Nog nooit verteld: ‘Sinds zijn TIA ben ik meer zijn mantelzorger dan zijn partner’

“De avond dat Henk me ten huwelijk vroeg, hadden we heerlijk gegeten. Na afloop liepen we samen over het strand. We waren drie jaar bij elkaar en genoten van een heerlijke vakantie in Griekenland. Toen Henk plotseling in het zand op z’n knieën ging, ontplofte ik bijna van geluk. Ik droomde al langer van een mooi aanzoek."

'Ik zal mijn belofte nooit breken, maar het valt me steeds zwaarder'

"En ik kreeg waar ik om vroeg: een prachtig ring in de volmaakte setting, daar onder de sterrenhemel. En een man die me met tranen in zijn ogen vroeg of ik voor altijd de zijne wilde zijn. ‘Zul je ook bij me blijven als ik oud word en je tot last ga worden?’ vroeg hij, toen ik ja had gezegd, geschreeuwd bijna, daar over het verlaten strand. ‘Natuurlijk,’ beloofde ik hem. Ik denk nog geregeld terug aan dat moment. Er is geen belofte geweest in mijn leven die meer uit mijn hart kwam. Ik hield zo verschrikkelijk veel van Henk en was zo dankbaar voor hoe hij er was voor mij en mijn zoon. En dat is nooit veranderd. Daarom zal ik mijn belofte aan hem nooit verbreken. Toch valt me dat de afgelopen jaren steeds zwaarder."

Leeftijdsverschil van achttien jaar

"Henk is achttien jaar ouder dan ik. Ik was 36 toen ik hem leerde kennen, en net gescheiden. Ik kwam met mijn zoon in een huis met achterstallig onderhoud en had nog geen stoel om op te zitten. Henk was onze buurman. Het klikte meteen, hij was zo hartelijk tegen ons. Met zijn hulp werd ons huis een thuis. Hij repareerde de kraan, witte het plafond. Hij reed ons naar de kringloopwinkel, zocht mee naar een geschikte bank. Wat kon hij het goed vinden met mijn zoon. Dat vond ik heel fijn: mijn ex keek amper nog naar zijn kind om, nu had mijn zoon toch weer een man in de buurt. En wát voor een man: Henk was gevoelig en intelligent en ik werd in stilte razend verliefd. Het duurde wel een halfjaar voordat we onze gevoelens aan elkaar bekenden, maar toen was het hek ook van de dam.”

Veel mooie jaren

“Waarschuwingen die ik over ons leeftijdsverschil kreeg, sloeg ik in de wind. En dat begrijp ik nog steeds. Mijn eerste partner sloeg me, de vader van mijn zoon dronk te veel. En toen kwam Henk, de allerliefste: wat kon mij zijn leeftijd schelen? En ik heb ook nergens spijt van. We hebben zo veel mooie jaren gehad samen, ook na ons trouwen. Henk bleek alles te zijn want ik ooit had gewenst. En meer, veel meer nog."

'Het was even slikken toen hij met pensioen ging'

"Daarom vind ik het ook zo erg dat er de afgelopen jaren voor mij toch iets is veranderd. En dat het leeftijdsverschil voor mij toch is gaan spelen. Het was al even slikken toen Henk met pensioen ging. Opeens kwamen we in heel andere levensfases terecht. Toch konden we elkaar nog altijd vinden. Hij was nog steeds de man op wie ik ooit verliefd was geworden.

Een TIA

"Maar vier jaar geleden kreeg hij een TIA. Verschrikkelijk, wat was ik bezorgd. En dankbaar dat hij er goed uit leek te komen. Toen ik hem mocht ophalen uit het ziekenhuis hing het hele huis vol slingers. Alles leek weer goed, daarom duurde het even voordat ik doorhad dat de TIA zijn persoonlijkheid had veranderd. Zijn geheugen was minder, hij was trager en vaker moe. Dat ik meer moest doen voor hem, en zelfs als partner de rol van mantelzorger kwam, dat vond ik niet erg. Ik ben zorgzaam van nature en vind het prettig om hem in de watten te leggen."

'Nu is zijn wereldje klein'

"Maar dat onze gesprekken verstomden vond ik erger. Hij was altijd iemand die de kranten doorspitte en van wat er in de wereld gebeurde tien keer zo veel meer wist dan ik. En wat kon hij daar enthousiast over praten, overal zijn gepeperde mening over ventileren. Nu is zijn wereldje klein. Hij kijkt bijna alleen nog maar sport. Als we samen naar een serie kijken, sukkelt hij in slaap. Wat ik doe op mijn werk, daar interesseert hij zich niet meer zo voor. Of misschien is dat niet goed gezegd: hij kan het gewoon niet meer volgen. En zijn rol van gangmaker, als er mensen op bezoek komen, is ook echt verleden tijd. Soms gaat hij zelfs eerder naar bed omdat hij moe is.”

Volop in het leven

“Ik weet het: dit hoort er allemaal bij. Zo’n TIA kan grote invloed hebben en ik moet dankbaar zijn dat het niet nog erger is. Bovendien hoort het ook bij de leeftijd, hij wordt ouder, hij verandert: het zal mij ook allemaal overkomen. Alleen is dat nu nog niet zo. Ik zit beter in mijn vel dan ooit. Toen ik twintig, dertig was, was ik een lelijk eendje. Onzeker, nog weinig zelfbewust. Nu ben ik een stralende vrouw die er goed uitziet en volop in het leven staat. Die nieuws­gierig is naar wat het leven nog te bieden heeft. En die diep in haar hart verlangt naar een heel andere thuissituatie; niet met een tobbende bejaarde voor de tv, cru gezegd. Ik wil goede gesprekken voeren, nieuwe dingen meemaken en me nog op zo veel vlakken ontwikkelen.

'Ik heb alles aan Henk te danken'

Wat voel ik me schuldig over deze gedachtes. Want ik heb alles aan Henk te danken. Als ik hem niet had ontmoet, hij mij niet zo’n veilig thuis had gegeven, was ik nooit op dit punt gekomen. Dan was ik vast opnieuw gevallen voor een foute man, met alle dramatische gevolgen van dien. Ook weet ik niet hoe het dan was afgelopen met mijn zoon, die indertijd behoorlijk dwars was."

"Henk is er voor hem geweest, gaf hem advies en betaalde zijn studie. Zo heeft mijn zoon kunnen opgroeien tot een stabiele man met een goede baan. Om al deze redenen zal ik Henk nooit in de steek laten. Dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen. Ik vind ook oprecht niet dat je kunt weggaan bij iemand als hij aftakelt en niet zo boeiend meer is als vroeger. Dus: in goede en in slechte tijden, hoe eenzaam ik me daar ook bij voel.”

Dit artikel verscheen eerder in Margriet 44-2021. Dit nummer nabestellen kan via lossebladen.nl.