‘Onze dochter heeft een polyamoureuze relatie met drie partners’

“Voor ons is het inmiddels heel normaal. Maar als ik anderen erover vertel, krijg ik geheid verbaasde blikken. Wanneer ik vermoed dat die veroordelend zullen zijn, zeg ik maar niets; ik ben niet verplicht mensen over de levensstijl van onze jongste dochter te vertellen. Bovendien: ík geniet ervan, van onze volle tafel met welke feestdag dan ook. Wat anderen ervan vinden dat Sterre meerdere partners heeft in plaats van één kan me echt niets schelen.”

Persoonlijkheid

“Sterre is altijd een eigen­gereid kind geweest. Ze wist wat ze wilde en niet wilde en verlegen was ze nooit. Op haar verjaardag nodigde ze standaard kindjes uit die werden gepest, de buitenbeentjes van de klas. De populaire kinderen kwamen er niet in. Ze had een groot hart, haalde dode vogels op uit het bos om ze in onze tuin te begraven. Verbieden werkte niet; ze probeerde het net zolang stiekem tot ze haar zin kreeg. Een persoonlijkheid, toen al. Mijn twee jongens, een paar jaar ouder, waren volgzamer, voorspelbaarder. ‘Er staat jullie nog een hoop met Sterre te wachten,’ verzuchtte het hoofd van de basisschool. Overigens was hij dol op haar. Zoals iedereen. Ze is zo puur en rechtdoorzee, je moet wel van haar moet houden.”

Van bi naar poly

“Sterre was vijftien toen ze vertelde dat ze biseksueel was. Na een halfjaar verkering met een jongen uit haar klas, begon ze een relatie met een vriendinnetje. Haar ex-vriend was woest, wilde niets meer van haar weten. Zij bleef hem maar bellen. ‘Ik hou ook nog van hem,’ snikte ze, ‘ik wil ze gewoon allebei.’ ‘Dat gaat nu eenmaal niet, je móét kiezen,’ corrigeerde ik haar, in de volle overtuiging dat het zo hoorde en niet anders. ‘Nou, ik denk daar anders over,’ bracht ze daar dan koppig tegenin.”

“Tien jaar later blijkt dat Sterre gelijk heeft gekregen. Ze woont samen met twee jongens en een meisje. Ze heeft een relatie met alle drie. De twee jongens hebben ook wat met elkaar en daarnaast daten ze soms buiten de deur. Net als het meisje. Ze zijn hier alle vier volkomen gelukkig mee.”

Polyamorie

“Eerlijk is eerlijk: in eerste instantie hebben mijn man en ik het er wel moeilijk mee gehad. Wij zijn van de oude stempel: al 35 jaar bij elkaar, ons hele leven trouw. Polyamorie - een woord dat ik tot vijf jaar geleden niet eens kende - zou níéts voor ons zijn. Polyamorie betekent dat je volwaardige liefdesrelaties naast elkaar hebt, in alle openheid en eerlijkheid. Het is méér dan een open relatie: daarbij gaan andere contacten vooral om de seks, zo heb ik van Sterre begrepen: bij hen gaat het om diepe verbinding met meerdere mensen. Mij zou dat veel te ingewikkeld zijn, ik heb genoeg aan mijn man. Sterre staat daar dus anders in. Toen ze vier jaar geleden introk bij Jouri, een spontane jongen met dreadlocks, zei ze vaak: ‘Wij houden van elkaar, maar laten elkaar ook vrij.’ Ik hield mijn hart vast. Wacht maar, dacht ik bij mezelf, je ontdekt zelf wel dat ­iemand delen niet zo makkelijk is als je nu kennelijk denkt. Maar uit haar verhalen bleek telkens dat ze er helemaal niet onder leed dat Jouri nog weleens met anderen afsprak. Niet dat ze nooit jaloers was, vertelde ze, maar daar spraken ze dan over. Besteedden extra aandacht aan elkaar. Dit was gewoon hoe ze het wilden. Verbinding én vrijheid, om het leven volop te proeven. Later bracht ze op mijn verjaardag naast Jouri ook een meisje mee, Malou. Ze straalden alle drie, van onderlinge jaloezie leek geen sprake. ‘Het zal wel niet lang duren,’ zei mijn man die avond tegen me. Omdat hij minder persoonlijke gesprekken met onze dochter voerde, was hij zijn sceptische houding toen nog niet kwijt. Maar ook voor hem sprak het voor zich dat we de deur openzetten voor Sterre én wie ze ook maar mee wil nemen. Natuurlijk. Het is haar leven, haar keuze en dat accepteren wij. Ze is oud en wijs genoeg om zelf te bepalen wat ze wil.”

Waarom veroordelen?

“Weer een paar jaar later hebben we veel begrip en vooral respect voor onze dochter en haar ‘speciale personen’, zoals zij ze noemt, gekregen. Want het is hard werken, zo’n polyamoureuze situatie, het vergt topcommunicatie en grote eerlijkheid. Maar ze redden het, nu al enkele jaren; en inmiddels is er dus nog iemand bij gekomen. Het zijn vier zulke leuke, lieve mensen, bij wie de liefde voor elkaar er afspat. De onderlinge banden, of die nu vriendschappelijk of relationeel zijn, zijn zó goed. Wie zijn wij dan, om dat te vooroordelen? Natuurlijk denk ik weleens: ik hoop maar dat het hierbij blijft, anders wordt het wel érg onoverzichtelijk. Maar zelfs als zich nog iemand aansluit, blijft iedereen hartstikke welkom. Ook met de feestdagen. Ik droomde vroeger altijd al van een volle kerstdis, wilde daarom graag drie kinderen. Dat die nog voller is geworden met iedereen die er nu bij hoort, vind ik alleen maar leuk. Net als mijn man, mijn zonen en hun echtgenotes. One big happy family.”

Leven en laten leven

“Dat blijkt lang niet voor alle ouders van polyamoureuze mensen te gelden, weet ik. Alleen bij Jouri’s moeder zijn ze ook met z’n vieren welkom en Malou heeft helemaal geen contact met haar familie omdat zij haar levensstijl veroordelen. Ik snap dat niet. Je houdt toch van je kind, je zet het contact toch niet op het spel? Ik vind dat bizar. Laat die jonge mensen toch, denk ik, ze doen geen vlieg kwaad. Leven en laten leven. En ik kan ondertussen niet wachten tot het kerst is. Dat gaat weer heel gezellig worden, ik weet het zeker!”

Ook anoniem een geheim delen? Er wordt integer en vertrouwelijk met je bericht omgegaan. Mail naar Lydia van der Weide: redactie@margriet.nl.