. En elke ochtend stond hij op de weegschaal en had het opeens over een koolhydraatarm dieet. Ik lachte er stilletjes om. Maar goed, het hield hem wel uit de kroeg en hij zette die partydrugs uit zijn hoofd.”

Duidelijk ongelukkig

“Al deze fratsen duren nu al een hele tijd. Het is duidelijk: mijn echtgenoot heeft een midlifecrisis. En ik word er doodmoe van. Omdat hij telkens weer ­andere dingen bedenkt, telkens met iets nieuws komt aanzetten, maar ­ondertussen duidelijk ongelukkig is. Ik vind hem down en rusteloos. Hij heeft het maar over gemiste kansen. Zijn werk, dat hij altijd met plezier heeft gedaan, daar is hij opeens op uitgekeken. Hij klaagt dat hij grote fouten heeft gemaakt, andere keuzes had moeten maken. Soms maken we daar ruzie over, het kwetst me namelijk diep.”

“Toen wij elkaar vonden, halverwege de dertig waren we en allebei alleenstaand ouder, was er maar één ding belangrijk voor ons: een fijne thuissituatie creëren voor ons samengestelde gezin met in totaal vijf kinderen. Om die reden hebben we beiden nooit fulltime gewerkt. En ja, natuurlijk merken we daarvan nu nog de gevolgen. Ook ík heb carrièrekansen laten schieten. Maar het was indertijd een bewuste beslissing, die voor ons als gezin heel goed heeft uitgepakt. En dan Sander het opeens over spijt? Dat maakt me verdrietig. Net als het feit dat hij tegenwoordig kritischer naar mij lijkt te kijken. Na mijn eerste huwelijk, met een dominante man, heb ik me bij Sander altijd veilig gevoeld. Hij nam me zoals ik was, ook als ik in een joggingbroek en met een zak chips op de bank lag. Nu maakt hij soms toespelingen op mijn kleding en hij begon pas zelfs over botox in mijn fronsrimpel. Het moet niet gekker worden.”

Geen vriendin van 25

“Gelukkig zijn dit maar momentopnames en merk ik dat hij nog steeds van me houdt. Voor ontrouw ben ik dan ook niet bang. Hij is altijd een trouwe hond geweest en ik merk dat hij me nog steeds aantrekkelijk vindt. Zijn huidige gekte heeft namelijk een goede invloed op ons seksleven, hij is een stuk actiever geworden en wil van alles uitproberen. Op zich vind ik dat leuk, al voelt het soms dwangmatig. Alsof hij zich wil bewijzen of zo. En dan denk ik weer: doe nou toch maar ­gewoon, Sander.”

“Ik heb met onze huisarts over mijn man gepraat. Ik vroeg of het iets met hormonen of de overgang te maken kon hebben; ook mannen schijnen daarmee te maken te krijgen. Maar nee, zei hij, de overgang geeft eerder klachten als zweetaanvallen en een lager libido. Waar Sander mee kampt, is psychisch, onvrede over het besef dat het leven al ruim over de helft is. Dit komt bij zo veel mannen voor. Hij grapte dat zolang Sander niet met een vriendin van 25 komt aanzetten of met plannen om een buitenlandse bed & breakfast te beginnen, ik me gelukkig moet prijzen. En verder gewoon geduld moet hebben tot het weer over is. "

“Tja, dat heb ik ook. Ik geef niet zomaar op en er zijn nog genoeg leuke momenten. Toch vind ik het pijnlijk wat er gebeurt. Ik kijk er juist naar uit om oud te worden met Sander, ben ervan overtuigd dat we het dan nog altijd leuk kunnen hebben. Het is jammer dat hij zich niet wat meer aan ons onontkoombare toekomstbeeld kan overgeven.”

Ook anoniem een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide: redactie@margriet.nl.