‘Ons leven is veranderd door zijn herseninfarct, maar we lachen én huilen nog samen’

Truus Bonjernoor-Doelman (79):

“In Relatietherapie (Margriet 34, red.) las ik het verhaal van Erica en Fons. Hun leven is drastisch veranderd nadat hij door een infarct hersenbeschadiging heeft opgelopen. Ze kan niet omgaan met de teleurstelling dat de rest van hun leven samen er zo uit zal zien. Toen ik dit las, dacht ik meteen aan onze situatie: mijn man Henk heeft in 2015 een groot herseninfarct gehad. Het verschil tussen hun benadering en die van ons kán niet groter zijn. Natuurlijk is ons leven ook veranderd door wat er zeven jaar geleden is gebeurd. Je gaat na zo’n infarct door een heftige periode van aanpassingen en afstand nemen van wat je leven was, maar doet ook nieuwe ontdekkingen. We kampeerden veel en gingen graag op vakantie met de caravan, maar dat kan niet meer. Door zijn herseninfarct is mijn man namelijk rechtszijdig verlamd geraakt en kan hij alleen nog kleine stukjes in huis lopen, met een stok. De meeste tijd zit Henk in een rolstoel en met de scootmobiel gaat hij graag naar buiten; soms ga ik op mijn elektrische fiets met hem mee.”

Ook een eigen leven

“In tegenstelling tot wat ik las bij Erica en Fons maken mijn man en ik er juist het beste van. Uiteraard zijn de gevolgen van een herseninfarct bij geen twee patiënten hetzelfde, maar ik denk dat de instelling die je hebt ook een grote rol speelt. Ondanks de nieuwe handicaps hebben Henk en ik plezier; we lachen én huilen nog samen. Ik ben mantelzorger geworden en dat is zeker niet altijd makkelijk. Maar dat is niet het énige wat ik ben. Tijdens zijn revalidatietraject kreeg ook ik begeleiding, waarbij ze me vertelden dat het belangrijk is dat ik niet alleen mantelzorger zou worden, maar ook de nadruk zou blijven leggen op dat we getrouwd zijn. Ik ben dus niet alleen zijn mantelzorger, maar ook nog zijn partner en een zelfstandige vrouw. En wat daar ook bij hoort, is dat we allebei nog ons eigen leven hebben. Hij gaat af en toe alleen op stap met de scootmobiel en vindt het daarnaast ook prima als ik soms alleen wegga. Even de stad in bijvoorbeeld of naar mijn schildercursus. Soms ga ik een paar dagen naar mijn dochter die verder weg woont of een week of twee op bezoek bij mijn zus in Canada. Ik ben zijn mantelzorger, maar we hebben ook familie en vrienden die hem met veel liefde en zorg in de gaten houden, zodat ik er even tussenuit kan. Henk is recentelijk tachtig jaar geworden en ik hoop die leeftijd volgend jaar te bereiken. Samen willen we zo nog wel honderd worden. Mooi toch!”